خلاصۀ سخنرانی سرکار خانم لطفی‌آذر در شهر تهران 8 رمضان 1439 هستی، مظهر رب (قسمت دوم) باید بدانیم علم خدا دو وجه دارد. یکی علم ذاتی که غنی از همه چیز است و مبدأ و غایت هستی و اول و آخر همۀ اشیاء است. اما این حقیقت علمی، در لباس مظاهر ظاهر می‌شود و آن گنج مخفی الهی، ظهور خود را در اعیان بیرونی به #شهود می‌نشیند؛ که کمالش همین است. همان‌گونه که انسان هنرمند، کمالش این است که هنرش ظهور پیدا کند و وقتی ظهور پیدا کرد، لذت و نشاط برای او می‌آورد؛ اما اگر هنرش به ظهور نرسد، او را تحت فشار قرار می‌دهد. البته خداوند از این انفعالات و لذت و فشارها منزّه است. اما به طور کلی کمال هر کمال، این است که ظهور پیدا کند و اثر هرکس نمودار حقیقت عینی اوست. در عالم وجود نیز حقایق علمی می‌خواهند به عینیت برسند و خدا با ظهور فعلش آن‌ها را به عالم عینیت می‌آورد. هر شیئی، کمال خود را دارد که همان صورت حقیقی و وجودش است و این صورت را پیوسته از جریان #اسماء الهی و ظهور فعل خدا می‌گیرد. پس می‌توان گفت: وجود، مساوی ظهور در مظاهر است؛ که این ظهور، همان #ربوبیت اوست. اگر در #قرآن بررسی کنیم، می‌بینیم کفّار و مشرکان هم الوهیت و خالقیت خدا را قبول داشتند [1]، اما ربوبیت او را انکار می‌کردند؛ چون می‌دیدند خودشان هم قدرت بدنی دارند، هم عقل و تشخیص و خود را در ربوبیت و تدبیر زندگی خود، مستقل می‌دیدند. حتی #فرعون هم ادعای الوهیت نکرد؛ بلکه می‌گفت: "أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلى" و بر #موسی هم منّت گذاشت که: "قالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فينا وَليداً..."! کلاً مشکل بیشتر انسان‌ها در پذیرش ربوبیت خداست. حال، برخی مثل فرعون، #شرک جلی دارند و آشکارا ربوبیت را از خود می‌بینند. برخی هم دچار شرک خفی هستند؛ یعنی به خدا اعتقاد دارند، اما در مقام عمل، مدیریت، برنامه‌ریزی، تصمیم‌گیری و حرکت در زندگی را کار خود می‌دانند و ربوبیت خدا را جریان در زندگی‌شان نمی‌بینند. این مسئله، ریشۀ عملی نشدن دین در همۀ زمان‌ها و طولانی شدن دوران غیبت است. اینکه علل و اسباب درونی و بیرونی، آن‌قدر افراد را محاصره می‌کند و در ذهن آن‌ها اصالت می‌یابد که خدا و دین، به حاشیۀ ذهن و بایگانی اعتقاداتشان رانده می‌شود! درنتیجه نمی‌توانند دست تربیت خدا را ببینند و در مقابل او بی چون و چرا بنشینند. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: "فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لكِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ وَ ما رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لكِنَّ اللَّهَ رَمى..." [2]؛ یعنی چه پیامبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) و چه سپاه او، اگر تیری انداختند یا دشمنی را کشتند، خودشان نبودند؛ خدا بود که از مجرای آن‌ها ظهور پیدا می‌کرد. این آیه از جهتی دربارۀ همۀ ما صادق است و اصلاً هرچه در هستی است، مظهر علم و قدرت و سایر اسماء خداست. این باور و این نگاه، ما را به عینیت اعتقاد و علمی که نسبت به ربوبیت خدا داریم، می‌رساند. .......... [1] ازجمله در آیۀ 25، سورۀ لقمان: "وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ..."؛ اگر از آنان بپرسی چه کسی آسمان‌ها و زمین را آفریده، هرآینه می‌گویند: الله! [2] سورۀ انفال، آیۀ 17. ادامه دارد... #خلاصه #رمضان1439 #جلسه_ششم @Lotfiiazar

او شهید شد، کاش ما شاهد شویم این اولین بار نیست! اگر کسی سیر #تاریخ را بشناسد، می‌داند همواره چنین خون‌هایی ریخته شده تا دل‌ها تکان بخورد. از آغاز بوده‌اند؛ از شهدای صدر اسلام و بعدها شهید اول و ثانی و...؛ تا #انقلاب_امام_خمینی (قدّس‌سرّه) که با خون شهدایش کلّ دنیا را تکان داد. منتها هر زمان در حدّ خودش کار می‌کند و تأثیر می‌گذارد. امروز هم خون #سردار_سلیمانی ریخته است. ما جریان شهدای قبل را در تاریخ می‌خوانیم؛ اما امروز در سیر جریان این خون هستیم و جوشش آن را می‌بینیم که چطور در دنیا جاری می‌شود و همه را تکان می‌دهد. هنوز چیزی نگذشته، خیلی‌ها افکارشان، خیالاتشان و اصلاً عالمشان عوض شده؛ و این تازه شروع ماجراست. مانده تا ببینیم این خون با دنیا چه می‌کند و چه ثمراتی در جامعۀ جهانی به ارمغان می‌آورد. اما... #شهید، سیر خود را کرده و به اوج معراجش رسیده است. باقی ماجرا، برای ماست که چگونه با او برویم و با جریان خونش جاری شویم. شور و احساس این واقعه، دل‌ها را به انقلاب انداخته است. اما نکند فقط سطح قضیه را ببینیم و در حدّ شعر و گریه و روضه توقف کنیم! بالأخره روزی، داغیِ این داغ کمتر می‌شود و سر و صداها می‌خوابد. آنچه خواهد ماند، سریان این خون در رگ‌های پیکرۀ انسانیت است. اگر آن را پیدا نکنیم، در جای خود راکد می‌مانیم و دوباره به زندگی روزمره‌مان برمی‌گردیم. حقیقت خون شهید، هدف و #فرهنگ اوست که جاری شده؛ ما باید با این هدف و فرهنگ حرکت کنیم. باید ببینیم در چه عالمی هستیم. باید مراتب وجودمان تغییر کند. محال است کسی نداند گیر کارش کجاست. باید ببینیم کدام رتبۀ #ماهیت، ما را نگه داشته و مانع از ادراک وجود در ما شده؛ سریعاً خونش را بریزیم که با این خون جاری شود و برود؛ وگرنه در سطح می‌مانیم. این شهید، ماهیت خود را در حضرت حق تعالی فانی کرد و فانی شد. پیکری را که استعداد داشت بالاترین حقایق انسانی و اسماء الهی را به ظهور برساند، کاملاً از استعداد درآورد و تمام آنچه را می‌توانست، نه تنها برای خود، که برای جهانیان به عینیت کشاند؛ تا آنکه یک‌پارچه روح و ربّانی شد و به کلی از ماده رهید تا در سطحی بسیار بالاتر، تأثیرات وجودش را برساند. پس این خون و این #شهادت، از نوعِ گذشتن از جزئیاتِ #عوارض و دل‌بستگی‌ها نیست. از مراتب ماهیتمان باید رها شویم. چرا؟ چون با قدم رتبۀ خود نمی‌توانیم در این جریان برویم. نه که نتوانیم؛ اما خیلی جاها به غفلت می‌افتیم. پس باید رتبه‌ای را که در آن مانده‌ایم، بشکنیم تا خونش جاری شود و با خون شهید برود؛ که خون او ساری و جاری شده و هرگز غفلت و ایستایی نخواهد داشت. شکّی نیست که این خون‌ها برای ما حجّت‌اند؛ حجّت رهایی، حجّت آزادی؛ حجّتِ کندن از قیود و حدود که همان مراتب ماهیت‌اند. یکی از این مراتب، #وهم است یعنی درک ما از جزئیات و قوانین #دنیا که مستلزم حیات مادی است. راحتی، سختی، رفاه، عدم امکانات، سلامتی، بیماری و...؛ این‌ها خاصیت دنیاست؛ همان قیودی که باید از آن‌ها بگذریم و رها شویم. یعنی در هر موقعیتی وجود را ببینیم و راحت باشیم؛ چه در جمال‌ها و آنچه برایمان خوش است، چه در جلال‌ها و آنچه ناخوش است. دیگر ببینیم چه می‌کنیم و چه سهمی برمی‌داریم. با کسی هم کار نداشته باشیم. خودمان فانی شویم و برویم؛ وگرنه باخته‌ایم و دیر نخواهد بود که افسوس خواهیم خورد! پس یک‌باره تصمیم بگیریم و حرکت کنیم؛ که با عظمت این جریان، دیگر جای حرکت تدریجی نیست. تا الآن به تدریج رفته‌ایم؛ اما هر تدریجی، حرکت دفعی را به دنبال دارد. درخت از وقتی دانه است، به تدریج رشد می‌کند تا به تنه و برگ و شکوفه برسد و میوه دهد؛ اما میوه، در لحظه می‌رسد و چیدنی می‌شود. امید که ما هم از قافله جا نمانیم و اگر توفیق شهادت نداریم، لااقل توفیق #شهود خون شهدا را داشته باشیم و به رفاقت آنان باریابیم که خوش رفقایی هستند؛ به قول خدایشان: "وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفيقاً" (سورۀ نساء، آیۀ 69). #سردار_قاسم_سلیمانی برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی‌_آذر @Lotfiiazar

📕 #هر_ورق_پنجره‌ای_به_آسمان #معرفت به امام‌زمان(عج‌الله‌فرجه)؛ يعنی #شهود و يافتن آن در وجود، به‌طوری‌که در جانت تأثير ‌گذارد. #شناخت و معرفت حقيقی امام؛ يعنی فانی كردن وجود در او. يعنی خواست‌هايت، حبّ و بغض‌هايت، تعلقاتت، همه را برای او فانی کنی و هر چه غير اوست بيرون بريزی و با امام همراه شوی. برگرفته از کتاب #معرفت_نور_تا_عصر_ظهور، جلد اول 〰❁🍃❁🌸❁🍃❁〰 📱کانال تلگرامی:👇 @Lotfiiazar 🌐 سایت: saehat.ir

📋 #خلاصه_بحث_روز سخنرانی سرکار خانم لطفی‌آذر در شهر مشهد خلاصۀ 13 #محرم_1442 #ادب_توحید 11 حقیقت توحید منافاتی ندارد که انسان عین #شهود توحید باشد و در عین حال غذا بخورد و بخوابد و خرید کند و... . در مقابل بدون حرکت رو به محور توحید، حتی #نماز انسان هم ارزشی ندارد؛ چون او را زاویه‌نشین و محدود می‌کند. درواقع #توحید، ظهور تمامیت حق‌تعالی در تعین‌های عرش تا فرش و روح تا بدن است؛ یعنی همه چیز سر جای خودش و این می‌شود دینداری؛ همان چیزی که امام زمان(عجل‌الله‌فرجه)... متن کامل در لینک زیر: saehat.ir/خلاصه-دروس/ادب_توحيد/حقیقت-توحید @Lotfiiazar

💟 #آیت_لطف لحظۀ #افطار، عالمی دارد شبیه ملاقات پروردگار؛ که «لِلصَّائِمِ فَرْحَتَانِ، فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطَارِهِ وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقَاءِ رَبِّهِ». ملاقات پروردگار هم از جنس رؤیت است و #شهود قلبی؛ پس برای درک این فرح، باید روزه‌مان را با شهود او افطار کنیم. چگونه؟ در تمام طول روز به زیبایی‌های او بیندیشیم و هرلحظه همان باشیم که او می‌خواهد؛ چه در حلال و حرام فقه، چه در حسن خلق و دوری از صفات ناپسند، چه در #آرامش دل و رهایی قلب از درگیری‌های جزیی و محدود دنیایی. این‌گونه روزه بگیریم، تا در افطار به قدر شبیه شدن به زیبایی‌های او، حضورش را بچشیم و به شهود بنشینیم. برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی_آذر 🌐 Saehat.ir 📱 @Lotfiiazar

📋 #خلاصه_بحث_روز سخنرانی سرکار خانم لطفی‌آذر خلاصۀ جلسۀ 24 26 #محرم_1444 ادب و رضا در برابر محبوب چگونه می‌شود کسی را دوست داشته باشیم و دنبال فرد دیگری برویم؟ و به جای او فرد دیگری را بنشانیم و با او #انس بگیریم؟ #قرب خدا لحظه به لحظه و همیشه افاضه می‌شود و ما می‌خواهیم این آگاهی را به #شهود بنشینیم و درک کنیم. #شناخت خداوند شهودی است و باید هر لحظه آن را به شهود نشست. تصور کنید استاد در کلاس درس صحبت می‌کند، شاگردان مدام هر پنج دقیقه یک‌بار، کلاس را ترک می‌کنند و مجدد برمی‌گردند! این عمل خلاف #آداب کلاس و بسیار #ناپسند است. خداوند نیز... متن کامل در لینک زیر: http://hamgaman-institute.ir/خلاصه-دروس/moharam/ادب-و-رضا-در-برابر-محبوب @Lotfiiazar