«کرمان، روز واقعه...» #م_بهروزبیاتی (مامان #رضا ۱۷، علی #۱۰، محمد #۸، #فاطمه ۶ ساله، #زینب ۲۰ ماهه و #رقیه ۵ ماهه) بعد برگشتن از سفر کرمان، شروع کردم به باز کردن ساک‌ها و شستن لباس‌های کثیف... نوبت رسید به لباس‌های همسرم، تو نایلون مشکی گذاشته بودم... اون‌ها خاص بودن به خاطر قطره‌های خون روی لباس‌ها.😞 نایلون رو بردم حموم، شروع کردم به زدن صابون روی لکه‌های خون و همین‌طور با خودم مرور می‌کردم اون لحظه‌ها رو... لحظه‌ای که رقیهٔ ۵ ماهه بغلم بود و گریه می‌کرد، داشتم آرومش می‌کردم. زینب ۲۰ ماهه داشت لابه‌لای تخت‌های دو طبقهٔ اردوگاه بازی می‌کرد، که یک دفعه صدای مهیبی از سمت گلزار اومد! همهٔ از جاشون بلند شدن و یازهرا گویان از هم می‌پرسیدن صدای چی بود.😰 ترسیده بودیم و خدا خدا می‌کردیم اتفاق بدی نیفتاده باشه. زنگ زدن‌ها شروع شد، یک بار دو بار ولی... دلم شور علی رو می‌زد که نمی‌دونستم کجاست.😓 بچه‌ها رو سپردم به یکی از خانم‌ها و رفتم حیاط اردوگاه، نگاهی انداختم و مطمئن شدم اونجا نیست. رفتم دم در، عده‌ای ایستاده بودن و هاج و واج همو نگاه می‌کردن. دیدم دو تا از دخترهای کاروان که این دو روز تو موکب اول مسیر پیاده‌روی خدمت می‌کردن، هراسان دارن میان و تا چشمشون به من افتاد، شروع کردن به گریه‌. می‌گفتن پشت سر ما بود... به خدا انتحاری بود! بغلشون کردم و گفتم چی می‌گی؟! چی شده؟ بقیه کجان؟ گفتن اونا هم اونجا بودن و ما جلوتر. وقتی این اتفاق افتاد، نذاشتن به عقب برگردیم و گفتن از اینجا برید. پرسیدم که آیا همسرم و علی پسرم رو دیدن که گفتن بله اونا و ۴ نفر از خانم‌های هم کاروانی‌مون هم اونجا بودن. خواستم برم ولی سد راهم شدن و گفتن نگران نباش، اونا هم میان... ولی مگه می‌شد نگران نبود.😞 بالاجبار برگشتم. همه تلفن به دست و ذکر گویان... چند تا از دخترها داشتن با تلوزیون ور می‌رفتن. بالاخره موفق شدن روشن کنن و شبکه ۶ رو دیدیم که چه اتفاقی افتاده.😢 کم‌کم تماس‌ها از سمت خانواده‌ها شروع شد و همه مشغول آروم کردن خانواده هاشون. دلم شور می‌زد. گوشی به دست و چشمم به قاب تلوزیون، که ببینم پسر نارنجی‌پوشی بین جمعیت می‌بینم یا نه... که نگاهم به محمد و فاطمه افتاد. اون‌ها هم دست از بازی کشیده بودن و داشتن تلوزیون رو نگاه می‌کردن. فاطمه اومد پیشم گفت: «مامان چی شده؟ علی و بابا کجا هستن؟🤔» گفتم «نگران نباش مامان الان میان» گوشی‌م پشت سر هم زنگ می‌خورد. مجبور بودم خودمو آروم نشون بدم و به دروغ بگم همه اینجاییم و همسرم رفته تا اتوبوس رو تجهیز کنه برای برگشت. در ذهنم فکر می‌کردم اگه بر نگرده یا اتفاقی بیفته به بقیه چه جوری بگم...😰 یک ساعت طول کشید و تماس‌های بی‌جواب و دلشوره و شنیدن نگران نباش ان‌شاالله که اتفاقی نمی‌افته برمی‌گردن... و من، منی که توی دلم غوغا بود. نمی‌دونستم نگران باشم ناراحت باشم یا... دو بار خواستم خودم برم محل حادثه ولی هر بار دخترها نمی‌گذاشتن. چه لحظات سختی بود. یاد مادران غزه افتادم... چی کشیدن تو این چند ماه و چند سال؟!😓 تا اینکه پیامی از طرف همسرم دریافت کردم: «داریم میاییم سر کوچه‌ایم» و هراسان به سمت کوچه دویدم... بعد آروم شدن اوضاع، وسایل رو جمع کردیم و با دل‌هایی غم‌بار، راه افتادیم. تو مسیر از همسرم پرسیدم از رضا پسرم خبر داره؟ به خاطر امتحانات، همراه ما نیومده بود. گفتن خیالت راحت، باهاش صحبت کردم. از همسرم پرسیدم چی شد؟ شما که اونجا بودید، چی دیدید؟ گفت: «تو موکب بودیم و منتظر که غذاهای توی راه رو برامون بیارن، مشغول برداشتن خرما برای شما بودم که صدای انفجار رو شنیدیم. سرم رو که کج کردم، دیدم دود سفیدی بلند شده و فهمیدم بمبی ترکیده... علی رو سپردم به خانم‌ها و گفتم تا نیومدم جایی نرید. خودم رو رسوندم محل حادثه، ۵۰ متر اون طرف‌تر. شهید بود که روی زمین بود.😢 روحانی خوش‌سیمایی رو دیدم که هنوز جان داشت‌ عمامه‌ش رو زیر سرش گذاشتم. دختر بچه‌ای که نصف صورتش رفته بود، رو بغل کردم و کناری گذاشتم. دو تا خانم بودن از شباهتی که داشتن، حدس زدم خواهر باشن. به کمک بقیه و گروه امداد همهٔ جنازه‌ها و زخمی‌ها رو با هر وسیله‌ای که تو محل بود، (کامیون، ماشین آمبولانس، اتوبوس و...) برای رسوندن به مراکز درمانی، سوار کردیم. صدای انفجار دوم اومد. خواستیم برای کمک به اونجا بریم که مامورها مانع شدن و گفتن برگردین. نگران خانم‌ها و علی شدم. برگشتم و اون‌ها رو از جایی امن آوردم اردوگاه...» و من موقع چنگ زدن لباس‌ها به این فکر می‌کردم که این قطره‌های خون متعلق به کدوم شهیده😢 و با خودم گفتم این شهدا چه چیزی داشتن که برای پر کشیدن انتخاب شدن... و مایی که یک ساعت قبل از همون مسیر عبور کردیم و تو همون مسیر زینب چقدر بازی کرد با کاپشن صورتی! #سبک_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«یک روز در خانهٔ ما» #مامان_طلبه (مامان #فاطمه ۸، #محمد ۴.۵، #خدیجه و #زینب ۲ ساله) قرار بود اول صبح، همسرم برن باغ برادرشون برای کمک. هنوز خوابم می‌اومد. اما به زور چشمام رو باز کردم. دستم رفت روی صورت خدیجه.🤒 خواب از سرم پرید. بلندش کردم و استامینوفن بهش دادم‌. صورتش رو شستم و کمی آب دادم بخوره. با اون چشمای نیمه بازش، به صورتم لبخند ملیحی زد.☺️ چند بار بغل و بوسش کردم. خوابش برد و منم با اینکه خوابم می‌اومد، اما چون هنوز بدنش گرم بود، پیاز رنده کردم و آبش رو گذاشتم روی بدنش.‌.. با خنک شدن بدن خدیجه و راحت شدن خیال من، خواب من رو با خودش برد... چند شبیه که دارم دوقلوها رو تدریجی از شیر می‌گیرم. حالا سهمیهٔ هر کدومو به یک بار هنگام خواب رسوندم. زینب سهمیه‌ش رو استفاده کرده بود.😅😉 تو خواب بودم که حس کردم خدیجه اومد بغلم. با اینکه دیگه تقریباً شیرم خشک شده و اذیت می‌شدم، با خودم گفتم طفلی خدیجه تب هم داره، بذار کمتر اذیت شه. وقتی که قشنگ خورد، یک چشمم رو نیمه‌باز کردم، دیدم این که زینبه🤦🏻‍♀️😅 و این‌چنین زینب دو بر صفر بر خدیجه برتری یافت!😐 کم‌کم صدای بچه‌ها بلند شد که گشنمونه، صبحونه می‌خوایم. رفتم تو آشپزخونه و دیدم حجم آشغال‌ها زیاد شده.🤦🏻‍♀️ - آقا محمد، پسر قوی من، آشغال‌ها رو می‌بری؟ + بله مامان، اما تنهایی دوست ندارم.🥲 - فاطمه همراهت میاد، اتفاقاً پلاستیک پوشک‌ها هم تو حیاطه. فاطمه ابروهاشو تو هم کرد و دست به سینه ایستاد: «من پوشک نمی‌برم، بو می‌ده‌.🫢😖» به محمد گفتم: «خودم همرات تا دم در حیاط میارم، آبجی چون غر زده😅 دیگه نمی‌خواد کار کنه.» بالاخره آشغال‌ها هم به مقصدشون رسیدن.😮‍💨 با توجه به سرما خوردگی بچه‌ها تصمیم گرفتم یه آش سبک درست کنم. موادش رو تو قابلمه ریختم. خدیجه هم‌چنان ملول و کسل بود. بغلش کردم و بردمش تو اتاق. فاطمه ازم اجازه خواست تا با آرد خمیر درست کنن و بازی کنن. با دو شرط اجازه دادم؛ اول اینکه فقط تو آشپزخونه هنرنمایی کنن، دوم حواسش به خواهر و برادرش باشه.☺️ آخ جونی گفتن و رفتن سراغ مواد اولیه.🥴😅 بعد از خوردن نهار، خدیجه بیدار شد، اما این بار زینب خوابش می‌اومد. به فاطمه گفتم انتخاب کن! یا خدیجه رو ببر بهش نهار بده، یا زینب رو ببر لالا کن.😴 گفت زینب.‌‌.. زینب دستاشو دور گردنم محکم کرد و فاطمه ناگزیر دست خدیجه رو گرفت و رفتن آشپزخونه.😁 فاطمه ازم درخواست گوشی کرد؛ منم گوشی رو در صورت مصالحهٔ خواهر و برادرا بهشون می‌دم. یعنی اگر مثلاً گوشی دست فاطمه بود، باید محمد هم کنارش اجازه بده ببینه. اگه بداخلاقی بود هم، گوشی ضبط می‌شه.😏 با همدیگه سرود سنگ کاغذ قیچی رو می‌خوندن.😍 شب که همسرم برگشتن، دربارهٔ موضوعی با هم گفتگو می‌کردیم، که صدای دعوای فاطمه و محمد بلند شد. گاهی صدای جیغ بنفش فاطمه بلند می‌شد، گاهی هم هق‌هق محمد.🥲 اما ما همچنان به گفت‌و‌گومون ادامه دادیم.🙃 بعد از لحظاتی صلح برقرار شد. دیدیم خواهر و برادر ملچ‌ملوچ‌کنان اومدن. آدامس طبیعی‌های من رو پیدا کرده بودن و این یعنی نقطهٔ مشترک و وحدتشون.🤭 بعد از خوردن شام، فاطمه اومد دستمو بوسید و تشکر کرد از غذا.😍 بعد محمد از روی سفره اومد سمتم، که نزدیک بود بشقابم چپه بشه.🥴 گونه‌م رو بوسید و گفت: «دستت درد نکنه مامان.🥰» زینب که تمام هیکلش آشی بود، با ذوق اومد سمتم. لبشو چسبوند به صورتم و چقدر شیرین بودن این بوسه‌ها.😘😍 پ.ن: رسم دست‌بوسی بعد از خوردن غذا رو باباشون بنا نهاده. یعنی ابتدا خودشون این کارو انجام می‌دادن، بعد به بچه‌ها می‌گفتن، تا اینکه الان دیگه کاملاً نهادینه شده. حتی شده بزرگترا یادشون رفته، زینب و خدیجه بین راه برگشتن، دستو بوسیدن بعد رفتن سراغ بازیشون.🥰 همسرم معتقدن این نوع احترام، خیلی در عاقبت‌به‌خیری بچه‌ها تاثیر داره.☺️ #سبک_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«مادرانی که پدری می‌کنند... (۱)» #ف_حامدی‌نیا (مامان #زینب ۸ و #محمدحسین ۴ ساله) وقتی پنج ماه پیش اومدیم سوریه، قرار بود فقط دوری و غربت و تحمل کنیم. نمی‌دونستیم اومدنمون مصادف می‌شه با یکی از سخت‌ترین شرایط منطقه تو این چند سال اخیر.😢 سوریه کشور خیلی زیباییه. کشوریه که تقریباً تمام تولیدات داخلی خودشونو استفاده می‌کنن... از خوراک و پوشاک بگیر تا لوازم‌خانگی و بقیهٔ ملزومات. کاش ۱۰ سال پیش معترضین سوری توطئهٔ آمریکا و اسرائیل رو می‌فهمیدن و جنگ راه نمی‌انداختن و جرثومه‌ای به نام داعش وارد کشورشون نمی‌شد و این همه کشورشون عقب نمی افتاد.😥 منطقه شام و لبنان و فلسطین خیلی قشنگه و آب‌وهوای خوبی داره. اسرائیل لعنتی دست روی خوب منطقه‌ای گذاشته، معلومه به این راحتی‌ها ول نمی‌کنه بره. اون اولا که اومده بودیم، دخترم یه کم هنوز تو حال و هوای ایران مونده بود و تو مدرسه غریبی می‌کرد. روز اول اومد گفت مامان با یه دختر مهربونی دوست شدم، اسمش مطهره‌ست. خیلی باهام خوبه و دوستش دارم.🌷 راست می‌گفت؛ بعدها که مطهره رو تو هیئت هفتگی حرم حضرت رقیه می‌دیدم، همیشه با یه لبخند خوشگلی می‌اومد و می‌گفت سلام خاله. بعد می‌رفتن تو صحن بازی می‌کرد. آخه بهترین تفریح بچه‌های اینجا بازی تو هیئت هفتگی‌های حرم حضرت رقیه (سلام‌الله‌علیها) ست. انگار بچه‌ها می‌دونن خانم رقیه خودشون بازی کردن رو دوست داشتن. واسه همین بازی تو حرم حضرت رقیه خیلی بهشون خوش می‌گذره.☺️ یه کم که از زمان شروع طوفان‌الاقصی گذشت، وقتی اسرائیل دید آبروش تو منطقه رفته، شروع کرد به زهر ریختن به سپاهی‌های مخلص سوریه. تقریباً ۱۵ روز قبل از شهادت سید رضی، ساعت حدوداً ۱۱ بود که صدای انفجار مهیبی به گوش رسید. طوری پنجره‌ها لرزید که حس می‌کردی که دیگه واقعاً رفتنی شدی. با همسرم رفتیم خودمونو انداختیم روی بچه‌ها و من شروع کردم به گفتن اشهد. وقتی تموم شد، الحمدلله گفتیم و همون لحظه یاد مردم مظلوم غزه بودیم که چند وقته دارن بمب واقعی می‌ریزن رو سرشون، این که فقط صداش بود.😥 بعد فهمیدیم اسرائیل دو تا از نیروهای خوب ایرانی تو سوریه (شهید تقی‌زاده و شهید عطایی) رو به صورت هدفمند زده و در جا مظلومانه شهید شدن.😞 ۱۵ روز بعد هم نوبت سید رضی شد. مهم‌ترین نیروی ما تو منطقه بعد از حاج قاسم. همهٔ ایرانی‌های تو سوریه تو بهت بودن. مثل وقتی تو ایران خبر شهادت حاج قاسم رو شنیدیم... تو تشییع جنازه سید رضی من صحنه‌ای رو دیدم که تا عمر دارم از خاطرم نمی‌ره. برای خانم سید رضی، سوریه مثل وطنشون بود. حدود ۳۵ سال اینجا زندگی کرده بودن. تو مدرسه هم معلم ورزش بچه‌ها و مثل مامانشون بودن. تو حرم حضرت رقیه (سلام‌الله‌علیها) یه صندلی گذاشته بودن و خانم شهید سید رضی روش نشسته بودن و کلی بچه از همه گروه سنی دورشون جمع شده بودن و زار زار گریه می‌کردن که خانم تو رو به خدا نرین. ما بدون شما چیکار کنیم؟!😞 و ایشون گریه و بی‌تابی که نمی‌کردن هیچ، تازه بچه‌ها رو هم آروم می‌کردن که خواست خدا بوده قوی باشین بچه‌ها. ماشاءالله تا حالا زنی به این صبوری ندیده بودم. اقتدار و ابهت از سر و روی ایشون می‌بارید. همون لحظه با خودم گفتم وقتی ۳۰ سال در کنار بی‌بی زینب، اون دریای صبر زندگی کنی، بایدم شبیهشون بشی. همهٔ این اتفاق‌ها می‌افتاد، اما من هنوز اندر خم غم دوری از ایران و غربت بودم... تا اینکه آخر دی ماه شد... روز شنبه... خبر اومد اسرائیل ملعون ۵ تا از نیروهای مخلص ایرانی سوریه رو شهید کرد. ادامه دارد... #سبک_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«مادرانی که پدری می‌کنند... (۲)» #ف_حامدی‌نیا (مامان #زینب ۸ و #محمدحسین ۴ ساله) وقتی متوجه شدم یکی از اون شهدا بابای مطهره بوده، دنیا روی سرم خراب شد.😢 تصویر مطهره با اون لبخند قشنگش یک لحظه از جلوی چشمم دور نمی‌شد. اون شب تا نزدیک‌های صبح انگار یکی به گلوم چنگ انداخته بود و ولم نمی‌کرد. نمی‌دونستم به زینب چی باید بگم و چه جوری برای تشییع جنازه فردا صبح آماده‌ش می کردم.😥 اینجا انگار رسمه شهدا رو اول می‌برن خدمت حضرت رقیه (سلام‌الله‌علیها)، بعد میارن پیش بی‌بی زینب (سلام‌الله‌علیها). چون شب قبلش حالم بد بود نتوستم به تشییع جنازهٔ حرم حضرت رقیه برسم و خدا رو شکر می‌کنم که نرفتم. دوستان تعریف کردن که دختر کوچیک شهید آقازاده خیلی بی‌تابی می‌کرده و داد می‌زده و بابا بابا بابا می‌گفته. من اگر این صحنه رو می‌دیدم حتماً از شدت غم سکته می‌کردم. حرف از بابا زده بشه پیش خانم رقیه، حتماً فضا خیلی سنگین بوده. از خانم باردار شهید آقازاده نگم که قرار بود ماه اسفند فرزند چهارمشونو به دنیا بیارن. قرار بود همین روزها به همراه شهید و دختراشون بیان تهران برای زایمان...😭 رفتیم حرم حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) برای تشییع شهدا. به زینب گفتم مامان جان یادته دیشب که عکس شهدا رو می‌دیدی گفتی مامان فامیلی مطهره محمدیه. گفت خب، گفتم بابای مطهره بود. برو از دوستت خداحافظی کن... چون امروز با باباشون می‌رن ایران.😞 وقتی رفتیم جلو با مطهره و مامانش خداحافظی کنیم، با لبخند تلخی از زینب خداحافظی کرد. فردای اون روز وقتی زینب از مدرسه اومد، از جای خالی مطهره گفت. جای خالی ۷ بچه و ۲ معلم توی مدرسه... مطهره فرزند چهارم خانواده‌شون بود، دو برادر و یک خواهر بزرگترش و دخترای شهید آقازاده هم توی اون مدرسه بودن و همسر شهید کریمی و امید زاده که تو مدرسه معلم بودند. با دیدن صبوری و بزرگی این خانواده‌های شهدای عزیز از نزدیک، کتاب‌هایی که از قبل از خانواده‌های شهدا خونده بودم، برام مجسم شد و بیش از پیش به خاطر صبوری‌شون برام عزیز و محترم شدند. ان‌شاء‌الله اسرائیل به زودی زود نابود بشه و تاوان این لبخندهای شیرینی که از این همه کودک مظلوم فلسطینی و لبنانی و ایرانی و... گرفته بده. ان‌شاءالله خود این خانواده‌های شهدا با چشم خودشون سقوط اسرائیل رو ببینن. #سبک_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«بهانه‌ای برای یک آغاز» #ف_اردکانی (مامان #محمداحسان ۱۵، #محمدحسین ۱۳.۵، #زهرا ۱۲، #زینب۹.۵ ، محمدسعید ۵ ساله) یکی از آفت‌هایی که چند سالیه گریبان خانواده‌هارو گرفته، سبک زندگی تجمل‌گرایانه است.🙄 تجمل‌گرایی باعث شده خانواد‌‌ه‌ها زیر بار انواع قسط و قرض و وام و... کمرشون خمیده بشه و البته شبکه‌های اجتماعی با به نمایش گذاشتن سبک زندگی‌های اشرافی، روزبه‌روز بر این مسئله دامن می‌زنن. و من فکر می‌کردم زنان ایرانی تا چه اندازه در سوق دادن خانواده به سمت تجمل‌گرایی و برعکس، اصلاح سبک زندگی و داشتن زندگی به دور از تجملات نقش دارن. دوست داشتم قدمی هر چند کوچک، در این راه بردارم که تولد فرزند پنجم بهانه خوبی شد برای یک آغاز. وقتی فرزند پنجم به دنیا آمد، خونه برامون تنگ شده بود. بچه‌ها تو تبلیغات تلویزیون دیده بودن که یه خانواده دیوارای خونه رو هل می‌دن و خونه بزرگ می‌شه.😅 چند باری به شوخی باهم امتحان کردن تا شاید خونه دلش بسوزه و دیواراشو ببره اونورتر.😄 اما خونهٔ بی‌رحم از جاش تکون نمی‌خورد. شاید نمی‌شد دیوارای خونه رو هل داد اونطرف تر! ولی می‌شد وسایل خونه رو هل داد بیرون.😉 بنابر این تصمیم گرفتیم وسایل اضافی و غیر ضروری رو حذف کنیم و با این کار یک تیر و دونشون بزنیم؛ هم بچه‌ها جای بیشتری برای بازی داشته باشن و هم به سمت ساده‌زیستی قدم برداریم.😉 بوفه خانوم رو فروختیم، راستشو بخواید از اولم باهاش حال نمی‌کردم.🤭 بی‌خاصیت‌ترین و پر افاده‌ترین وسیلهٔ خونه بود که همه‌ش افه می‌اومد: نگاه کنید من چه ظرفایی دارم! دلتون بسوزه! شماها ندارید.😏 و سالی چندبارم دستور می‌داد بیا تمیزم کن! مدام هم باید مواظب سرکار علیه بودم که بچه‌ها توپ نزنن توش، جای دستاشون نمونه رو شیشه‌هاش.😶 مبلا هم اهدا شدن. تا هشتاد سالگی که جوونی‌م و الحمدلله زانودرد و پادرد نخواهیم داشت😁 و بهش احتیاج نداریم، بعد از اونم خدا بزرگه.😅 وسایل تزیینی و دکوری هم حذف شدن. تعداد قاب‌های بشکن رو دیوار هم به حداقل ممکن تقلیل پیدا کردن. و اینگونه زمین بازی چمن ورزشگاه آزادی خونه ما آماده شد.😍😍 بعد از مدتی الحمدلله به برکت بچه‌ها منزل بزرگتری نصیبمون شد، اما باز هم خونه رو با مبل و وسایل اضافی پر نکردیم که هم بچه‌ها راحت بازی کنن و هم سادگی زندگی‌مون حفظ بشه. البته منکر فواید مبل نیستم و احتمالاً در آینده تهیه کنیم اما مبل ساده. چون اصولاً وسایل باید در خدمت نوع انسان باشن، و با رویه‌ای که خیلی از ما طی چند سال اخیر در پیش گرفتیم، مدام در خدمت وسایل هستیم. مدام تلاش می‌کنیم فلان وسیله و بهمان ظرف و پرده چنین و مبل چنان و... رو بخریم و بعد از خرید دائم باید مراقبش باشیم🙄 که بچه‌ها کثیفش نکنن و گوش‌به‌زنگ که خط و خش روش نیفته و... اما بعد از حذف تجملات و وسایل اضافه هم من به آرامش رسیدم و هم بچه‌ها‌‌... #سبک_زندگی_ایرانی_اسلامی #وسایل_خونه_فدای_سر_بچه‌ها #روزنوشت_های_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«این ویروس بابرکت!» #م_کریمخانی (مامان #امیرعلی ۱۱.۵، #محمدحسین ۷.۵ و #زینب ۱.۵ساله) حدود ۲.۵ ماه پیش بود که با دیدن اولین تاول روی بدن امیرعلی متوجه شدم ویروس واریسلا یا همون آبله‌مرغان (نمی‌دونم بگم مبارک یا نامبارک🤦🏻‍♀️) وارد منزل ما شده🦠، اما نمی‌دونستم قراره مدتی طولانی مهمونمون باشه.😒 خلاصه اینکه ده روزی علی آقا درگیر ویروس بود و همون موقع‌ها منتظر بودیم ببینیم حالا نوبت کدومه! که زینب خانم دچار تب بی‌علت شد و چند روز بعد چند تا تاول کوچولو روی صورت و گردن خانم کوچولو توجهمون رو جلب کرد.😕 زینب خانم هم درگیر شد البته نه به حجم درگیری داداش بزرگه... تا اینکه یه روز محمدحسین از مدرسه اومد با ذوق و خوشحالی فراوان، که قراره دو هفته دیگه از طرف مدرسه بریم اردو...😍 اون از اردو می‌گفت و اینکه قراره با اتوبوس برن باغ‌وحش و چه خوراکی‌هایی باید ببرن و من هم مات‌و‌مبهوت نگاش می‌کردم!😐 و یه حسی بهم می‌گفت نمی‌شه...🙁 زینب خانم هم یک هفته‌ای درگیر بود تا اینکه خوب شد. یه هفته‌ای هم گذشت و محمدحسین همچنان😅 سلامت بود و خبری از آبله و بیماری نبود... ما هم به خیال اینکه محمدحسین نمی‌گیره، دیگه آبله رو فراموش کردیم. شنبه از راه رسید و قرار بود محمدحسین دو روز دیگه بره اردو و روز شماری می‌کرد. ظهر که از مدرسه اومد، کمی رنگ پریده بود و بی‌حال، من هم بعد از مدت‌ها پدر و مادرم رو شام دعوت کرده بودم و مشغول بودم. عصرش بی‌حالی محمدحسین توجهم رو جلب کرد و ناخودآگاه لباسش رو بالا زدم که ناگهان دو تا تاول کوچولو توجهم رو جلب کردند.😩 محمدحسین هم با تعجب نگاهم می‌کرد و من نمی‌تونستم بهش حرفی بزنم! می‌دونستم خیلی ناراحت می‌شه...🤭 پدرش که رسیدن، بهشون خبر دادم و ایشون هم بررسی کردن و نظرمون با توجه به تجربه‌ای که کسب کرده بودیم، قطعی همون بود؛ بله... آبله مرغان.😖 محمدحسین قبول نمی‌کرد و می‌گفت من خوبم مشکلی ندارم.☺️ خلاصه ما هم سکوت کردیم و با پدرش رفتن دکتر و گویا وقتی از زبان آقای دکتر می‌شنوه که آبله‌مرغان گرفته، از همون جا شروع می‌کنه به بغض و گریه... و خب متاسفانه آقا محمد حسین دیگه نمی‌تونست بره اردو و ما باید قانعش می‌کردیم...😣 اما مگه قانع کردن محمدحسین به همین راحتی‌هاست؟!🙄 اگر کاری رو بخواد انجام بده، خیلی سخت می‌شه منصرفش کرد.🧐 خیلی جدی می‌گفت من دوشنبه می‌رم اردو🤨☺️ ماهم براش دلیل می آوردیم که نمی‌شه و دوستات مریض می‌شن و اون هم کلی دلیل ردیف می‌کرد که ماسک می‌زنم و... حالا دوشنبه رسیده بود و من مثل همیشه که در این جور مواقع فقط از یه کسی می‌تونم کمک بگیرم، رفتم در خونهٔ آقای مهربونم، همون آقایی که توی چالش‌های تربیتی ازشون کمک می‌گیرم.🥹 گفتم آقا اینا سربازای خودتون هستن، دستشون رو بگیرید و به من هم کمک کنید بهترین راه رو انتخاب کنم... بهشون گفتم آقا من نمی‌تونم کاری کنم! شما خودتون محمدحسین رو قانع کنید. اصلاً این قضیه رو به شما سپردم...🥰 به‌هرحال این قضیه به خیر گذشت و محمدحسین به لطف امام زمان عزیزم (عجل الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) خیلی زودتر از چیزی که فکرش رو می‌کردیم، آروم و بالاخره، قانع شد.☺️ موند توی خونه و سرش رو با کارتون انتخاب شده توسط پدرش و لگوهای ریزه‌میزه‌ش، گرم کرد و کلی وسیله ساخت تا عصر... من می‌دونستم این اتفاق و بیمار شدن پسرم در اون زمان حکمتی داره😉 و یکی از حکمت‌های اون رو زمانی فهمیدم که قرار شد دوباره حدود یه ماه بعد بچه‌ها رو اردوی دیگه‌ای ببرن و محمدحسین با خبر اردوی جدید که یه خبر خوشه، خیلی عادی‌تر برخورد کرد.🥰 برام جالب بود و احساس می‌کنم این هم یه امتحان بود برای پسرم تا زمینهٔ رشدش فراهم بشه و بدونه نه خوشی‌های دنیا موندنی هستن که اون‌قدر براشون ذوق کنیم و نه غم‌های دنیا اونقدر موندنی، که تحملشون نکنیم و فکر می‌کنم احتمالاً در موارد خوشی‌ها و ناراحتی‌های آینده، با رفتار بهتری از محمدحسین مواجه بشیم ان‌شاء‌الله. #سبک_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«بهشتی که هر چی بخوایم، داره.»😍 #پ_شکوری (مامان #عباس ۶سال و ۳ماهه، #فاطمه ۴سال و ۹ماهه، #زینب ۱سال و ۷ماهه) بچه‌ها سه تایی توی هال مشغول تماشای شبکه پویا بودن و منم اومدم توی اتاقم. در رو قفل کردم تا چند دقیقه‌ای برای خودم داشته باشم.😉 بیشتر روزها در حد دو سه بار، ده دقیقه یا یه ربع زینب هم با عباس و فاطمه مشغول بازی می‌شه و من می‌تونم تنهایی توی اتاق به کارای خودم برسم. گاهی هم دو سه روز یه بار یه ساعتی شبکه پویا می‌بینن و زینب هم یه ربعی می‌شینه می‌بینه و بعدم سراغ منو می‌گیره و میاد در می‌زنه.👶🏻 توی زمان خلوتی‌ای که پیدا کرده بودم، دفترم رو برداشتم و محاسبهٔ کارهای دیروزم و یه مقداری هم کارهای امروزم رو نوشتم و بعدش شروع کردم به قرآن خوندن. سورهٔ طور، آیات جذابی، دربارهٔ توصیف بهشتی که به متقین وعده داده شده و… وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ کُلُّ امْرِئٍ بِمَا کَسَبَ رَهِینٌ ﴿۲۱﴾ «کسانی که ایمان آوردند و فرزندانشان به پیروی از آنان ایمان اختیار کردند، فرزندانشان را (در بهشت) به آنان ملحق می‌کنیم؛ و از (پاداش) عملشان چیزی نمی‌کاهیم؛ و هر کس در گرو اعمال خویش است.» به اینجا که رسیدم، گفتم خدایا یعنی می‌شه من و بچه‌هام و خانواده‌م هم همگی جمع بشیم توی بهشت؟🥲 بعد یهو یاد صحبت‌های دیشب فاطمه، قبل خواب افتادم! داشت می‌گفت که دوست داره وقتی رفت بهشت چه چیزایی برای خودش داشته باشه (قبلاً به بچه‌ها گفته بودم که هر کی توی این دنیا به حرفای خدا گوش بده و آدم خوبی باشه، می‌تونه بره بهشت و توی بهشت هر چیزی که دلش بخواد، هست.😍) می‌گفت: «مامان دوست دارم یه انبار پر از شیرینی داشته باشم و بتونم کلی شیرینی بخورم به جای صبحانه، خوراکی‌های خوشمزهٔ میان‌وعده رو بخورم و هر وقت هر غذایی دوست داشتم بخورم.😅 کلی شکلات بخورم و لازم نباشه مسواک بزنم و دندونامم خراب نشه.🤭 اتاقم یه دکمه داشته باشه که وقتی می‌زنمش، یهو کل اتاق مرتب بشه و لازم نباشه خودم مرتبش کنم.😍 یه کاری کنم که اژدهاها از دهنشون به جای آتیش، گل بیاد بیرون، بعد یه اژدها بیارم توی اتاقم تا همه جا رو پر از گل کنه. دوست دارم هزار تا صورتی داشته باشم و شبا موقع خواب بغلشون کنم. (صورتی اسم عروسک خرگوشی‌شه🐰) دوست دارم برم پیش حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) که اسمم شبیه‌شونه و بعدشم به خدا بگم که حاج قاسم و آقا رو بیاره پیشم تا از نزدیک ببینمشون... و یه خونهٔ دیگه هم کنار خونهٔ خودم بسازم که تو و بابا و عباس و زینب هم بیاید اونجا و پیشم باشید.🥰» گفتم: - آره قربونت برم، توی بهشت همهٔ این‌ها رو خدا بهت می‌ده❤️ فقط باید توی این دنیا به حرفای خدا گوش بدی و کارای خوبی بکنی. + چطور حرفای خدا رو بشنوم و بفهمم چیکار کنم؟ - خدا همهٔ حرفاش رو توی یه کتاب برامون فرستاده و می‌تونیم بخونیم و بفهمیم چیکار باید کنیم، می‌دونی اسمش چیه؟ + نه! - قرآن دیگه، مثلاً همین سورهٔ توحیدی که شبا قبل خواب می‌خونی، یه سوره از قرآنه. + پس مامان از فردا وقتی قرآن می‌خونی، بلند بخون و به منم بگو خدا چی می‌گه.🥰 بالاخره بعد از چند تا آروزی دیگه که هر بار می‌گفت این دیگه آخریه، راضی شد که بخوابه و زینب هم خوابید. (عباس جاش توی این گفتگوی باحال خالی بود البته. چون اتاق‌هامون کوچیکه و نمی‌تونیم همگی توی یک اتاق بخوابیم و هالمون هم خیلی سرده،❄️ به خاطر همین، شبا برای خواب، عباس با باباش توی یه اتاق می‌خوابن، من و فاطمه و زینب هم توی اون یکی اتاق.) داشتم فکر می‌کردم چقدر زندگی قشنگ می‌شه با این نگاه😍 و چقدر توصیف‌های خدا از بهشت توی قرآن قشنگه. حتی تصورش هم حال آدم رو خوب می‌کنه. منم مثل فاطمه، گاهی می‌شینم به سختی‌ها و محدودیت‌های این روزهای زندگی‌م فکر می‌کنم و به کارایی که دوست دارم بکنم ولی یا فرصت نمی‌شه،😰 یا شرایطش نیست و… و توی دلم می‌گم: خدایا یعنی می‌شه سختی‌های این روزای بچه‌داری رو ازم قبول کنی🥹 و اون دنیا بهم توفیق ورود به بهشت و هم‌نشینی با انبیاء و ائمه و شهدا رو بدی؟ می‌شه هر چی دوست دارم توی بهشت بهم بدی؟ می‌شه کمکم کنی آدم خوبی باشم و به حرفات گوش بدم تا بیام بهشت؟!... #روزنوشت_های_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«یه کم از شکرگزاری‌هام گذشت که...» #ح_یزدان‌یار (مامان #علیرضا ۱۱، #زهرا ۸، #فاطمه و #زینب ۲.۵ ساله) هفتهٔ گذشته دوقلوهای من بستری بودن بیمارستان.😔 هر کی می‌اومد برای عیادت یا زنگ می‌زد یا حتی غریبه‌ها که شرایط سخت منو تو بيمارستان می‌دیدن، می‌گفتن طفلکی چقدر گناه داری! برای دست‌تنهایی و کم‌خوابی و بدو بدوی من توی بیمارستان و... دلسوزی می‌کردن.😢 و من برای اینکه روحیه‌م حفظ بشه، تو ذهنم مرور می‌کردم: خداروشکر بچه‌هام مریضی لاعلاجی ندارن، خداروشکر دکتر و دارو و درمان و بيمارستان هست، خداروشکر تنم سالمه و می‌تونم بمونم پیش بچه‌هام، خداروشکر مادرم پیش اون یکی بچه‌هامن و خیالم راحته، خداروشکر هر چی بخوام، همسرم برام فراهم می‌کنه... یه کم از شکرگزاری‌هام گذشت که یادم اومد، خداروشکر کنم که تو بيمارستان بمب نمی‌ریزه روی سرمون...😭 خداروشکر کنم برق بیمارستان قطع نمی‌شه...😢 خداروشکر کنم بيمارستان آتیش نگرفته... #غزه #مادران_غزه #بیمارستان_المعمدانی #سبک_مادری #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۱. وارد رشتهٔ جذاب پزشکی شدم.» #ف_مرادی (مامان #امیرعباس ۱۱، #امیرحسین ۷ و #زینب ۱.۵ ساله) فاطمه‌ام، متولد بهمن ۶۲.😉 یه برادر کوچک‌تر از خودم دارم. پدرم مهندس عمران و کارمند، و مادرم فوق‌دیپلم و بازنشسته فرهنگی هستن. از سه‌ماهگی مهد رفتم. خیلی اوقات مادرم تا عصر توی مدرسه کار داشتن و من و بچه‌های همکارانشون بازی می‌کردیم. در واقع از همون دوران طفولیت هم سخت توی خونه پیدا می‌شدم!😆 سال ۸۱ با رتبهٔ حدود ۵۰۰ وارد رشتهٔ جذاب پزشکی شدم.😊 کل دورهٔ تحصیل پزشکی برای من شیرین و پرخاطره بود. به جز درس خوندن‌های گروهی، و تدریس چیزهایی که خونده بودم به دوستانم، توی فعالیت‌های فوق‌برنامهٔ زیادی هم شرکت می‌کردم. یکی از مشکلات رشته‌مون، طولانی بودن تحصیله، که ۷ تا ۷.۵🥲 ساله. اگه بخوایم تحصیل پزشکی، هفت ساله تموم بشه، باید در دورهٔ علوم پایه پزشکی، تابستون‌ها هم واحد برداریم، تا یه ترم جلوتر بیفتیم و به آزمون کشوری علوم پایه در اون ترم برسیم. ولی من برای تابستون‌های اون دو سالم هم برنامه داشتم😉 و می‌خواستم با دوستام به اردو یا کلاس‌های مختلف هنری و عقیدتی برم.😏 با طب سنتی ایرانی، توی انجمن تحقیقات طب سنتی دانشگاه علوم پزشکی تهران وقتی سال دوم بودم، آشنا شدم. حضور گرم و همراهی با دانشجوهای فعال پزشکی توی این انجمن، باعث شد که سال‌ها با جلسات منظم هفتگی، اقدامات جدی علمی و اجرایی داشته باشیم.☺️ همینطور وجود اساتیدی که تأثیر زیادی در برخورد علمی من با طب سنتی و مکمل داشتن. توی این مدت، فعالیت‌های تحقیقاتی، مقاله‌نویسی، ترجمهٔ کتاب‌های به‌روز دنیا در زمینهٔ طب مکمل، برگزاری اردوهای گیاهان دارویی و... رو هم توی انجمن داشتیم. دوره‌های آموزشی زیادی مثل آموزش مقدماتی و پیشرفته طب سنتی، طب سوزنی، ماساژ و سایر مکاتب طب مکمل رو هم برگزار کردیم.☺️ کم‌کم همه‌مون فارغ‌التحصیل شدیم، ولی باز انجمن رو رها نکردیم! خیلی از دوستانم، جزء اولین ورودی‌های رشتهٔ جدیدالتاسیس دانشگاهی طب ایرانی، در سال ۸۶ بودن. سال ۸۵ طی یه خواستگاری کاملاً سنتی😉، با همسرم آشنا شدم و ازدواج کردیم. توی جلسات خواستگاری، انقدر با هم تفاهم داشتیم که گاهی به خودمون شک می‌کردم،😅 نکنه به جای صحبت از چیزهایی که "هستیم"، داریم از چیزهایی که "آرزو داریم باشیم"، صحبت می‌کنیم.🤔 ولی بعدش فهمیدم به خاطر شرایط مشابه فرهنگی خانواده‌هامون، این بخش کار برامون راحت طی شد. خواستگاری خیلی با شتاب پیش رفت و در عرض حدود ۴۰ روز به بله‌برون و عقد رسمی ختم شد. نیمه‌شعبان عقد کردیم و قرار شد جشن عروسی‌مون هم نیمه‌شعبان سال بعد باشه. #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۲. حسابی مشغول مادری شدم...» #ف_مرادی (مامان #امیرعباس ۱۱، #امیرحسین ۷ و #زینب ۱.۵ ساله) ۲۳ سالم بود که بعد از مراسم عروسی، به خونهٔ کوچیک چهل متری‌مون توی مرکز شهر، که با کلی قرض و وام خریده بودیم رفتیم.👩‍❤️‍👨 در طول روز یا کشیک بیمارستان بودم، یا اگه فعالیت فوق برنامه‌ای نداشتم، توی پاویون بیمارستان می‌موندم تا با دوستام باشم یا خودم درس بخونم، و نزدیک غروب همراه همسرم به خونه بر می‌گشتیم. بالاخره بهمن ۸۹ از پایان‌نامهٔ دکتری عمومی خودم با موضوع «سوءمزاج‌ها در خون‌ریزی رحم» دفاع کردم. این موضوع، یکی از اولین پایان‌نامه‌های آکادمیک در حیطهٔ تخصصی طب ایرانی بود. چون قبلش، بیشتر مطالعات در زمینهٔ گیاهان دارویی بود، و نه مطالعات پایهٔ طب سنتی. به این ترتیب من با یه ترم بیشتر از بقیه و ۸ ساله، فارغ‌التحصیل شدم.😉 بعد از اون، دو سال طرح تعهد خدمت پزشکی خودم رو در وزارت بهداشت و تو حوزهٔ طب ایرانی گذروندم. همینطور طی این مدت تدریس مبحث حفظ سلامتی رو هم داشتم.☺️ حدود چهار سال از زندگی مشترکمون که گذشت، احساس کردم که زندگی دو نفره‌مون یه چیزی کم داره.👨‍👩‍👦😉 تا همسرم رو راضی کنم، مادرم هم بازنشسته شدن. بالاخره بهمن ۹۱، بعد از گذروندن یه بارداری پر خطر و پراسترس، خدا نعمت مادر شدن رو توی سن ۲۹ سالگی به من چشوند.😍 پسرم امیرعباس، ۶ هفته زودتر به دنیا اومد و من حسابی مشغول مادری شدم. وقتی امیرعباسم ۹ ماهه بود، تصمیم گرفتم با مرور درس‌ها تو چند هفته، توی آزمون دکترا شرکت کنم. نهایتاً با رتبهٔ ۵، بهمن ۹۲، وارد دورهٔ پی‌اچ‌دی طب ایرانی در دانشگاه علوم پزشکی تهران شدم. بعد از سه سال، مجدداً پا به محیط پویای دانشگاه می‌ذاشتم.😍 خیلی خوشحال بودم. چون این دوران که به خاطر طرحم کارمند بودم، برام کسل‌کننده بود. در بارداری‌م هم مدت زیادی استراحت نسبی بودم. ولی شاید بیشترین چیزی که این مدت به من فشار می‌آورد، یه سال خونه‌نشینی بود. چون اون موقع این تصور رو داشتم که زن موفق، زن بیرون از خونه‌ست!🤷🏻‍♀️😐 حدود دو سال، با خوشحالی و انرژی زیاد، صبح‌ها زودتر از بقیهٔ هم‌کلاس‌هام به دانشکده می‌رسیدم. با این که شب‌ها هم خواب کافی نداشتم.😴 هر روز تا عصر کلاس داشتیم، واحدهای تئوری رشته طب سنتی زیاد بود.🫡 پسرم هم پیش مادرم می‌موند. اون موقع خونه‌‌هامون نزدیک هم بود. (پسرم شیر خشک می‌خورد. زیاد شیر نداشتم و نهایتاً تا شش ماهگی، اون هم به کمک شیر خشک، می‌تونستم بهش شیر بدم) وقتی به خونه می‌اومدم، پسرم نیاز عاطفی به من داشت، ولی من استرس انجام کارهای خونه رو داشتم!😕 همسرم هم اون همکاری‌ای که من ازشون توقع داشتم، با من نداشتن. مشغله‌هاشون هم زیاد بود. الان با گذر از اون سال‌ها، می‌دونم که گاهی شام نداشته باشیم، یا حتی اگه همیشه خونه‌مون شلوغ باشه،😉😃 اتفاقی نمی‌افته. در‌حالی‌که اولویت اول یه مادر، حال بچه‌ش و حال روحی خوب خودشه. ولی متأسفانه من اون دوران، توی انتخاب اولویت‌های زندگی‌م اشتباهاتی داشتم😔 و از نظر روحی و جسمی به خودم فشار زیادی آوردم. طوری که یه سال اول تحصیلم، به خاطر فشار کاری و کم‌خوابی، یازده کیلو کاهش وزن داشتم!😵 البته پدر و مادرم، بی‌نهایت کمک‌حال من بودن، چه برای نگه‌داری پسرم و چه رسوندن مواد اولیه غذایی مثل سبزیجات سرخ‌کرده و... به من. خدا را شاکرم برای نعمت حضورشون...🤲🏻 #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۳. مشکلات من و رشتهٔ تازه تاسیس طب سنتی....» #ف_مرادی (مامان #امیرعباس ۱۱، #امیرحسین ۷ و #زینب ۱.۵ ساله) رشتهٔ تازه تاسیس طب سنتی مشکلات بسیار زیادی داشت. با این‌که من نسبت به هم کلاسی‌هام، با آگاهی کامل‌تری از این مشکلات، وارد این رشته شده بودم، ولی مثل همهٔ دانشجوهای طب سنتی، خیلی سختی کشیدم.😩وقتی وارد این رشته شدم، پسرم یه ساله بود و وقتی فارغ شدم، دو پسر ۸ ساله و ۴ ساله داشتم!😅 هفت سال تحصیل توی طب سنتی اصلاً به خوشی هشت سال تحصیل در پزشکی عمومی نبود.🥲 ولی هنوز هم وقتی به عقب برمی گردم و نگاه می کنم، خوشی‌ها و تجربه‌های مثبت زیادی رو که در این دوران کسب کردم، می‌بینم؛ و احتمالاً اگر به عقب برگردم باز هم همین رشته رو انتخاب می‌کنم.🤪 پایان‌نامه فرسایشی‌ترین بخش تحصیل پی‌اچ‌دی طب ایرانی بود. گروه هدف رو خانم‌های باردار پرخطر انتخاب کرده بودم و می‌خواستم فقط با غذا بهشون کمک کنم (اثر یک غذا بر خونریزی بارداری)؛ یعنی چند تا سنگ بزرگ رو با هم برداشته بودم.🤭 توی ذهنم برنامه ریخته بودم که تا قبل از زایمان پسر دومم، حداقل بیمارگیری پایان‌نامه‌م به پایان برسه. تقریباً نه ماه بارداری‌م رو از مطب استادم، به بیمارستان‌ها و مراکز درمانی مختلف می‌رفتم تا شاید زودتر به هدفم برسم، ولی زهی خیال باطل... گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود!😑 گاهی توی زندگی باید با شیب ملایم‌تری پیش رفت و در کنارش زندگی هم کرد. دی ماه ۹۵، پسر دومم امیرحسین به دنیا اومد و روزگار خودش برام شیب ملایم تعیین کرد!😬  کلاس‌های دانشگاهم از ۱ سالگی تا ۳ سالگی پسر اولم هر روز بود و تا ۳.۵ سالگی پسرم، مادرم زحمت نگه‌داریش رو می‌کشیدن. یه مدت قبل از اینکه بارداری دومم مشخص بشه، پسرم رو مهد ثبت نام کردم که حس نکنه به خاطر برادر کوچیک‌ترش از خونه مادربزرگ طرد شده.😉 خوشبختانه مهد توی همون کوچهٔ مادرم بود و تو این مدت همسرم، پسر اولم رو می‌بردن مهد و دومی رو تحویل مادرم می‌دادن. از ۱ سالگی تا ۴ سالگی پسر دومم، بیشتر کارهای من مربوط به پایان‌نامه، مقاله، کتاب و کارهای این‌چنینی بود که داخل خونه و با لپ‌تاپ انجام می‌شد. از اوایل تولد امیرحسین استقلالم رو نسبت به تهیهٔ مواد اولیه غذایی بیشتر کردم و به جای مادرم، از آشپزخونه‌های کوچیک خونگی کمک گرفتم.😁 بنده‌خدا مامانم دیگه خیلی فشار روشون بود. #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۴. کنترل عوارض بارداری با طب سنتی...» #ف_مرادی (مامان #امیرعباس ۱۱، #امیرحسین ۷ و #زینب ۱.۵ ساله) از دوران نوزادی و کودکی پسر دومم، لذت بیشتری بردم. تجربهٔ پسر اولم به من فهمونده بود که باید از همهٔ مراحل بچه داری لذت برد، نه این که مرتب منتظر طی شدن مرحلهٔ سخت قبلی، و ورود به مرحلهٔ بعدی باشی!😉 و البته طی این دوران من باز هم بیشترین چالش رو با پسر بزرگترم داشتم، از دست این بی‌تجربگی‌های بچهٔ اول.🤭 هر چند این چالش‌ها هنوز هم هست، ولی خداروشکر مدیریت شده و خیلی بهتر از قبله.🤭 چالش‌های ما از حسادت و حس رقابت پسر بزرگم با کوچیکه شروع شد.🤦🏻‍♀️ مثلاً وقتی پدرم پسر بزرگم رو از مهد به خونه می‌آوردن، اگه من مشغول شیر دادن یا خوابوندن بچه بودم، بدقلقی پسرم شروع می‌شد و تمام لباس‌هاش رو تو تمام خونه، حتی روی لوستر پرت می‌کرد🥴 مشاور مهدش تاکید کرده بودن برای درمان این وضعیت باید وقت اختصاصی باهاش بگذرونم، ولی وجود یک بچهٔ شیرخوار، کارهای خونه و همسری که شب‌ها دیر می‌اومدن، خیلی وقت‌ها این اجازه رو نمی‌دادن. از ۶ ماهگی پسرم متأسفانه دیگه شیر نداشتم و شیرخشکی شد. از اون موقع همسرم می‌تونستن پسر کوچیکم رو بخوابونن و من با بزرگه حرف می‌زدم یا کتاب می‌خوندم تا بخوابه و این خیلی به بهبود شرایط کمک کرد.😊 همسرم بعد از به دنیا اومدن پسر دومم، زمان بیشتری رو با پسر اولم می‌گذروندن، و به نظرم رابطهٔ پدر و پسری بهتری بینشون شکل گرفت. بچه‌داری دوم برای هر دوی ما، راحت تر از اولی بود، مخصوصاً که مشکلات نوزاد نارس رو نداشت. ‏ولی از همون شب اول زندگی امیرحسین، بدخوابی‌ها و گریه‌های شدیدی رو تجربه کردیم!😢 انواع درمان‌های طب سنتی و رایج فایده‌ای نداشت و در نهایت، درمان‌ها رو رها کردم و فقط صبر کردم تا اینکه بالاخره با رویش آخرین دندونش در ۲.۵ سالگی، راحت‌تر خوابید.😏 عملاً من توی این ۲.۵ سال، شب‌ها بیدار بودم. البته اون چند ساعتی که شب‌ها پسرم روی پامم بود، یک کار مفید رو شروع کردم و اون هم راه انداختن کانالی با موضوع «بارداری سالم در طب سنتی» بود. اون موقع عملاً هیچ کدوم از پزشکان متخصص طب ایرانی به این موضوع ورود تخصصی نکرده بودن، چون درمان بیماری‌های بارداری با چالش‌های زیادی همراهه از جمله این‌که در دوران حاملگی یا حتی شیردهی، پزشک نمی‌تونه خیلی از داروهای گیاهی یا شیمیایی رو تجویز کنه. بنابراین به این نتیجه رسیدم که خانم‌ها برای داشتن یک بارداری سالم، بهتره "قبل از اقدام" به بارداری، برای ویزیت طب سنتی مراجعه کنند. مثلاً خودم قبل از اقدام به بارداری دومم، چند دوره پاکسازی و تقویت بدنم رو زیر نظر یکی از اساتیدم انجام دادم. این دوره‌های درمان باعث شد که من بتونم از بعضی عوارض توی بارداری دوم پیشگیری کنم.☺️ مثلاً من توی حاملگی اولم مشکلاتی مثل تهدید به سقط، انقباضات زودرس رحم، کاهش مایع دور جنین، کاهش رشد جنین، سزارین اورژانسی و تولد نوزاد نارس رو داشتم.😔 اکثر این موارد رو با اینکه توی بارداری دوم هم تکرار شدن، اما تونستم کنترل کنم.😌 حتی تجربهٔ خوب زایمان طبیعی بعد از سزارین (ویبک) رو هم پیدا کردم و بدون این‌که وابسته به کسی باشم، روز بعد از زایمانم، از بخش زنان به بخش نوزادان، برای بستری زردی پسرم رفتم.😏 ولی سزارین اولم تا ده روز، حتی شب‌ها نمی‌تونستم تنهایی از تخت بلند شم و به سرویس بهداشتی برم.😮 همین جا یه اعترافی هم بکنم.🤫 طی زردی پسر دومم، انواع گیاهان دارویی رو به خوردش دادم و حتی دو بار حجامت کردم. شاید خودم باعث شدم که دل دردها و ناآرومی‌های شبانه‌ش طولانی‌تر بشه.😒 اینجا بود که با تمام وجود متوجه بعضی تجربیات اساتیدم شدم، اینکه بدن لطیف نوزاد زیر یک ماه رو نباید با اقدامات درمانی آزرده کرد؛ و در وهلهٔ اول، درمان باید روی مادر شیرخوار، و با غذاها باشه. زردی پسرم، بالاخره به تدریج بعد از چهل روز خوب شد. #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif