eitaa logo
سیدالعلماء
1.6هزار دنبال‌کننده
2.3هزار عکس
715 ویدیو
7 فایل
کانال رسمی مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی ایشان شاگرد بزرگانی مثل حضرات آیات شیخ عباس تهرانی، امام خمینی، علامه طباطبایی، بروجردی و... بودند. مرحوم امام در نامه‌های خود، از ایشان با عبارت "سیدالعلماء" یاد می‌کردند. ارتباط با ادمین @seydololama_admin
مشاهده در ایتا
دانلود
سیدالعلماء
هدایت شده از سیدالعلماء
🔺 ذکر دعای سفارش شده از مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی به نقل از مرحوم امام خمینی که به شاگردان خویش به جهت دفع بلا و مصیبت توصیه می‌فرمودند: عصر و غروب جمعه، به نیابت از تمام شیعیان عالم ده مرتبه: اللهمَّ صلِّ علی محمّدٍ و آلِ محمّدٍ وَ ادْفَعْ عَنَّا البَلاءَ المُبْرَمَ مِن السَّماءِ إنَّكَ عَلى کُلِّ شَئٍ قَدِیرٌ خدایا صلوات فرست بر محمد و آل محمد و دفع بنما از ما بلائی را که حتمی شده است از آسمان، همانا تو بر هر امری قادر و توانائی التماس دعا 📹 تصاویر مربوط به ماه‌های پایانی حیات شریف مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی، می‌باشد. @seyedololama
سیدالعلماء
‌🔺 توشه سفر 🍃 این فقط به درد کردن می‌خورد و نباید با کارهای دیگر صرفش کرد، مگر به خاطر ضروریات زندگی که آن‌ها هم جلوی فکر را نمی‌گیرد. اگر واقعاً انسان توانست با فکر شبانه‌روزی، و کناره‌گیری از بی‌فکرها و بی‌فکری‌ها و نرفتن در جلسات آن‌ها و دوری از سرگرمی‌ها ... نیکو کسب کند، آنگاه زاد و راحله‌ی را به دست آورده است. ۸۷.۱.۳۱ ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama
سیدالعلماء
🔺 بنده یعنی چه؟ 🔹 اگر مثلاً ما را می‌کرد و به ما غذای نپخته می‌داد، یا می‌گفت فلان کار را باید بکنی، خب معلوم بود ما انجام می‌دادیم. پس ما در آن‌جا در پوشش اسارت بودیم و از خود چیزی نداشتیم، وگرنه اگر از خود چیزی داشتیم این کارها را نمی‌کردیم. هم یک چنین چیزی است، یعنی در برابر خداوند است در زندگی‌اش! از صبح که بلند می‌شود یک اسیر است. اصلاً ، یعنی یک اسیر، یک فرمانبر. اما در ما چیزی که نیست همین حرف‌هاست. ما آدمِ هستیم، برای خودمان مستقل هستیم. این روش ما و این ارتکازات ما که در ما حاکم است و ما را می‌گرداند و می‌چرخاند و حرف می‌زنیم و می‌کنیم و می‌کنیم و در می‌آوریم و پول خرج می‌کنیم و می‌خریم و می‌کنیم، این‌ها تحت پوشش عبودیت نیست!. ، انسان و همیشه باید در حال اسارت باشد و بداند که در کشور خودش نیست، این لباسی که من پوشیده‌ام، برای خودم نیست، این غذایی که از نانوایی می‌خرم، همه‌اش در حال اسارت خداست. نان خورم، بنده‌ام، بنده اصلاً یعنی همین چیزها. یعنی کسی که هیچ چیز مال خودش نیست، هر چیزی که به او می‌دهند، این مدام می‌کند که خوب من این را باید چه کارش بکنم؟ الآن یک نفر هم من است که من این را چه کار می‌کنم؟ این پول مال من نیست، این ، این عبا، این عمامه، این‌ها همه‌اش صاحب دارد و من بنده و او هستم! ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama
سیدالعلماء
🔹 مسائل نوعی ذائقه می‌خواهد، چشیدنِ یک نوع حلاوت و شیرینی لازم دارد، که در ما نیست... و ما عادت کرده‌ایم تنها به شیرینی‌های . مسأله این است. معنایش این است. باید در این فرو بروید که بالأخره این وضع برایتان حاصل بشود، اگر إن‌شاءالله بخواهید خدمت به بکنید. کسی می‌تواند خدمت به اسلام کند که ذائقه‌اش ذائقه‌ی بشود. یعنی از بلند کردن فریاد هر خطری را به جان بخرد. از بس برایش لذت داشته باشد. خدا در ذائقه‌ی او شیرینی داشته باشد. و و خدا به او نیرو بدهد. اسلام با این وضع روی کار آمده. ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama
🔺 سلسله مباحثی پیرامون جایگاه عقل و علوم معارفی و حکمی و فلسفی مقاله: "مکتب تفکیک دستخوش تفکیکی دیگر" قسمت بیست و هفتم 7⃣2⃣ 🔺 ... و شاهدی‌ دیگر توضیحی‌ است‌ که‌ در مقدمه‌ی‌ تفسیرالمیزان‌ آمده‌ است: «توضیح‌ این‌که‌ انس‌ و عادت‌ (همان‌طوری‌که گفته‌ شده)، باعث‌ می‌شود که‌ ذهن‌ آدمی‌ در هنگام‌ شنیدن‌ یک‌ کلمه، و یا یک‌ جمله، به‌ معنای‌ مادی‌ آن‌ سبقت‌ جوید، و قبل‌ از هر معنای‌ دیگر، آن‌ معنای‌ مادی‌ و یا لواحق‌ آن‌ به‌ ذهن‌ درآید، و ما انسان‌ها از آن‌جایی‌که‌ بدن‌هایمان، و قوای‌ بدنی‌مان، مادام‌ که‌ در این‌ دنیای‌ مادی‌ هستیم، در ماده‌ غوطه‌ور است، و سروکارش‌ همه‌ با ماده‌ است‌، لذا مثلاً اگر لفظ‌ حیات‌، و علم، و قدرت، و سمع، و بصر، و کلام، و اراده، و رضا، و غضب، و خلق، و امر، و امثال‌ آن‌را می‌شنویم، فوراً معنای‌ مادی‌ این‌ها به‌ ذهن‌ ما در می‌آید، همان‌ معنایی‌که‌ از این‌ کلمات‌ در خود سراغ‌ داریم. و همچنین‌ وقتی‌ کلمات‌ آسمان، زمین، لوح، قلم، عرش، کرسی، فرشته، بال‌ فرشته، شیطان‌ و لشگریان‌ او، از پیاده‌ و سواره‌ نظامش‌ را می‌شنویم، مصادیق‌ طبیعی‌ و مادی‌ آن‌ به‌ ذهن‌ ما سبقت‌ می‌جوید، و قبل‌ از هر معنای‌ دیگری‌ داخل‌ در فهم‌ می‌شود. و چون‌ می‌شنویم‌ که‌ می‌گویند: خدا عالم‌ را خلق‌ کرده‌ یا فلان‌ کار را کرده‌ یا به‌ فلان‌ چیز عالِم‌ است‌ و یا فلان‌ چیز را اراده‌ کرده‌ یا خواسته‌ و یا می‌خواهد، همه‌ی این‌ها را مانند خلق، علم، اراده‌ و مشیت‌ خودمان‌ مقید به‌ زمانش‌ می‌کنیم، چون‌ معهود در ذهن‌ ما این‌ است‌ که‌ خواسته،‌ ماضی‌ و مربوط‌ به‌ گذشته‌ است‌، و می‌خواهد، مضارع‌ و مربوط‌ به‌ آینده‌ است، درباره‌ی‌ خواسته‌ و می‌خواهدِ خدا همین‌ فرق‌ را می‌گذاریم. باز وقتی‌ می‌شنویم‌ که‌ خدای‌تعالی‌ می‌فرماید: «ولدینا مزید» نزد ما بیشتر هم‌ هست، و باز می‌فرماید: («لاتخذناه‌ من‌ لدنا»، از نزد خود می‌گیریم‌ نه‌ از میان‌ شما) و یا می‌فرماید: («و ما عندالله‌ خیر»، آن‌چه‌ نزد خدا است‌ بهتر است)، و یا می‌فرماید: («الیه‌ ترجعون»، به‌ نزد او برمی‌گردید)، فوراً به‌ ذهن‌مان‌ می‌رسد که‌ کلمه‌ی‌ (نزد) همان‌ معنایی‌ را درباره‌ی‌ خدا می‌دهد، که‌ درباره‌ی‌ ما می‌دهد، و آن‌ عبارت‌ است‌ از حضور در مکانی‌ که‌ ما هستیم. و چون‌ می‌شنویم‌ که‌ می‌فرماید: («و اذا اردنا ان‌ نهلک‌ قریة، امرنا مترفیها»، چون‌ بخواهیم‌ قریه‌ای‌ را هلاک‌ کنیم‌ به‌ عیاشهایشان‌ دستور می‌دهیم‌ که...) و یا می‌شنویم‌ که‌ می‌فرماید: («و نرید ان‌ نمن»، اراده‌ کرده‌ایم‌ که‌ منت‌ نهیم...)، ویا می‌شنویم‌ که‌ می‌فرماید: («یرید الله‌ بکم‌ الیسر»، خدا آسانی‌ برای‌ شما اراده‌ کرده)، فوراً به‌ ذهن‌مان‌ می‌رسد که‌ اراده‌ی‌ خدا هم‌ از سنخ‌ اراده‌ی‌ ما است، و از این‌ قبیل‌ کلمات‌ را وقتی‌ می‌شنویم، مقید به‌ آن‌ قیودی‌ می‌کنیم‌ که‌ در خود ما مقید به‌ آن‌ها است. چاره‌ای‌ هم‌ نداریم‌، برای‌ این‌که‌ از روز اول‌ که‌ ما ابناء بشر، لفظ‌ (چه‌ فارسی‌ چه‌ عربی‌ و چه‌ هر زبانی‌ دیگر) را وضع‌ کردیم، برای‌ این‌ وضع‌ کردیم‌ که‌ موجودی‌ اجتماعی‌ بودیم، و ناگزیر بودیم، منویات‌ خود را به‌ یکدیگر بفهمانیم، و فهماندن‌ منویات‌ وسیله‌ای‌ می‌خواهد، لذا با یکدیگر قرار گذاشتیم‌ قبلاً، که‌ هر وقت‌ من‌ صدای‌ (آب) را ازخود در آوردم، تو بدان‌ که‌ من‌ آن‌ چیزی‌ را می‌گویم، که‌ رفع‌ تشنگی‌ می‌کند، و به‌ همین‌ منوال‌ الفاظ‌ دیگر. و زندگی‌ اجتماعی‌ را هم‌ حوایج‌ مادی‌ به‌ گردن‌ ما گذاشت، چون‌ منظور از آن‌ این‌ بود که‌ دست‌ به‌ دست‌ هم‌ داده، هر یک، یکی‌ از کارهای‌ اجتماعی‌ را انجام‌ دهیم، تا به‌ این‌ وسیله‌ استکمال‌ کرده‌ باشیم، و کارهای‌ اجتماعی‌ همه‌ مربوط‌ به‌ امور مادی، و لوازم‌ آن‌ است، ناگزیر الفاظ‌ را وضع‌ کردیم‌ برای‌ مسماهایی‌که‌ غرض‌ ما را تامین‌ می‌کند، روی‌ این‌ جهت‌ هر لفظی‌ را که‌ می‌شنویم، فوراً معنای‌ مادیش‌ به‌ ذهنمان‌ می‌رسد... 🖊 مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی رحمه الله تعالی @seyedololama
سیدالعلماء
‌☄ واقعی، نادیدنی‌ها را باید دید بکند و را در آن مسائل وارد کند به طوری که آدم بِبُرَد از همه چیز. اگر راه باز شود- از تمام لذت‌های بالاتر است. فکر کردن و گوشه‌ای نشستن و این کلید را روشن کردن و به پرداختن در مسائل. انسان این‌قدر حظّ و بهره و نصیب نصیبش می‌شود که کباب برگ و پلو و این‌ها به نظرش دیگر نمی‌آید. و این‌ها همه از نظرش می‌افتد. اگر به او التماس کنند هم می‌گوید: من مرد این حرف‌های شما نیستم، حیفم می‌آید که خودم را آلوده به این سردرگمی‌های اجتماعی بکنم و از لذت‌هایی که من از آشنایی با و آفرینش می‌برد [دور شوم]. برای این‌که چشم وقتی به کار افتاد و زیبایی‌های خلقت در خودش و در خارج را تشخیص داد، دیگر محو می‌شود. مثل گروه زنان مصر می‌شود نسبت به جمال جناب ... ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama
سیدالعلماء
🔺 #صلوات_شعبانیه (۲) 🔹 «شجرة النبوة و موضع الرسالة»؛ [مفاتیح الجنان، صلوات شعبانیه]؛ ما با خدای خود
(۳) بسم الله الرحمن الرحیم «اللهمَّ صلِّ علی محمّد وآل محمّد شجرةِ النبوّة وموضعِ الرّسالة ومُختلفِ الملائکةِ ومعدنِ العلمِ واَهلِ بیتِ الوحی» این شریف شارح حدیث هست. می‌فرماید: بعد از خودم دو چیز باقی می‌گذارم و این دو چیز از هم جداشدنی نیستند و اگر به این دو کنید، کنید و از آن کنید، نخواهید داشت. شرح این مسئله را دعاهایی که در ماه‌های ، و وارد شده مخصوصاً این صلواتی که از جهت لفظ، کوتاه و از جهت معنا بسیار کافی و مکفی و ممتِع و بهره‌دِهْ و بارِ می‌باشد، که نشان می‌دهد که این یکی از دو که مفسّر هستند، این‌ها انسان‌های معمولی نمی‌شود، باشند. این‌ها، جز درس و هم‌درسیِ با جدّشان و استفاده از ، از و از مراکز خدا، از جای دیگری استفاده نکرده‌اند. همان‌طوری‌که قرآن کریم هم جز وحی الهی نیست. مجموع این کتاب آسمانیِ منحصر به فردِ جهان، با این‌گونه مفسرین، این‌ها مایه‌ی بشر هستند، اما مشروط بر این‌که دست از پیروی این دو بر ندارد. ۲۱ شعبان المعظم ۱۴۳۵= ۹۳/۳/۲۹ ادامه دارد... ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama