#مامان_لیلا #قسمت_چهارم اول کارمون بود و همه پر از انرژی و انگیزهٔ کار. ۶ صبح از منزل حرکت می‌کردم. دخترم که کلاس اول بود می‌رفت مدرسه و من با پسرم راهی کارگاه می‌شدم. اوایل قانعش می‌کردم که بره پیش پدر و مادر همسرم اما بعد از چند هفته دیگه حاضر نشد اونجا بره. حوصله‌ش سر می‌رفت و می‌خواست کنار من باشه. به فکر مهد کودک افتادم. اون‌ موقع پسرم کمتر از دو سالش بود و هنوز پوشکی بود. جای مناسبی که بچهٔ پوشکی رو بپذیره پیدا نکردم. کمی که گذشت و از پوشک گرفتمش، تو مهدی که نزدیک کارگاه بود و تازه باز شده بود، ثبت نام کردم. وقتی صبح‌ها تحویل مهد می‌دادمش، بعد بیرون اومدنم شروع به گریه می‌کرد.😭 و وقتی کم‌کم دور می‌شدم، هنوز صدای گریه‌ش رو می‌شنیدم. و این چیزیه که هنوز هم من رو اذیت می‌کنه و هرگز خودم رو به خاطرش نمی‌بخشم که چطور دلم می‌اومد با این وضع باز هم مهد بذارمش. من نگران می‌شدم به خاطر گریه‌هاش و می‌خواستم برگردم. ولی مربی مهد می‌گفت نگران نباش! بچه‌ها عادت می‌کنن و من می‌پذیرفتم. رو حساب اینکه ایشون کارشناسن و حتماً می‌دونن ولی اشتباه کردم. سنش طوری بود که دوست داشت کنار من باشه و من اونو از خودم دور می‌کردم.😭 چقدر می‌تونست کاری برای آدم مهم باشه که بچه رو از مهر و آغوش مادرش محروم کنه؟ اونقدر مشغول کار می‌شدم که فراموشش می‌کردم.😞 راستش اون موقع بچه و خانواده برام اولویت اول نبود.😔 جوون پرشوری بودم که فقط به دنبال اهداف خودشه... دخترم هم که کلاس اول بود، ساعت ۷ خودش می‌رفت مدرسه و ظهر برمی‌گشت. نهار می‌خورد و بعدم می‌رفت کلاس زبان. تلاشمو می‌کردم مخصوصاً آخرهفته‌ها برای بچه‌ها وقت زیادی بذارم: گردش بریم، کلاس شنا بریم، سینما بریم و خوش بگذرونیم، ولی اون آرامشی رو که مادر باید داشته باشه و به خانواده تزریق کنه، نداشتم...🤦🏻‍♀️😔 بعضی مواقع (مثل شب یلدا، عید یا ماه رمضون) کارها خیلی فشرده‌تر بود و تا دیر وقت می‌موندیم و کار می‌کردیم. و گاهی در این مواقع اوج کار، اون‌قدر درگیر کار می‌شدم که یادم می‌رفت به موقع برم پسرم رو از مهد بیارم و مربی زنگ می‌زد که همه رفتن، فقط پسر شما مونده.😬🤦🏻‍♀️ در اوج کار، گاهی لازم بود تا فردا صبح، مثلاً ۱۰۰۰ بسته آماده کنیم و پیش می‌اومد خودمون بعد رفتن کارگرها هم کار کنیم. حتی همسرم هم می‌اومدن و کمک می‌کردن. مخصوصاً که جو کارگاهمون، جو دوستانه و خانوادگی بود و الحق هم جمع خوبی بود. ولی خب در کنارش آسیب‌هایی هم داشت. گاهی تا دیروقت می‌موندیم و بچه‌ها موقع برگشت، تو ماشین می‌خوابیدن و دیگه عملاً همدیگه رو نمی‌دیدیم. به هر حال اون روزها می‌گذشت و من تنها چیزی که برام مهم بود کارم بود و به بار نشستنش. تعطیل و غیر تعطیل برام فرقی نداشت. فقط به رشد و بالندگی کارم فکر می‌کردم و نه زمان می‌فهمیدم و نه خستگی... در این مدت حتی با وجود پیگیری‌های زیاد دوستان سیاسی، حاضر به همکاری سیاسی هم نشدم و از همهٔ اون فعالیت‌ها کنار کشیدم و فقط و فقط به کارآفرینی و تولید فکر می‌کردم. این رو هم بگم که در یک سالگی پسرم که دیگه پروندهٔ بچه‌دار شدن رو بسته شده می‌دونستم، رفتم و با عمل، چربی‌های اضافی دور شکم رو برداشتم و طبق فرهنگ حاکم در ذهن همه، دیگه به بچه فکر نمی‌کردم. #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

#مامان_ریاضیدان (مامان ۳ دختر ۱۷، ۱۵ و ۴ساله، و ۲ پسر ۱۰ساله و ۷ساله ) #قسمت_چهارم دخترم داشت بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد.😃 بیشتر ساعات روز را با همدیگر و مادر و دختری سپری می‌کردیم. با هم بازی می‌کردیم. برایش کتاب می‌خواندم. مسجد می‌رفتیم. و قرآن می‌خواندیم.😌 در کنارش سعی می‌کردم کارهای خیلی پیچیدهٔ پایان‌نامه را هم پیش ببرم.🤕 ولی موفقیت چندانی کسب نمی‌کردم. نیاز به وقت و تمرکز زیادی داشتم که پیدا نمی‌کردم. نزدیکی‌های دوسالگی دخترم بود که مجددا باردار شدم و در دوسال و هفت ماهگی‌اش، دختر دومم هم به دنیا آمد. خوشحال بودم از اینکه دوباره توفیق مادر شدن پیدا کردم.😍 ولی دیگر از اتمام دکتری ناامید شدم.🤷🏻‍♀️ با خودم می‌گفتم وقتی با یک بچه نتوانستم رساله‌ام را تمام کنم، با دو بچه که قطعا نمی‌شود! اما از آن‌جایی که گمانش را هم نمی‌کردم، رزق خدا سر راهم قرار گرفت.❤️✨ یکی از دوستانم پیشنهاد داد پرستار بگیرم تا با تمرکز بتوانم روی رسالهٔ دکتری کار کنم.👌🏻 و قرار شد هزینهٔ پرستار را ایشان فعلا به ما قرض بدهد. دختر دومم ۵ ماهه بود که پرستار مطمئنی پیدا کردیم و کار رساله به سرعت پیش رفت و یک سال و نیم بعدش از پایان نامه دفاع کردم و فارغ‌التحصیل شدم.😃🤲🏻 هر چند بعد از به دنیا آمدن دختر دومم، کارهای مادرانه‌ام تا مدتی بیشتر شده بودند، اما دختر کوچولوهای من، خیلی زود هم‌بازی شدند و نیازشان به من کمتر شد. و من وقت کمتری را با بچه‌ها می‌گذراندم.😊 این روند با آمدن بچه‌های بعدی هم ادامه پیدا کرد. هرچه تعدادشان بیشتر می‌شد نیازشان به من هم کمتر می‌شد.😁 هم‌بازی شدن با خواهرها و برادرهایشان را بیشتر دوست داشتند😄 دخترها بزرگ می‌شدند و به برکت حضور آن‌ها کارهای من، اگرچه کند، ولی پیش می‌رفت.😌 می‌توانستم برای پست داک (پسادکتری) دانشگاه شریف اقدام کنم. ولی با توجه به شرایط خانوادگی‌ام تصمیم دیگری گرفتم.👇🏻 قبلاً سابقهٔ تدریس در دانشگاه قم را داشتم. آنجا مورد پسندم بود.🙂 دخترها و پسرها جدا از هم بودند و لازم نبود من دانشجوی پسر داشته باشم. به همین خاطر بعد از فارغ‌التحصیلی درخواست دادم که هیئت علمی همان جا شوم.👌🏻 دوسالی طول کشید تا رسماً هیئت علمی شوم و در این مدت در کنار دخترها چند واحد حق‌التدریسی در دانشگاه قم رفتم. بازهٔ کوتاهی دختر دومم را مهد گذاشتم. اما تجربهٔ خوبی نبود.😕 در سرما و گرما، صبح زود باید بیدارش می‌کردم، صبحانه و ناهار و میان وعده می‌گذاشتم، و می‌بردم و تحویل مهد می‌دادم. شرایط تربیتی آنجا هم با استانداردهایی که در ذهن داشتم خیلی فاصله داشت و باعث شد دیگر هیچ‌وقت به مهدکودک فکر نکنم.🙁 تصمیم گرفتم باز هم از پرستار کمک بگیرم. زمان‌هایی که تدریس داشتم از پرستار می‌خواستم کنار بچه‌ها در خانه باشند. برای انتخاب پرستار، ملاک مهمی که داشتم این بود که بچه‌ها بتوانند رابطه عاطفی با او برقرار کنند.👌🏻 پرستار هم بتواند در نبود من نیاز بچه‌ها به توجه و محبت را تامین کند. پیدا کردن این پرستار هم رزق بچه‌ها بود و سال‌هاست که ایشان در نبود من، برای بچه‌ها مادری می‌کنند.❤️ #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«و ناگهان همهٔ این‌ برنامه‌ها قطع شده بود.» #مامان_صالحه (مامان سه دختر ۷، ۴ و ۱.۵ساله) #قسمت_چهارم در ایام خواستگاری نشانه‌هایی بود که کار نه گفتن را برای من سخت می‌کرد. 🧩 پیش استاد اخلاقِ خانوادهٔ‌ خودمان رفتیم که نظر بدهند ما به هم می‌خوریم یا نه. به من که گفتند: "تو لیاقت این پسر را نداری."😳 اما به ایشان گفتند: "این دختر، یک دختر بچه است. باید تاتی‌تاتی او را جلو ببری."😂 از همه مهم‌تر اینکه شخصِ همسرم، از نظر فکری و عقیدتی نزدیک ۸۰-۹۰ درصد با ملاک‌های منِ آرمان‌خواه مطابقت داشت و می‌دانستم چنین خواستگاری دیگر خیلی سخت پیدا می‌شود.☝️🏻🤐 من عادت نداشتم احساساتی تصمیم بگیرم. کتاب‌خواندن، فکر و عقل مرا طوری تنظیم کرده بود که غیر از موافقت راه دیگری نداشتم.🤒😬 بله را گفتم. ولی انگار زورکی بود!🙄 هنوز به لحاظ عاطفی آماده نشده بودم و مجموع اتفاقات به شدت اذیتم کرده بود.😪 از آن طرف هم مثل دخترهای عادی فکر نمی‌کردم و همه چیز را خیلی دقیق موشکافی می‌کردم؛ ولی از عهدهٔ تحلیلشان برنمی‌آمدم و نمی‌توانستم مشکلاتم را حل کنم.🤯 آخرِ تابستان ۹۱ بود که عقد کردیم. همسرم همهٔ تلاشش را می‌کرد که گره‌های روح و روانم را باز، و کمبود‌هایم را جبران کند.❤️‍ من هم از قیدوبند نظارت پدر و مادر رها شده بودم و از این قضیه خوشم می‌آمد.😝 مثلاً اگر می‌خواستم با دخترخاله‌ام (که خواهر رضایی‌ام بود و هم‌سن هم) بروم کوه، اجازه می‌دادند چون دیگر متأهل شده بودم.🤭 پدر و مادرم به خاطر به هم نخوردن زیّ طلبگیِ همسرم، جهیزیه‌ام را بی‌نهایت ساده و مختصر دادند. طوری که بعداً هرکس می‌دید، تعجب می‌کرد.😯 خودم هم بدم نمی‌آمد از زوائد بزنم. از همان زمان برای دوران فرزنددار شدن دوراندیشی می‌کردم.😌 تخت و بوفه و مبل نخریدیم. فقط وسایل معمول و سادهٔ برقیِ آشپزخانه و خانه، یک کاناپه و چند تا کمد برایِ منی که کلی لباس و خرت و پرت داشتم و چرخ خیاطی که بلد بودم و پدرم به من هدیه داد. همین.😉 حتی تلویزیون و تلفن نداشتیم. فقط قفسه‌های کتابخانه‌مان زیاد و زیادتر می‌شد.📚 ۹ ماه دوران عقدمان طول کشید. تاریخ عروسی افتاده بود بین روزهای امتحان پایان ترمم. یادم هست که صبح روز ۲۴ خرداد رفتیم برای انتخابات ریاست جمهوری رأی دادیم.🗳 فردای آن روز درحالی‌که نامزد ریاست‌ جمهوری مورد نظرمان رای نیاورده بود، مشغول شادی عروسی بودیم.😁 و دو روز بعد از عروسی هم امتحان یک درس سخت را داشتم که در جلسهٔ امتحان حاضر شدم و نمرهٔ نسبتاً خوبی گرفتم.😌 برخلاف جهیزیه، عروسیِ ما البته ساده نبود. همسرم برای دلخوش کردن و پایبند کردن من به زندگی و بستن دهانِ منتقدان و خوش گذشتن به فامیل و ... خودشان را در قرض انداختند و همه کار برایم کردند. اما بعد از عروسی تازه مرا در جریان بدهی‌هایش گذاشتند 🤦🏻‍♀ و من هم همهٔ سکه‌های هدیهٔ اقوام پدری و النگوهای هدیهٔ اقوام مادری را به‌خاطر هزینه‌های عروسی برای فروش به ایشان دادم تا زودتر از بار قرض‌ها رها شویم. متأسفانه ما آن زمان، سواد مالی درست و حسابی نداشتیم که از قبل، تبعات کارهای خودمان و آن عروسی پرخرج را پیش‌بینی کنیم.😖 چیزی که زوج‌های جوان معمولاً توجه نمی‌کنند و به‌خاطر یک شب و یک حرف و یک دلخوشی زودگذر، سختی‌های جبران‌ناپذیری را به جان می‌خرند.😓 از همان ابتدایِ زندگی برای درس همسرم به قم رفتیم.👩‍❤️‍👨 و من هم به حوزهٔ معصومیه انتقالی گرفتم. البته بعداً متوجه شدم کار انتقالی‌ام با مرخصی تحصیلی‌ام تلاقی کرده و برای همین انتقالی‌ام را قبول نکرده‌اند. بهتر هم شد.🙃 سال بعدش انتقالی گرفتم به جامعه‌الزهرا که شرایط درس خواندن برای متاهل‌ها و بچه‌دارها در آن‌جا فراهم‌تر بود.🥳 سال اول زندگی آنقدر تحت فشار اقتصادی بودیم که عملاً هیچ خریدی نمی‌کردیم.😩 من به شوهرم فشار نمی‌آوردم که برایم حتی یک روسری یا جوراب بخرد.😔 وسیلهٔ نقلیه هم نداشتیم و منی که در تمام عمرم به تعداد انگشتان دست هم سوار اتوبوس نشده بودم، فشار زیادی را تحمل می‌کردم.😥 چون اصلاً سختی‌کشیده نبودم. دور شدن از خانواده‌ام و زندگی در یک شهر غریب هم مسئلهٔ دیگر بود. مثلاً وقتی من تهران بودم، برای تفریح به استخر و کوه می‌رفتم،🏔 نقاشی می‌کردم،🎨 خیاطی می‌کردم،👚🧥 کلاس‌های فکری و فرهنگی می رفتم...🎒 و ناگهان همهٔ این‌ برنامه‌ها قطع شده بود.😪 #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«تا دو سال نگران چالش ورود فرزند دوم بودم.» #ن_حسن‌پور (مامان #ریحانه ۱۲.۵، #زهرا ۹.۵، #محمدامین ۷، #محمدهادی ۴ و #هدی ۱.۵ ساله) #قسمت_چهارم توی دوران نوزادی ریحانه و تا سال‌ها بعدش، خوندن دروس جامعه‌الزهراء (سلام‌الله‌علیها) به صورت غیر حضوری، خیلی برام خوب بود.👌🏻 علاوه بر اینکه حس روزمرگی‌م رو کم می‌کرد، احساس خوبی هم بهم می‌داد. من مادر شده بودم و مادری خیلی لطیفه؛ جنس دروس حوزوی خیلی بیشتر از درس‌های علوم سیاسی، به حس و حال مادری‌م می‌خورد. از جنس نور و آشنایی با مفاهیم اسلامی و قرآنی بود. به علاوه، مطالعه این دروس، در تقابل با بچه‌داری و همسرداری‌م نبود. به مرور فهمیدم که با کمی برنامه‌ریزی، استفاده از زمان‌های خواب دخترکم و کم کردن خواب خودم، شرایط درس خوندن رو می‌تونم فراهم کنم.😊 سه سال بعد، زهرا خانوم به دنیا اومد. زهراجان ۱۲ روزه که بود، از شدت فشار روانی گریه می‌کردم و می‌گفتم یعنی من می‌تونم از پس مسئولیت این دو تا بچه بربیام؟!😥 چالشم اون زمان، روابط بین خواهرها بود. تا دو سالگیِ دومی، حواسم بود که حساسیتی برای اولی ایجاد نشه. البته اگه با تجربهٔ الانم به اون زمان برمی‌گشتم، این مسئله رو راحت‌تر می‌گرفتم. این من بودم که روی این موضوع حساس شده بودم، شاید اگر کمی حساسیتم رو کم می‌کردم و اصل تغافل رو پیش می‌گرفتم، به من و دخترا راحت‌تر می‌گذشت.🤷🏻‍♀️ زمانی که منتظر تولد فرزند دوم بودیم، نگران واکنش دخترم بودم. تا اون روز، تمام توجه من و همسرم، به تنها فرزندمون بود و با تولد فرزند جدید، شرایط تغییر می‌کرد. پذیرش شرایط جدید برای دختر سه ساله‌م، به نظرم سخت بود و من براش خیلی فکر و مطالعه کردم. سعی کردیم اولین مواجههٔ دخترم با خواهر کوچولوش، حساسیت برانگیز نباشه. مثلاً نوزاد در آغوش من یا نزدیک به من نباشه، توی یک اتاق دیگه باشه و فرزند بزرگتر بره اونجا؛ چند روز قبل از تولد نوزاد، از طرف نینی کوچولو برای دخترم هدیه خریدیم.😍 برای دختر بزرگه‌م، کتاب‌هایی با مضمون ورود نوزاد جدید می‌خوندم. روزهای اول که اقوام برای دیدن نوزاد می‌اومدن منزل‌مون، برگه‌ای به در اتاق چسبونده بودم با این متن :«من بیشتر از خواهر کوچولوم احتیاج به توجه شما دارم؛ ریحانه».😉 شیر خوردن نوزاد، نزدیک‌ترین رابطهٔ مادر و فرزندیه و من سعی می‌کردم دختر بزرگه‌م کمتر این لحظات رو ببینه، که سعی‌م البته خیلی به نتیجه نمی‌رسید.😅 گاهی هم از تغییر رفتارهای دخترم، متوجه می‌شدم که باید بهش بیشتر توجه کنم و براش وقت بذارم.🤚🏻 توجه به این ظرافت‌های رفتاری رو تقریباً تا دوسالگی دختر دومم ادامه دادم، ولی اگه الان به دوران تولد فرزند دومم برگردم، اینقدر سخت نمی‌گیرم. فکر می‌کنم بخشی از اون سختگیری‌ها، نشأت گرفته از ذهن خودم بوده؛ شاید فرزند اولم اینقدر که من رعایت می‌کردم، نیاز به توجه و رعایت نداشته.🤷🏻‍♀️ ضمن اینکه توجه زیاد به فرزند اولم، من رو کمی از فرزند دومم غافل کرد. در اون دوران سعی می‌کردم قربون صدقه‌های عمیق مادری به نوزادم رو، جلو دختر اولم نداشته باشم. و همین فرصت‌های ارتباطی‌م با نوزادم رو‌ کم می‌کرد. البته بعدتر، به این اشتباهم واقف شدم و زمان و انرژی گذاشتم و سعی کردم برای دختر دومم، جبران کنم.🌸 #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۴. چالش‌های مامان اولی» #ز_کاظمی (مامان #سیدعلی ۱۸.۵، #محمدحسین ۱۲، #محمدهادی ۸، #فاطمه‌سادات ۵ و #نرگس‌سادات ۱.۵ ساله) #قسمت_چهارم زمستان سال ۸۲ عروسی ساده‌ای گرفتیم. آرایشگاه خیلی ارزونی رفتم و لباس عروسم رو هم از دوستانم گرفتم. راستش خیلی باب میلم نبود و حتی سایزش کاملاً اندازه نبود برام، ولی خب با رضایت این راه رو انتخاب کردم.😊 سال بعد، یعنی تابستان ۸۳ اولین فرزندم در‌حالی‌که من ۲۱ ساله بودم به دنیا اومد. بارداری‌م خیلی سخت بود. حالت تهوع شدیدی داشتم و تا چندین ماه مرتب جلوی دستشویی بودم. هیچی نمی‌تونستم بخورم و افت فشار شدیدی داشتم و تقریباً از همه چیز افتاده بودم. شاید فقط یک ماه اول یه ذره قابل تحمل‌تر بود. بعد دیگه به این وضعیت افتادم و ترم چهارم کارشناسی رو مرخصی گرفتم از دانشگاه.🤷🏻‍♀️ زایمان اولم هم بسیار سخت بود. ژنتیکی ما این وضعیت رو داریم. با اینکه تحرکم خیلی خوب بود و تا روز آخر فعالیت‌های خیلی زیادی داشتم، تو مدرسه با بچه‌ها وسطی و بدمینتون بازی می‌کردم و دو سه روز قبلش کوه رفته بودم و پیاده‌روی‌های زیاد داشتم، اما به دلایل ژنتیکی زایمان راحتی نداشتم.😥 ولی الحمدالله از شدت ذوق و شوق پسرم، افسردگی بعد از زایمان هم نداشتم. برام تجربهٔ جذابی بود و دوران بارداری بارها به دنیا اومدنش رو توی ذهنم مرور می‌کردم و با فکر لحظهٔ شیرین دیدن فرزندم، شب‌ها به خواب می‌رفتم. ما قبلاً توی خانواده و فامیل بچهٔ دیگه‌ای نداشتیم که حتی چندساله باشه.😁 من دختر اول خانواده بودم که ازدواج کرده و یه جورایی بی‌تجربه بودم. منابع زیادی هم برای مطالعه نبود، اون موقع اینترنت خیلی کاربردی نبود و از جزوه‌ای دست‌نویس که از یکی دوستان مادرم گرفته بودم، به جای کتاب ریحانه بهشتی استفاده می‌کردم.😉 دو سه تا کتاب خارجی هم بود که نحوهٔ تر و خشک کردن بچه، بیماری‌ها، و مراحل رشد نوزاد رو شامل می‌شد. من خیلی دقیق دستورات کتاب رو اجرا می‌کردم و بچه‌ها رو کتابی رشد می‌دادم! متن‌هایی رو که طریقهٔ خوابوندن و غذا دادن و نگه‌داری از بچه رو آموزش می‌دادن، موبه‌مو پیاده می‌کردم و خیلی حساس بودم. یادمه پسرم ۸ روزه بود که لازم شد دو سه ساعت فرزندم رو پیش مادرم بذارم. وقتی برگشتم دیدم پستونک خریدن و بهش دادن، نشستم همون‌جا و کلی گریه کردم!😂 تو کتاب‌ها می‌نوشت ساعت خواب نوزاد انقدر هست؛ اما پسر من از همون روزهای اول خیلی کم می‌خوابید. بعدش هم که بزرگتر شد کلا ساعت خوابش از ۲۴ ساعت شاید به ۱ ساعت هم نمی‌رسید.🤦🏻‍♀️ مثلاً ۶ تا یک ربع ۱۰ دقیقه! تا حدود ۱ سالگی اینطوری بود و این مسئله خیلی منو اذیت می‌کرد. به مرور دچار سردردهای میگرنی خیلی شدیدی شدم.😥 همسرم هم خیلی همراهی ویژه‌ای نداشتن و تمام بار فرزند اول رو دوش من بود. در واقع بی‌تجربگی من بود که احساس می‌کردم همهٔ کارها وظیفهٔ منه و بلد نبودم ایشون رو درگیر و همراه کنم. با تولد فرزندان بعدی این رو یاد گرفتم و همسرم تازه سر فرزند سوم پدر شدن!😁 #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

۴-ریاضی، انسانی یا حوزه علمیه؟! #م_حسینی (مامان #محمدرضا ۱۲، #فاطمه‌زهرا ۸، #مریم ۵، #علیرضا ۲ساله) #قسمت_چهارم دوران راهنمایی من با دوران اصلاحات و شعارهای آزادی و گفت‌وگوی تمدن‌ها و... هم‌زمان بود. من که مدام دنبال خواندن و شنیدن حرف‌های نو بودم، بیشتر کتاب‌های کتابخانهٔ پدرم را خواندم. کتاب‌های اعتقادی دههٔ شصت، کتاب‌های دکتر شریعتی‌، شهید مطهری و نهج‌البلاغه و اصول کافی بود. چند تا دبیر خوب و دلسوز داشتیم که کم‌کم تحت تاثیر آن‌ها مسیر فکری و مطالعاتی‌ام شکل درستی پیدا کرد، البته همچنان خورهٔ مطالعه بودم و اگر یک کتاب یا مجلهٔ جدید به دستم می‌رسید، تا تهش را درنمی‌آوردم رهایش نمی‌کردم. پدرم تمام مجلاتی که برای کودکان و نوجوانان منتشر می‌شد برای ما می‌خریدند. در دوران امتحانات، مطالعهٔ غیردرسی ممنوع بود. مجله و کتاب می‌خریدند، اما ضبط می‌شد تا پایان امتحانات. هر چند من کتاب‌های تازه را در سرویس بهداشتی و حمام و گوشهٔ کمدِ تنها اتاق خواب خانه جاساز می‌کردم و قاچاقی بخشی از آن‌ها را می‌خواندم.😅 در تمام تشکل‌ها و فعالیت‌های مدرسه حضور فعال و پرشوری داشتم؛ از گروه سرود و فرزانگان تا بسیج و انجمن اسلامی و برنامه‌های صبحگاه و مناسبت‌ها. آن روزها در یک محفل مذهبی با خانم طلبهٔ جوانی آشنا شده بودم که خیلی خوش برخورد بودند. تا آن زمان نمی‌دانستم که خانم‌ها هم می‌توانند به حوزه بروند و مبلغ بشوند. جرقه‌ای در ذهنم ایجاد شد.👌🏻 آن زمان انتخاب رشته در پایان سال اول دبیرستان انجام می‌شد. تمایلم به ادامهٔ تحصیل در حوزه را مطرح کردم. ولی پدرم اجازه ندادند و گفتند اول دیپلم بگیر، بعد راجع‌به به اینکه حوزه بروی یا دانشگاه تصمیم بگیر. من هم که بعد از حوزه علمیه عاشق فلسفه و ادبیات بودم، انتخابم رشتهٔ انسانی بود. اما نتیجهٔ آزمون هدایت تحصیلی برای من رشتهٔ ریاضی بود!🤦🏻‍♀️ مدیر، مشاور، پدر و مادرم و به خصوص پدرم اصرار داشتند که من باید ریاضی بخوانم. از طرفی مدرسهٔ ما که یکی از بهترین دبیرستان‌های شهر بود، رشتهٔ انسانی نداشت😏 و اساساً این تصور اشتباه وجود داشت که رشتهٔ انسانی مخصوص بچه‌هایی است که ضعف درسی دارند و از پس ریاضی و فیزیک و شیمی و... برنمی‌آیند. بعد از اصرارهای زیاد من، پدرم تسلیم شدند و اجازه دادند که من بروم انسانی.😍 این یعنی مدرسه‌ام را باید عوض می‌کردم. مدرسهٔ جدید فضای جالبی نداشت، چادری‌ها انگشت‌شمار بودند و سطح درسی بچه‌ها هم ضعیف بود.🥴 هر چند اکثر دبیرها مهربان و مذهبی بودند و از نظر علمی توانمند. #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۴. این آرزوی بزرگ من» #حبیب_پور (مامان #نارگل ۸ساله، #نیکان ۵ساله و #نویان ۷ماهه) #قسمت_چهارم هم‌زمان با پیش‌دبستانی نارگل، به فکر فرزند سوم هم بودم. دوست داشتم دختر باشه که برای نارگلی خواهر بشه.😍 نیکان عمو و دایی داشت، ولی نارگلی خاله و عمه نداشت.🥲 در همین حین دوز اول واکسن کرونا رو هم زدم و ایمنی نسبی پیدا کردم😇 و حس کردم آمادگی برای بارداری رو دارم. خودم و همسرم توی خانواده‌ای کم‌جمعیت بودیم و دوست داشتیم بچه‌ها زیاد باشن.🤓🤓😎 باردار شدم، اما این فرزند سوم ما شش هفته بیشتر مهمان‌مون نبود و سقط شد.😢 راستش خیلی توی این مدت استرس داشتم که حتماً باید دختر باشه... شب‌ها همیشه گریه می‌کردم و به این فکر می‌کردم که اگه غیر از این باشه چه کنم؟😥 به‌هرحال بعد از این اتفاق، حداقل از اینکه از اون همه استرس و شب نگرانی خلاص شده بودم، احساس راحتی کردم و به ادامهٔ زندگی پرداختم...😕 بعد از اون شرایط، دوز دوم واکسنم رو زدم و با مشورت متخصص استراحت داشتم تا بدن بازیابی بشه... نارگلی کلاس اول🥰 رفته بود و من هنوز مصمم بودم فرزند سوم داشته باشم.👌🏻 با توکل به خدا، نتیجهٔ آزمایشم مثبت شد. هر چند بازم مضطرب و نگران بودم. اطرافیان و همکاران واکنششون چی خواهد بود؟ آیا می‌تونم نیازهای سه فرزند رو پاسخگو باشم؟ خداروشکر اطرافیان حامی‌ام بودند. هر چند اگه منو نهی هم می‌کردن، من باز این کار رو انجام می‌دادم؛ هدف ما داشتن خانواده‌ای بزرگ بود👌🏻 چیزی که خودمون نداشتیم.😢 با وجود تدابیر سنتی‌ای که برای فرزند دختر انجام دادم، نوزادم پسر👶🏻 شد. ولی دل به سرنوشت سپردم و تسلیم رضای خداوند شدم. این بارداری هم غیر از تهوع و سردردهای معمول🤯 مشکل خاصی نداشتم. ولی بر خلاف دوره‌های قبل، خیلی مبتلا به سرماخوردگی می‌شدم🤧 و به علت سیستم ایمنی ضعیف🤒 دیر خوب می‌شدم. چون دکترام تموم شده بود، درس و پایان‌نامه و رفت‌وآمدی به تهران نداشتم و این خیلی کارمو راحت می‌کرد. از این شرایط خیلی راضی بودم.😁 آقا نویان اسفند ۱۴۰۱ به دنیا اومد.🥰 #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۴. اصل پذیرش شرایط موجود» #ز_حسینی (مامان #علی ۶.۵ساله #مهدی ۳.۵ساله و #هانیه ۶ماهه) #قسمت_چهارم از همون اول عادت داشتم موقع کار خونه حتماً یه کار دیگه هم‌زمان انجام بدم.😉 مثلاً صوت‌های همسرداری و تربیت فرزند رو اون موقع گوش می‌کردم. یا تلفن‌هایی که می‌خواستم بزنم رو انجام می‌دادم. وقتی هم که زمان کلاس‌های مجازی دانشگاه می‌شد، با لپ‌تاپ وارد کلاس می‌شدم. بعد در عین حال که توجهم به کلاس بود، کارای خونه رو هم که یدی بود و نیاز به فکر و تمرکز نداشت، انجام می‌دادم. موقع جواب به سوال‌های استاد هم می‌اومدم سر لپ‌تاپ.😊 یه چیز دیگه‌ای هم که خیلیییی تو برنامه‌ریزی برای هدف‌هام کمکم کرد این بود که یاد گرفتم قدم‌های کوچولو خیلی بهتر از قدم‌های بزرگیه که هیچ‌وقت نمی‌رسی برداری.🥰❤ مثلاً من همیشه دلم می‌خواست وقت بذارم کتاب بخونم اما به خاطر بچه‌ها هیچ وقت بزرگی پیدا نمی‌کردم. تا این که از روزی پنج صفحه شروع کردم و خداروشکر الان روزی نیست که کتاب نخونم.😉 یکی از نکته‌هایی که تو کلاس‌های برنامه‌ریزی یادگرفتم پذیرش شرایط بود.🌱 اینکه بدونی چه شرایطی داری و تو اون شرایط چه توانایی‌هایی داری خیلی بهت فرصت می‌ده تا رشد کنی. که تو همهٔ ابعاد به درد می‌خوره؛ چه همسری، چه مادری، و چه اهداف شخصی. مثلاً من اگه می‌خواستم بشینم غصه بخورم که با تیزهوشان رفتن می‌تونستم برم پزشکی و الان نمی‌تونم، به هیچ جا نمی‌رسیدم.🥲 ولی وقتی شرایط رو قبول کردم، تازه تونستم به توانایی‌های خودم نگاه کنم و ازش بهره بگیرم. یا تو تربیت وقتی مدام بخوام خونه تمیز باشه و اینو نپذیرم که زیر هفت سال نامرتب بودن نسبی خونه طبیعیه، هم به خودم و بچه‌ها فشار میارم هم اعصابمون خورد می‌شه.😩 ولی الان می‌پذیرم که باید تو تربیت آزادی بدم، محیط رو امن می‌کنم و چشمم رو تا هفت سال رو این بی‌نظمی نسبی می‌بندم.😉 مثلاً وقتی مهدی چهاردست‌وپا رفتن رو شروع کرد دیگه نمی‌شد وسایل کار هنری بیارم جلوش. با پذیرش این شرایط، کار هنری رو از دوخت و دوز به پخت و پز تغییر دادم. تو این کار تا جایی هم که می‌شد علی رو هم همراه می‌کردم و اجازه می‌دادم تو پخت شیرینی کمکم کنه.😉 که این خیلی برای اعتماد به نفسش خوب بود.👌🏻 کلا سعی می‌کردم تو کارای خونه، بچه‌ها رو مشارکت بدم. مثلاً اگه می‌خواستن بیان تو پختن غذا یا جارو یا ظرف شستن کمکم کنن استقبال می‌کردم.😃 هر چند واقعاً تحمل خرابکاری‌هاشون برای یه آدم کمال‌گرا سخته.🥴 ولی الان که می‌بینم الحمدلله چقدر خوب از پس کارا بر میان، می‌گم ارزش داشت.👌🏻 #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۴. اولین تجربهٔ مامان شدن من» #م_طهرانی (مامان #حسین ۱۲، #معصومه ۷ و #فاطمه ۲ ساله) ۲.۵ سال از زندگی مشترکمون گذشته بود و فقط چند واحد از کارشناسی‌م باقی مونده بود که خدا حسین رو به ما داد.🥰 واحدای باقی مونده‌م رو هم معرفی به استاد گرفتم و درسمو تموم کردم. به لحاظ جسمی بارداری راحتی رو سپری کردم ولی به لحاظ روحی نه...😢 از خانواده م دور بودم و این تنهایی خیلی اذیتم می‌کرد. حتی گاهی فکر می‌کردم اگه تو تنهایی درد زایمان بیاد سراغم😥 چیکار کنم... که فقط به ذهنم می‌رسید از همسایه‌ها کمک بگیرم. اواخر بارداری‌م محل کار همسرم هم منتقل شده بود به تهران و شب‌ها دیروقت می‌رسیدن خونه. تصمیم گرفتیم بعد از زایمانم، ما هم خونه‌مونو منتقل کنیم شهر ری تا هم نزدیک پدر و مادرم باشیم و هم نزدیک محل کار همسرم.😍 ۲۵ روز از زایمانم گذشته بود که ما خونه پیدا کردیم و با یک بچهٔ ۲۵ روزه، و با وضعیتی که هنوز کامل سرپا نشده بودم، شروع کردم به جمع کردن اسباب. پدر و مادرم هم به کمکمون اومدن و خلاصه با هر سختی بود اثاث‌کشی کردیم. بعد زایمان یه مقدار هم افسردگی اومد سراغم. چون ۲.۵ سال زندگی بدون بچه و خونه‌ای که همه چیزش سرجاشه، یک دفعه تبدیل شده بود به خونه زندگی‌ای که همه چیزش با بچه تنظیم می‌شه.😱 مخصوصاً که خونه‌مون هم جابه‌جا شده بود و احساس می‌کردم کانون زندگی‌م کلا از هم پاشیده! بیشتر اوقات خونهٔ پدر و مادرم بودم و گاهی تو خونهٔ خودمون مشغول چیدن اسباب و اثاثیه‌ها و همین دوری از خونه باعث می‌شد بیشتر احساس بی‌سر و سامونی بکنم.😓 تا ۴۰ روزگی که کامل تونستیم تو خونهٔ خودمون مستقر بشیم،‌ همین اوضاع رو داشتم ولی بعدش، زندگی برام شیرین و دلچسب شد.🥰 حسین بچهٔ اولم بود و من بی‌تجربه. الان خنده‌م می‌‌گیره به کارهایی که کردیم و بلاهایی که سر این بچه آوردیم.😅 یه نمونه‌ش وقتی بود که حسین ۴ ۵ روزش بود. من و همسرم تو اتاق کنار بچه بودیم و مامانم بیرون اتاق. یه لحظه احساس کردیم بچه که داره روبه‌رو رو نگاه می‌کنه، هیچ حرکتی نمی‌کنه!😨 چند ثانیه نگاه کردیم و حس کردیم این بچه نفس نمی‌کشه! شروع کردیم با داد و بیداد که مامان بیا! این بچه نفس نمی‌کشه؛ حرکت نمی‌کنه؛ خشک شده😱 مامانم بدو اومدن تو اتاق، که یک دفعه بچه سرشو چرخوند!😂 نشستیم و کلی خندیدیم.😂 تا ۱.۵ سالگی حسین، دوران نسبتاً پایداری رو گذروندیم. تو این دوران فقط یه مقدار مضیقهٔ مالی اذیتمون می‌کرد. چون اجاره خونه تهران خیلی سنگین بود برامون. #قسمت_چهارم #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۴. صبر بر سختی‌ها به نتیجه‌اش می‌ارزید» #ف_رجا (مامان #زینب ۹.۵، #زهرا ۷.۵، #محمدحسین ۵.۵ و #محمدمهدی ۳ ساله، #نجمه ۳ ماهه) #قسمت_چهارم اون موقع هنوز زایمان ویبک خیلی مطرح نبود و من فکر می‌کردم ناچار به تکرار سزارین هستم و نباید با فاصله کم بچه‌دار بشم. محرم سالی که دخترم یک‌ ساله بود، تو هیئت با خانومی آشنا شدم که با فاصله کم از سزارین اولش، طبیعی زایمان کرده بود، انگار روزنه امیدی جلوم روشن شد😍. شروع کردم به تحقیق و با دکتر ایشون مشورت کردم. دیدم ظاهراً اتفاق نشدنی‌ای نیست. با همسرم مطرح کردم و تصمیم گرفتیم کار رو بسپریم به خدا تا هرچی خیرمون هست مقدر بشه🤲🏻. زینب یک سال و چهارماهه بود که باردار شدم.تا چهارماهگی بارداریم به زینب شیر دادم. ۲۱ ماه قمری کامل شیر خورد و بعد از شیر گرفتمش. هنوز زهرا بدنیا نیومده بود که خونه دار شدیم، تو شرایطی که واقعاً فکرشو نمی‌کردیم. خونه‌ای که خریدیم کرج بود، اجاره دادیمش و خودمون همچنان تهران مستأجر بودیم. این ماجرای رزق‌های مادی و معنوی که با تولد هربچه بهمون می‌رسید، خودش چندین جلد کتابه. زینب دو سال و چهل روزش بود که دختر دومم بدنیا اومد، تهران و با زایمان ویبک. همین باعث شد کمتر نیاز به کمک داشته باشم . ۵_۴ روز بعد از زایمان دیگه خودم خونه تنها بودم با دو تا دخترا😍. درسته که از نظر جسمی مادر بعد از زایمان نیاز به رسیدگی و مراقبت‌های زیادی داره که شاید به تنهایی و خصوصا‌ً با وجود دو تا بچه نتونه انجام بده، ولی من ترجیح می‌دم اوایل زایمان تنها باشم. به نظرم چالش‌های روحیش برام کمتره و حال بهتری دارم. یه دلیل عمده‌اش هم مدیریت روابط بین بچه‌هاست. معمولاً مادربزرگ‌ها یا خاله و عمه و... از سر دلسوزی سعی می‌کنن بچه‌های بزرگتر رو هم از مادر دور کنن و هم از نوزاد و این ناخودآگاه برای بچه احساس بدی ایجاد می‌کنه و عواقبش برای وقتی که همه می‌رن و مادر می‌مونه با دو تا بچه کوچیک که رابطه عاطفی‌شون از اول مخدوش شده😢. سر تولد بچه دومم که خیلی زود با بچه‌ها تنها شدم، اجازه می‌دادم که دخترم با خواهر کوچولوش بازی کنه، لمسش کنه، وقتی به نوزاد شیر می‌دادم، زینب هم بغل می‌گرفتم که حس نکنه آبجی اومده و مامانشو ازش دور کرده. خداروشکر دخترم هم حساسیتی نسبت به خواهرش نداشت و خیلی بهش محبت می‌کرد🥰. همون ایام جمعی از خانومای دوستان همسرم شکل گرفته بود. دختر دومم ۶ ماهه بود که با اون جمع تصمیم گرفتیم قرآن حفظ کنیم. یکی از خانوما مربی حفظ قرآن بودن. همه هم بچه کوچیک داشتیم. یک نفر تصمیم گرفت بچه‌ها رو تو یه اتاق دیگه نگه داره و بقیه سر کلاس‌ بریم. بچه‌های کوچکتر هم پیش خودمون بودن. خیلی برام خوب بود و تقریباً دو سالی با قرآن مانوس بودم و چند جز حفظ کردم. همون ایام یه مجوز محدود برای انجام کارهای وکالتی هم گرفته بودم و گاهی برای آشناها کاری انجام می‌دادم. با جمع دوستان کلاس قرآن، تصمیم گرفتیم یه فضای مهدکودک جدی‌تری ایجاد کنیم. منم به این‌فضا علاقه‌مند بودم و وارد کار شدم. یه جورایی مدیر فنی مهد بودم و برای مربی‌ها محتوا آماده می‌کردم. از همون دوران دانشجویی که کار تربیتی می‌کردیم، به این نتیجه رسیده‌ بودم که کار تربیتی رو باید از سنین خیلی کمتر شروع کرد. به همین خاطر دغدغه کار با کودک برام پر‌ رنگ بود و تصمیم گرفتم دوره‌های مربی گری مهد کودک و تاسیس مهد رو‌ بگذرونم. از اونجایی که از فاصله بین اولی و دومی راضی بودیم، تصمیم گرفته بودیم بازم زود بچه‌دار بشیم. دومی یک سال و نیمه بود که برای سومین بار باردار شدم. تو همون ایام و با یه بچه بغل و یکی به دست و یکی تو شکم، با مترو می‌رفتم کلاس😊. هم کلاس حفظ قرآن بود و هم دوره‌های مربی‌گری مهد. رفت و آمد برام خیلی سخت بود. تو سرما و گرما، کلی وقت تو مترو و خط عوض کردن و... ولی چاره‌ای نبود. خودم نمی‌تونستم رانندگی کنم و از طرفی کاری که انجام می‌دادم برام شیرین بود. وقتی به نتیجه‌اش فکر می‌کردم، می‌دیدم به‌ سختی‌هاش می‌ارزه. چون همسرم هم موافق بودن با این فعالیت ها، شرایط رو درک می‌کردن و همراهم بودن. با هر سختی‌ای تونستم مجوز تأسیس مهد رو خودم بگیرم🥳. #تجربیات_تخصصی #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif

«۴. زلزله‌ای سخت به زندگی‌مون افتاد.» #ف_حافظ (مامان محمدحسن ۱۴، فاطمه ۹.۵، محمدعلی ۷ و زینب ۲.۵ ساله، حسین ۳ ماهه) #قسمت_چهارم تیر ۹۶ وقتی هنوز فاطمه دوسالش تموم نشده بود فرزند سومم رو باردار شدم. مهر همون سال هم محمدحسن کلاس اولی شد. حدوداً دو ماه و نیم بود که به مدرسه می‌رفت که اتفاقی مثل زلزله‌ همه‌ٔ خانواده رو زیر و رو کرد. محمدحسن چند روزی بیمار شد. ظاهراً سرماخوردگی و تب معمولی بود. اما این تب و بیماری حدود ۱۰ رو طولانی کشید و تشنج‌های مکرری اتفاق افتاد و پسرم به کما رفت. شرایط بسیار سنگین و سختی بود😭. لحظه‌ای که آمبولانس اومد و تن نیمه جان پسرم رو برد همسرم مثل مرغ سرکنده این طرف و اون طرف می‌دوید، با استادمون تماس تلفنی گرفت و شرایط را با نهایت عجز و اضطرار توضیح داد، استاد در کمال طمأنینه به همسرم گفت: مگه مال شما بود؟ این حرف مثل آبی بود روی آتیش وجود همسرم. اون‌قدر اونو آروم کرد که تونست بر این غم و سختی غلبه کنه😔. حدود چهل روز پسرم در کما بود، اون روزها با هیچ کس دوست نداشتم نه حرفی بزنم و نه حرفی بشنوم. مادر عزیزم منو پیش خودش برده بود و ازم پرستاری می‌کرد. من فقط بی‌صدا اشک می‌ریختم. از دور و نزدیک و از غریبه و آشنا همه و همه دعای خاص می‌کردند برای شفای محمدحسن. دکترا با دیدن ضریب هوشیاری ۳ هیچ امیدی به بازگشتش نداشتن😭. شاید بعد از حدود ۳۰ روز که از اتصال دستگاه تنفس مصنوعی می‌گذشت برای جلوگیری از عفونت می‌خواستند گلوی محمدحسن را سوراخ کنن. شب قبلش خاله‌ٔ همسرم ملاقات محمدحسن رفته بود و بارها و بارها در گوشش زمزمه کرده بود که: نفس بکش. نفس بکش. فردای اون روز که متخصص ان‌آی‌سیو می‌خواست گلوشو سوراخ کنه در کمال ناباوری به ما گفت که گویا دست محمدحسن به لوله دستگاه تنفس مصنوعی خورده و اونو بیرون کشیده و ما فهمیدیم که می‌تونه نفس بکشه. این در حالی بود که محمدحسن اصلاً هیچ حرکتی نداشت. شاید بعد از دو سه روز به بخش اطفال منتقل کردنش. در حالی‌که هنوز هیچ تکونی نمی‌خورد‌، چشماش بسته بود و حرف نمی‌زد. همون روزی که به بخش منتقل شد من به خاطر شرایط بارداری چند ساعتی برای استراحت به منزل رفتم. وقتی به بیمارستان برگشتم مادر کودکی که تو همان اتاق بستری بود به من گفت محمدحسن حرف زده. دو کلمه گفته: اول گفته مامان و بعد اسم خواهرشو صدا زده. اصلاً نمی‌تونستم باور کنم. اشک ریختم و چند بار با اصرار پرسیدم راست می‌گی؟ اشتباه نمی‌کنی؟! از اون روز به تدریج شرایطش تغییر می‌کرد و رو به بهبودی می‌رفت. ما محمدحسن رو در حالی به خونه آوردیم که نمی‌تونست بشینه و یا در حالت دراز کش این‌ پهلو آن پهلو بشه. تغذیه‌ ش از طریق لوله‌ای بود که از راه بینی به معده وصل بود و فقط باید غذاهای میکس شده و روون می‌خورد. همین‌قدر بگم که توانش از یک نوزاد کمتر بود. کم‌کم کلمات رو به زبون آورد. اما سختی اصلی از اونجایی شروع شد که واقعیتی رو فهمیدیم. مدتی که محمدحسن در کما بود و تمام فکر و ذهنم محمدحسن بود نقاشی‌ای ازش کشیده بودم و با خودم می‌گفتم هر وقت به هوش بیاد بهش نشون می‌دم🥲. نمی‌دونم روز چندم ترخیصش بود که چشماش را باز کرد. من با خوشحالی نقاشی را جلوی صورتش گرفتم و گفتم محمدحسن جان ببین مامان عکست رو کشیده، قشنگ شده؟ می‌بینی مامان؟ 😍 محمدحسن گفت‌: نه نمی‌بینم، چشمام نمی‌بینه. تموم دنیا رو به روم سیاه شد. فشاری به قلبم اومد که بی اختیار بلندبلند گریه کردم. رفتم داخل اتاقی و در رو بستم و همین‌طور گریه می‌کردم😭. همسرم از بیرون اومد و شرایط من رو دید. ماجرا رو بهش گفتم. عکس‌العمل خاصی نشون نداد انگار از قبل می‌دونست. گریه امونم را بریده بود. باز به استادمون زنگ زدم و با همون حال گریه گفتم: "محمدحسن به هوش آمده و می‌گه چشمم نمی‌بینه. حاج‌آقا قلبم داره از سینه‌‌م بیرون میاد" حاج آقا فقط گفتن: خوب می‌شه‌. خوب می‌شه. دکتر به ما گفت اتفاق خیلی نادری رخ داده و ویروس مغز محمدحسن رو درگیر کرده و به اعصاب داخل مغز آسیب زده. عصب هر دو چشم محمدحسن در اثر تورم و فشار مغز کلاً خشک شده بود و مطلقاً بینایی نداشت. در مورد سایر آسیب های حرکتی هم کاردرمانی تجویز شد. الحمدلله پیشرفت محمدحسن در زمینه‌ی حرکتی فوق تصور کاردرمانگر بود و شکر خدا تونست در طی مدت نه چندان طولانی مجدد راه بره روحیه‌ش هم عالی بود، به ما امید میداد. خیلی تسلیم بود. هیچ وقت گله و شکایت و ناله نکرد. در حالی‌که بینایی‌ش را به یاد میاورد. یک‌بار بهم گفت:"مامان! دوست دارم صورتت رو ببینم" 😭

«۴. بعد از جلساتی با خانم ژوبرت کم کم جدی‌تر شدم. » #مامان_نویسنده (مامان #حلما ۸.۵، #محمد ۶.۵، #حنانه ۲.۵ ساله) قبل از بچه‌دار شدن مسیری برای آیندهٔ تحصیلی و شغلی خودم در نظر گرفته بودم. تصورم این بود که مدرک کارشناسی ادبیات فارسی و ادبیات عرب رو می‌گیرم. ارشد ادبیات عرب می‌خونم و بعد در فضای زبان‌شناسی قرآن و دین کار می‌کنم. به موضوعات پژوهشی زبان‌شناسی علاقه داشتم. مدتی بعد از تولد حلما که به ثبات نسبی رسیدیم، درس رو شروع کردم و کارهایی که قبل از مادر شدن انجام می‌دادم، از سر گرفتم☺️. ظاهراً تغییر خاصی تو سبک زندگی‌مون ایجاد نشده بود، ولی تجربهٔ بچه‌داری نگاهم رو تغییر داد. یکی از مهم‌ترین تغییراتی که پیش اومد، تو مسیری بود که برای خودم طراحی کرده بودم. وقتی برای دخترکم کتاب می‌خوندم، متوجه شدم که به ادبیات کودک هم‌ خیلی علاقه دارم😍. دوره‌های نویسندگی رفتم و هر جا محفلی دربارهٔ ادبیات کودک بود، شرکت می‌کردم. قصه می‌نوشتم و تو جمع‌های مختلف می‌خوندم. با خانم ژوبرت آشنا شدم و یه بار تو جلسه‌ای که ایشون هم حضور داشتن، داستانمو خوندم. اشک تو چشماشون جمع شده بود🥹. کم‌کم نوشتن برای کودکان برام خیلی جدی شد. با اومدن هر کدوم از بچه‌ها برکات مختلفی وارد زندگی‌مون می‌شد، این باز شدن باب نویسندگی کودک هم برکت حضور حلما بود برای من. همسرم تو‌ این مسیر هم همراه خوبی بودن برام. گاهی وقتی برای جلسه‌ای می‌رفتم، همسرم تو ماشین با حلما منتظر می‌موندن. وسط جلسه می‌اومدم تو ماشین شیر می‌دادم و دوباره برمی‌گشتم. بعضی وقتا که کار کمتری داشتم و تمام وقت با حلما تو خونه وقت می‌گذروندم، متوجه شدم که من مادر تمام وقت خوبی نیستم😅. خود حضور اجتماعی و انجام دادن یه کاری در کنار مادری باعث شارژ شدن و انرژی گرفتنم می‌شه! البته همیشه تلاش کردم که تعادلی بین کارهام ایجاد کنم. مثلاً شب بیدار موندم و قلم‌زدم. یا سعی کردم پروژه‌های دورکاری بیشتر قبول کنم تا بچه‌ها حضور منو حس کنن تو خونه. به همین خاطر هیچ‌وقت احساس نکردم خودمو فدای بچه‌هام کردم. هم مادر بچه‌ها بودم و هم خودم رو فراموش نکردم😉. عذاب وجدان هم در برابر بچه‌هام نداشتم. نه اینکه فکر کنم هیچ کم نذاشم براشون! مثلاً گاهی با خودم می‌گم برای هیچ کدوم از بچه‌ها به اندازهٔ اولی وقت نذاشتم. ولی خب می‌دونم که حضور خواهر و برادر خیلی جاها کمک می‌کرده و کمبودهای منو برای بچه جبران کرده☺️. از طرفی همیشه از خدا خواستم تو این مسیر کمکم کنه و کم و کاستی‌های منو جبران کنه... به جباریت خدا اعتقاد دارم و معتقدم لزوماً مادر تمام‌وقت بودن، برابر با مادر بهتر بودن نیست!🌷 #تجربیات_تخصصی #قسمت_چهارم #مادران_شریف_ایران_زمین 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif