✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️بخشی از نامه ۳۱ نهج البلاغه (وصیتنامه امام علی علیه السلام به امام حسن مجتبی علیه السلام) - (بخش هشتم) 🔹تلخى نااميدى بهتر از خواستن از مردم است. مال اندك همراه با عفت نفس، از ثروت با گناه بهتر است. آدمى راز زندگيش را بهتر از ديگران حفظ مى‏كند. چه بسا كوشنده‏اى كه تلاش و سعيش به او زيان مى‏زند. زياده‏گو هرزه‏گو مى‏گردد، و آن كه نسبت به امورش انديشه كند بينا مى‏شود. به اهل خير نزديك شو تا از آنان گردى، و از اهل شر جدا شو تا از آنان به حساب نيايى. بد خوراكى است خوراك حرام، و ستم بر ضعيف زشت‏ترين ستم است. آنجا كه نرمى درشتى است درشتى نرمى است، چه بسا دارو درد، و درد درمان است. چه بسا خيرخواهى كند آن كه خيرخواه نيست، و خيانت ورزد كسى كه از او نصيحت خواسته شده. 🔹از اعتماد به آرزوها بپرهيز كه سرمايه احمقان است. عقل حفظ تجربه‏ هاست، و بهترين چيزى كه تجربه كرده‏اى آن است كه تو را پند دهد. به جانب فرصت بشتاب پيش از آنكه غصه و حسرت گردد. اين طور نيست كه هر خواهنده‏اى به مقصد رسد، و هر غائب شونده‏اى باز گردد. از زمينه‏ هاى فساد، ضايع كردن زاد و توشه و تباه كردن معاد است. براى هر كارى عاقبتى است، آنچه برايت رقم خورده زود است به تو برسد. تاجر در خطر است. و چه بسيار مال اندكى كه از مال بسيار با بركت‏تر است. خيرى در يارى دهنده پست، و رفيق متّهم نيست. تا وقتى شتر زمانه رام توست آن را آسان گير. 🔹نعمتى را به اميد بيشتر به دست آوردن در خطر مينداز. از اينكه مركب لجاجت تو را چموشى كند بپرهيز. زمان جدايى برادرت از تو خود را به پيوند با او، و وقت روى گردانيش به لطف و قرابت، و برابر بخلش به عطا و بخشش، و هنگام دوريش به نزديكى، و زمان درشتخويى‏اش به نرمخويى، و وقت گناهش به پذيرفتن عذر او وادار، تا جايى كه گويى تو بنده اويى، و او تو را صاحب نعمت است. اين برنامه‏ها را در جايى كه اقتضا ندارد انجام مده، و در باره كسى كه شايسته نيست به ميدان نياور. دشمن دوستت را به دوستى انتخاب مكن‏ تا دوستت را دشمن نباشى. خيرخواهى خود را نسبت به برادرت خالص كن، چه خير خواهيت به نظر او خوب آيد يا زشت. #ادامه_دارد... منبع: وبسایت دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری #امام_علی #اميرالمؤمنين #نهج_البلاغه @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد

✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️چرا متوکل امام هادی (ع) را از مدينه به سامرا منتقل کرد؟ 🔹متوكل براى زير نظر گرفتن #امام_هادى (ع) از روش نياكان پليد خود استفاده مى كرد و در صدد بود به هر وسيله ممكن فكر خود را از طرف حضرت راحت كند. مأمون از طريق وصلتى كه با حضرت جواد (ع) برقرار كرد، توانست كنترل و سانسور را حتى در درون خانه امام برقرار سازد و تمام حركات و ملاقات هاى حضرت را زير نظر داشته باشد. پس از شهادت امام جواد (ع) و جانشينى #امام_هادى (ع) به جاى پدر، ضرورت اجراى چنين نقشه‏ اى بر خليفه وقت كاملاً روشن بود، زيرا اگر امام در مدينه اقامت مى كرد و خليفه به او دسترسى نمى داشت، قطعاً براى حكومت جابرانه او خطر جدى در بر مى داشت. اينجا بود كه كوچكترين گزارشى درباره خطر احتمالى امام، خليفه را به شدت نگران ساخت و منجر به انتقال امام به سامرا گشت. 🔹توضيح اينكه «عبدالله بن محمد هاشمى»، فرماندار وقت مدينه، طى نامه‏ اى خليفه را به شدت از فعاليت هاى سياسى امام (ع) نگران ساخت و پايگاه اجتماعى آن حضرت را براى متوكل تشريح كرد، [۱] ولى حضرت با ارسال نامه‏ اى براى متوكل ادعاهاى «عبدالله» را رد، و از او به متوكل شكايت كرد. متوكل مانند اغلب سياستمداران جهان، با يك حركت مزورانه و دو پهلو، از يك طرف «عبدالله بن محمد» را از كار بركنار كرد و از طرف ديگر به كاتب دربار خويش دستور داد نامه‏ اى به حضرت بنويسد كه بر حسب ظاهر علاقه متوكل را نسبت به امام (ع) بيان مى كرد، ولى در واقع دستور جلب محترمانه! حضرت بود. 🔹نامه بدين مضمون بود: «به نام خدا، پس از حمد و ثناى خداوند، اميرالمؤمنين شما را خوب مى شناسد، شخصيت، بزرگوارى و نسبت و قرابت شما را با رسول خدا (ص) رعايت میكند، و تنها هدف او جلب رضايت و خشنودى خداوند و شما است. اكنون دستور دادند كه طبق درخواست شما فرمانده جنگ و امام جمعه شهر، «عبدالله بن محمد»، كه مرتكب خلاف اهانت به شما شده است، بركنار و به جاى او «محمد بن فضل» منصوب شود. او دستور دارد در برابر امر شما مطيع بوده در تكريم و تعظيم شما نهايت سعى و كوشش را به عمل آورد تا بدان وسيله به خدا و رسول او و اميرالمؤمنين (متوكل) تقرب جويد. اميرالمؤمنين مشتاق ديدار شما است تا تجديد عهدى صورت گيرد، اگر مايل به زيارت خليفه باشيد و به آن علاقه داريد میتوانيد به اتفاق خانواده و دوستان و علاقه‏ مندان حركت كنيد. برنامه سفر به اختيار خودتان است، هرجا خواستيد توقف نماييد. در صورت تمايل، خدمتگزار خليفه، «يحيى بن هرثمه»، ملازم ركاب خواهد بود و به خدمتگزارى شما مفتخر خواهد شد، زيرا شما نزد ما محترميد و ما شديداً به شما علاقه ‏منديم. والسلام عليكم و رحمه الله و بركاته». [۲] 🔹بدون ترديد حضرت از سوء نيت متوكل آگاه بود، ولى چاره‏ اى جز رفتن به سامرّاء نداشت، زيرا قبول نكردن دعوت متوكل سندى در تأييد گفتار سعايت كنندگان مى شد و باعث تحريك بيشتر متوكل میگرديد و بهانه بيشترى به دست او میداد كه تضييقات و مشكلات فراوانى را براى امام هادی (ع) فراهم كند. دليل اينكه امام از نيت شوم متوكل آگاه بود و به ناچار به اين سفر اقدام نمود، جملاتى است كه امام بعدها در سامرّاء میفرمود: «مرا از مدينه با اكراه با سامرّاء آوردند». [۳] در هر حال حضرت نامه دعوت را دريافت داشت و ناگزير همراه يحيى بن هرثمه عازم سامرّاء گرديد. پی نوشت‌ها؛ [۱] بحارالأنوار، المكتبه الاسلاميه، چ۲، ج‏۵۰، ص۲۰۰. علاوه بر عبدالله بن محمد، طبق نقل مسعودى، بريحه عباسى نيز، كه مسئول نظارت بر اقامه نماز در حرمين (مكه و مدينه) بود، بارها به متوكل نوشت: اگر احتياجى به حرمين دارى، على بن محمد را از آنجا اخراج كن، زيرا او مردم را به سوى خود دعوت میكند و گروه انبوهى به او گرويده‏ اند (اثبات الوصيه، المطبعه الحيدريه، چ۴ ص۲۲۵) [۲] همان، ج۵۰، ص۲۰۰ [۳] همان، ص۱۲۹ 📕سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی، موسسه امام صادق(ع)، ۱۳۹۰ش، ص۵۷۷ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #امام_هادی @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد