eitaa logo
محمد علی رفیعی | فقه و اصول و طلبگی
355 دنبال‌کننده
691 عکس
107 ویدیو
168 فایل
این کانال به منظور ارائه‌ی مطالب مهمّ فقهی، اصولی و طلبگی، و بارگذاری صوت تدریس فقه و اصول است.
مشاهده در ایتا
دانلود
📚 ۹- زمان الوجوب و الواجب (ج۱/ص۳۲۹/چاپ جامعه‌): ✅ هر وجوب و هر واجبی دارد؛ پرسش اساسی این است که آیا عقلاً ممکن است زمان وجوب (وجوب حجّ) بر زمان واجب (ایام حجّ) مقدَّم شود؟ آیا عقلاً ممکن است؟ در میان اصولین اختلاف است: 🔶️ ١- نظريه‌ی اول (مرحوم ): امکان. اگر امکان را بپذیریم می‌توانیم مکلف را نسبت به مسئول و وظیفه‌مند بدانیم. 🔶️ ۲- نظریه‌ی دوم (مرحوم ): تفصیل. بحث ما در زمان وجوب و واجب است، و زمان همان‌طور که توضیح دادیم امری غیر اختیاری است؛ از این رو، زمان به ناچار هم است و هم . 🔸️ بنا بر این نکته، اگر معتقد به استحاله‌ی باشیم یعنی وجوب نمی‌تواند مقدَّم بر زمانش شود، بلکه باید هم‌زمان باشد؛ نتیجه‌ی این نکته می‌شود استحاله‌ی . و اگر معتقد به امکان باشیم روشن است که وجوب می‌تواند مقدَّم بر شرطش (زمانش) باشد. ✴️@fegh_osoul_rafiee
در (ج۴/ص۴۳۴) در تنبیه چهارمِ در مورد استصحابِ (شب و روز) و (تکلّم و تلاوت قرآن) می‌نویسد: برخی توهّم کرده‌اند که و چون مبنیّ بر تقضّی و تصرّم‌اند و آن به آن وجود می‌یابند قابلیت استمرار و بقاء ندارند و استصحابشان ممکن نیست. ایشان در ادامه می‌نویسد: تحقیق این است که استصحابِ نیز صحیح است چه برسد به استصحابِ . در ادامه در دو مقام کلامشان را توضیح می‌دهند: 🔵🔶️🔹️ مقام اول: استصحابِ شکّ در بقای زمان به دو صورت قابل فرض است: 🔹️ ١- صورت اول: شکّ در اصلِ حدوث یا بقای روز و شب؛ ( و ): استصحاب در این صورت جاری است. (توضیح دارد که خواهد آمد) 🔹️ ٢- صورت دوم: شکّ در این که زمان فعلی و حال، جزئی از روز است یا جزئی از شب است؛ ( و ): استصحاب در این صورت جاری نیست، زیرا زمانِ حال (یعنی همان جزئی از زمان که شک داریم جزئی از روز است یا شب) یک امرِ حادث است که حالت سابقه‌ای ندارد که ما روز‌بودن یا شب‌بودنش را استصحاب کنیم. ادامه دارد... ✴️@fegh_osoul_rafiee
✅ مرحوم در (ج١/ص٣۴٢) در ادامه‌ی بیانِ مقدّمه‌ی سوّم از مساله‌ی اوّل می‌فرماید: 🔶️ و اما اين كه زمانِ امتثال نیز مُحال است متاخّر از باشد، زیرا است که مقتضیِ امتثال و محرِّکِ مکلّف است به سوی امتثالِ در خارج؛ از این رو، نسبتِ بین و مانند نسبتِ بین حرکتِ دست و حرکتِ کلید است در هنگامِ بازکردنِ درب؛ یعنی نسبتشان مانندِ نسبتِ علّت و معلولِ تکوینی است. 🔷️ و در ادامه‌ی سخن خود می‌آورد: البته بین و با و فرق است؛ آن که در سلسله‌ی علّت‌های تکوینی، علم و اراده‌ی انسان هیچ دخالتی ندارد به این معنا که در عالَمِ تکوین اگر علّت محقّق شود معلول نیز محقّق می‌شود، در حالی که زمانی مقتضیِ امتثال و تحرّک است که اولاً انسان علم به تکلیف داشته باشد و ثانیاً اراده‌ی امتثال؛ زیرا اگر این دو نباشد تحقّقِ امتثال محال است. 🔹️ اما در هر حال، این فرق یعنی از سوی شارع، و و از سوی مکلّف هر سه هستند و از این رو، محال است زمانِ (امتثال) از زمانِ (آن سه) متقدّم یا متاخّر باشد. 🔸️ ایشان در ادامه می‌آورد: ما در نیز فعلیّتِ تکلیف قبل از فرارسیدنِ زمانِ امتثال را ممتنع و غیرممکن دانستیم، زیرا بنا بر در آن زمانی که تکلیف هست و امتثال نیست یا پایان‌یافتنِ آن زمان دخالت در اصلِ دارد یا ندارد؛ اگر دخالت دارد، پس قبل از پایان‌یافتنِ آن مقدار از زمان، فعلیّ نخواهد شد، و اگر دخالت ندارد که معنا ندارد زمانِ امتثال فرا نرسیده باشد. 🔷️ ایشان در پایان‌ِ این بخش از کلامش می‌نویسد: مقتضای برهان این است که به نسبت با ، نه از و نه از تخلّف نکرده و همیشه هم‌زمان هستند. ادامه دارد... ✴️@fegh_osoul_rafiee ✴️https://eitaa.com/Rafiee_kh