🔶 پنجم ربیع الاول #وفات #حضرت_سکینه سلام الله علیها 🔶 حضرت #سكینه (عليها السلام ) دختر #امام_حسين عليه السلام ۵۶سال پس از واقعه #كربلا ، در شب پنجم ربيع الاول سال ۱۱۷ه.ق در مدينه وفات كرد . 📚قلائد النحور ج ربيع الاول ص۲۶ ؛ فيض العلام ص۲۰۶ ؛ مستدرك سفينه البحار ج ۴ ص۶۷ ؛ مستدركات علم رجال الحديث ج۸ ص۵۸۰ ؛ رياحين الشريعه ج۳ ص۲۸۰ ؛ معالی السبطین ج۲ ص۲۱۷ 🔸 نام و لقب نام او #آمنه و به نقلي #امینه و به نقل ديگر #امیمه بود كه مادرش به خاطر سكون و آرامش و وقاری كه داشت او را سكینه لقب داده بود. سكينه بنت الحسين بن علي بن ابيطالب علیهم السلام از دختران امام حسين عليه السلام و از مادري به نام #رباب_بنت_امرءالقیس متولد شد. اگرچه در منابع متقدم تاريخي، او كوچكتر از دختر ديگر امام حسين عليه السلام ، يعني #فاطمه معرفي شده؛ اما از تاريخ دقيق تولد او در تاريخ چيزي به ثبت نرسيده است. 🔸 حضور در كربلا مادر ایشان #حضرت_رباب علیها السلام است که با هم در واقعه کربلا حضور داشتند، و همراه با #اسرا به #کوفه و #شام رفتند. آن حضرت فقط با پسر عموی خود #عبدالله_بن_حسن پسر #امام_مجتبی علیه السلام ازدواج نمود و ادّعاهای دیگر در این زمینه مردود است. لازم به یادآوری است که #امام_حسن_مجتبی علیه السلام چند پسر به نام عبدالله داشته که آخرین آن ها در کربلا در #قتلگاه به #شهادت رسید، و این عبدالله برادر اوست. 📚 العقیلة و الفواطم علیهنَّ السلام ص۱۸۵ سكينه از جمله زنان حاضر در #واقعه_كربلا به شمار مي رفت. مورخان و سيره نگاران از او در آثار خود بارها و بارها ياد كرده اند. از جمله روايت شده كه در روز #عاشورا ، #حضرت_اباعبدالله علیه السلام پس از مدتي مبارزه ، جهت آخرين #وداع ، به سوي حرم آمدند و به زنان حرم فرمودند:"صبر پيشه سازيد و لباسهاي بلندتان را بپوشيد و آماده #بلا و مصيبت باشيد و بدانيد كه خداوند نگهدار شماست و به زودی شما را از چنگال اين گروه نجات خواهد داد و عاقبت كار شما سعادت و پايان كار دشمنان را به #عذاب مي كشاند. خداوند شما را در برابر اين سختي ها كرامت عطا خواهد كرد ...". نقل شده كه در روز يازدهم #محرم و به هنگام وداع اهل بيت عليهم السلام با شهدا سكينه عليها السلام پس از سخنان جانسوز عمه اش #حضرت_زینب عليها السلام پيش رفت و جنازه پدر را در آغوش گرفت و به #عزاداری پرداخت. سخنان او با پدر و گريه هايش بر شهيد كربلا همچنان ادامه داشت تا اينكه گروهی از ياران #عمر_بن_سعد پيش آمدند و او را به زور از پيكر پاك پدرش جدا كردند و كشان كشان نزد ديگر اسرا بردند. 🔸 ايام اسارت پس از واقعه #عاشورا ، سكينه و بانوان ديگر حرم #اباعبدالله_الحسین عليه السلام به #اسارت دشمن در آمده و همراه با كاروان اسرا به #كوفه و #شام رفتند. او همراه و همگام با اسرای #اهلبیت عليهم السلام به افشاي جنايات #بنی_امیه و بيان مظلوميت اهل بيت پيامبر عليهم السلام پرداخت و اين تلاش را از همان آغازين روزهاي ايام اسارت آغاز كرد. 🔸 بازگشت به مدينه پس از پايان اسارت سكينه نيز به همراه كاروان اسرا به مدينه بازگشت. اما از چند و چون زندگاني او در مدينه تا وفات ايشان در منابع خبر موثق و مورد اطمينان چنداني در دست نيست. شايد بتوان گفتگوي سكينه با دختر عثمان را از معدود خبرهاي مورد اعتماد در اين دوره دانست 🔸 شخصيت علمي و معنوی حضرت سكینه سكينه دختر امام حسين عليه السلام را از برترين، باهوش ترين، و نيكوسرشت ترين زنان عصر خويش دانسته اند. او در فضل و كمال به اندازه ای بود كه به فرموده پدرش #حضرت_حسین عليه السلام غالباً غرق در ذات الهی بود. 🔸 درگذشت در صبح روز رحلتش #محمد_بن_عبدالله ( #نفس_زکیه ) چهار صد دینار عطر و عود خرید و پیرامون تابوت آن حضرت در مجمره ها سوزانید. در چگونگي و محل وفات #سكینه_بنت_الحسین اختلاف شده است. اما بنا بر نقل بسياري از منابع و مآخذ وفات ايشان در روز پنجم ربيع الاول سال ۱۱۷هجري قمري در زمان امارت خالد بن عبدالله بن حارث و به نقلي خالد بن عبدالملك در #مدینه اتفاق افتاده است. بنا بر نقل منابع #اهل_سنت ، خالد بن عبدالله بر او نماز خواند و او را در قبرستان #بقيع به خاك سپردند. برخي محل دفن اين بانو را قبرستان باب الصغير سوريه مي دانند. #خالد_بن_عبدالملک حاکم مدینه که در نظر داشت با به تعویق افتادن تشییع جنازه بر اثر گرمی هوا به بدن مطهّر جسارت شود، گفت : «صبر کنید من برای نماز خواندن بر جنازه می آیم» ولی نیامد. لذا جنازه مبارک آن حضرت تا شب دفن نشد. پس از آن یحیی بن حسن علیه السلام _ و به قولی محمّد بن عبدالله نفس زکیّة _ بر جنازه آن حضرت نماز خواندند و آن حضرت را با احترام به خاک سپردند. 📚 فیض العلام ص۲۰۵ #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #روزشمار #ربیع #ربیع_الاول #تقویم @haram110

#پنجم_صفر_دفن_حضرت_رقیه_سلام_الله_علیها 🏴🏴🏴 در روز سوم ماه صفر سال ۶۱ هجری قمری مصادف با ۱۵ آبان سال ۵۹ هجری شمسی #حضرت_رقيه (سلام الله علیها) مظلومانه به شهادت رسيد. نام شريفش «رقيه» و «فاطمه» است. پدرشان مولانا الشهيد #اباعبدالله_الحسين و مادرشان حضرت #ام_اسحاق (علیهما السلام) است. ولادت آن حضرت 18 شعبان در مدينه بود و در سن سه سالگى به شهادت رسیدند. 📗الوقايع و الحوادث ج۵ ص۷۰ 📗از مدينه تا مدينه ص۹۶۵ #اسارت 🏴🏴🏴 مرحوم روضه خوان تبریزی در #بحر_المصائب نقل میکند که حارث شامی ملعون گفت: من در لشکر ابن زیاد (لعنه الله علیه) بودم که یزید ملعون فرمان داد اهل بیت رسالت را در پشت دروازه شام جای دهند تا چراغانی شهر شام کامل گردد، در این هنگام از خستگی راه خواب بر ارتش چیره شد من هم دراز کشیدم ولی بیدار بودم، در نیمه شب دختری کوچک از اهل بیت رسالت از جا حرکت کرد و به اطراف نظری انداخت و از ترس نشست و چندین مرتبه این عمل را تکرار کرد و زمانی که متوجه گشت کسی متعرض او نمی شود و همه در خوابند، نزد درختی که سر مقدس امام حسین (علیه السلام) از آن آویزان بود آمد و به شاخه آن درخت نگاه کرده و اشک از دیدگان جاری مینمود. یک مرتبه مشاهده کردم، آن شاخه ای که سر منور سیدالشهداء (سلام الله علیه) از آن آویزان بود به قدری پایین آمد تا در برابر صورت آن نازدانه واقع شد و آن دختر کوچک به سر مقدس خطاب نمود: السلام علیک یا ابتاه، وامصیبتاه بعد فراقک واغربتاه بعد شهادتک یک مرتبه دیدم سر مبارک امام حسین (علیه السلام) فرمود؛ ای نور دیده، زجر و تازیانه و فرار روی خارهای بیابان دیگر تمام شد، به همین زودی نزد ما خواهی آمد، پس به آنچه که بر شما وارد میشود صبور باش. آن حضرت به اندازه ای دلجویی کرد تا آن دختر بچه از اشک ریختن باز ایستاد و آرام شد. من از دیدن این ماجرا متحیر و دائما در فکر فرو رفته بودم. چند شبی گذشت و آن دختر در خرابه شام از دنیا رفت و فهمیدم که آن طفل، حضرت رقیه دختر امام حسین (علیهما السلام) بود. اللــهمَّ عَجّــل لِوَلیــکَ الفَــرَج

✍️ #رمان_تنها_میان_داعش #قسمت_دهم 💠 اعتراض عباس قلبم را آتش زد و نفس زن‌عمو را از شدت گریه بند آورد. زهرا با هر دو دست مقابل صورتش را گرفته بود و باز صدای گریه‌اش به‌وضوح شنیده می‌شد. زینب کوچکترین دخترِ عمو بود و شیرین‌زبان ترین‌شان که چند قدمی جلو آمد و با گریه به حیدر التماس کرد :«داداش تو رو خدا نرو! اگه تو بری، ما خیلی تنها میشیم!» و طوری معصومانه تمنا می‌کرد که شکیبایی‌ام از دست رفت و اشک از چشمانم فواره زد. 💠 حیدر حال همه را می‌دید و زندگی فاطمه در خطر بود که با صدایی بلند رو به عباس نهیب زد :«نمی‌بینی این زن و دخترا چه وضعی دارن؟ چرا دلشون رو بیشتر خالی می‌کنی؟ من زنده باشم و خواهرم اسیر #داعشی‌ها بشه؟» و عمو به رفتنش راضی بود که پدرانه التماسش کرد :«پس اگه می‌خوای بری، زودتر برو بابا!» انگار حیدر منتظر همین رخصت بود که اول دست عمو را بوسید، سپس زن‌عمو را همانطور که روی زمین نشسته بود، در آغوش کشید. سر و صورت خیس از اشکش را می‌بوسید و با مهربانی دلداری‌اش می‌داد :«مامان غصه نخور! ان‌شاءالله تا فردا با فاطمه و بچه‌هاش برمی‌گردم!» 💠 حالا نوبت زینب و زهرا بود که مظلومانه در آغوشش گریه کنند و قول بگیرند تا زودتر با فاطمه برگردد. عباس قدمی جلو آمد و با حالتی مصمم رو به حیدر کرد :«منم باهات میام.» و حیدر نگران ما هم بود که آمرانه پاسخ داد :«بابا دست تنهاس، تو اینجا بمونی بهتره.» 💠 نمی‌توانستم رفتنش را ببینم که زیر آواری از گریه، قدم‌هایم را روی زمین کشیدم و به اتاق برگشتم. کنج اتاق در خودم فرو رفته و در دریای اشک دست و پا می‌زدم که تا عروسی‌مان فقط سه روز مانده و دامادم به جای حجله به #قتلگاه می‌رفت. تا می‌توانستم سرم را در حلقه دستانم فرو می‌بردم تا کسی گریه‌ام را نشنود که گرمای دستان مهربانش را روی شانه‌هایم حس کردم. 💠 سرم را بالا آوردم، اما نفسم بالا نمی‌آمد تا حرفی بزنم. با هر دو دستش شکوفه‌های اشک را از صورتم چید و عاشقانه تمنا کرد :«قربون اشکات بشم عزیزدلم! خیلی زود برمی‌گردم! #تلعفر تا #آمرلی سه چهار ساعت بیشتر راه نیس، قول میدم تا فردا برگردم!» شیشه بغض در گلویم شکسته و صدای زخمی‌ام بریده بالا می‌آمد :«تو رو خدا مواظب خودت باش...» و دیگر نتوانستم حرفی بزنم که با چشم خودم می‌دیدم جانم می‌رود. 💠 مردمک چشمانش از نگرانی برای فاطمه می‌لرزید و می‌خواست اضطرابش را پنهان کند که به رویم خندید و #عاشقانه نجوا کرد :«تا برگردم دلم برا دیدنت یه‌ذره میشه! فردا همین موقع پیشتم!» و دیگر فرصتی نداشت که با نگاهی که از صورتم دل نمی‌کَند، از کنارم بلند شد. همین که از اتاق بیرون رفت، دلم طوری شکست که سراسیمه دنبالش دویدم و دیدم کنار حیاط وضو می‌گیرد. حالا جلاد جدایی به جانم افتاده و به خدا التماس می‌کردم حیدر چند لحظه بیشتر کنارم بماند. 💠 به اتاق که آمد صورت زیبایش از طراوت #وضو می‌درخشید و همین ماه درخشان صورتش، بی‌تاب‌ترم می‌کرد. با هر رکوع و سجودش دلم را با خودش می‌برد و نمی‌دانستم با این دل چگونه او را راهی #مقتل تلعفر کنم که دوباره گریه‌ام گرفت. نماز مغرب و عشاء را به‌سرعت و بدون مستحبات تمام کرد، با دستپاچگی اشک‌هایم را پاک کردم تا پای رفتنش نلرزد و هنوز قلب نگاهش پیش چشمانم بود که مرا به خدا سپرد و رفت. 💠 صدای اتومبیلش را که شنیدم، پابرهنه تا روی ایوان دویدم و آخرین سهمم از دیدارش، نور چراغ اتومبیلش بود که در تاریکی شب گم شد و دلم را با خودش برد. ظاهراً گمان کرده بود علت وحشتم هنگام ورودش به خانه هم خبر سقوط #موصل بوده که دیگر پیگیر موضوع نشد و خبر نداشت آن نانجیب دوباره به جانم افتاده است. 💠 شاید اگر می‌ماند برایش می‌گفتم تا اینبار طوری عدنان را ادب کند که دیگر مزاحم #ناموسش نشود. اما رفت تا من در ترس تنهایی و تعرض دوباره عدنان، غصه نبودن حیدر و دلشوره بازگشتش را یک تنه تحمل کنم و از همه بدتر وحشت اسارت فاطمه به دست داعشی‌ها بود. با رفتن حیدر دیگر جانی به تنم نمانده بود و نماز مغربم را با گریه‌ای که دست از سر چشمانم برنمی‌داشت، به سختی خواندم. 💠 میان نماز پرده گوشم هر لحظه از مویه‌های مظلومانه زن‌عمو و دخترعموها می‌لرزید و ناگهان صدای عمو را شنیدم که به عباس دستور داد :«برو زن و بچه‌ات رو بیار اینجا، از امشب همه باید کنار هم باشیم.» و خبری که دلم را خالی کرد :«فرمانداری اعلام کرده داعش داره میاد سمت آمرلی!» کشتن مردان و به #اسارت بردن زنان، تنها معنی داعش برای من بود و سقوط آمرلی یعنی همین که قامتم شکست و کنار دیوار روی زمین زانو زدم... #ادامه_دارد ✍نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @haram110

✍️ #رمان_تنها_میان_داعش #قسمت_نوزدهم 💠 در فضای تاریک و خاکی اتاق و با نور اندک موبایل، بلاخره حلیه را دیدم که با صورت روی زمین افتاده و یوسف زیر بدنش مانده بود. دیگر گریه‌های یوسف هم بی‌رمق شده و به‌نظرم نفسش بند آمده بود که موبایل از دستم افتاد و وحشتزده به سمت‌شان دویدم. 💠 زن‌عمو توان نداشت از جا بلند شود و چهار دست و پا به سمت حلیه می‌رفت. من زودتر رسیدم و همین که سر و شانه حلیه را از زمین بلند کردم زن‌عمو یوسف را از زیر بدنش بیرون کشید. چشمان حلیه بسته و نفس‌های یوسف به شماره افتاده بود و من نمی‌دانستم چه کنم. زن‌عمو میان گریه #حضرت_زهرا (سلام‌الله‌علیها) را صدا می‌زد و با بی‌قراری یوسف را تکان می‌داد تا بلاخره نفسش برگشت، اما حلیه همچنان بی‌هوش بود که نفس من برنمی‌گشت. 💠 زهرا نور گوشی را رو به حلیه نگه داشته بود و زینب می‌ترسید جلو بیاید. با هر دو دست شانه‌های حلیه را گرفته بودم و با گریه التماسش می‌کردم تا چشمانش را باز کند. صدای عمو می‌لرزید و با همان لحن لرزانش به من دلداری می‌داد :«نترس! یه مشت #آب بزن به صورتش به حال میاد.» ولی آبی در خانه نبود که همین حرف عمو #روضه شد و ناله زن‌عمو را به #یاحسین بلند کرد. 💠 در میان سرسام مسلسل‌ها و طوفان توپخانه‌ای که بی‌امان شهر را می‌کوبید، آوای #اذان مغرب در آسمان پیچید و اولین روزه‌مان را با خاک و خمپاره افطار کردیم. نمی‌دانم چقدر طول کشید و ما چقدر بال بال زدیم تا بلاخره حلیه به حال آمد و پیش از هر حرفی سراغ یوسف را گرفت. 💠 هنوز نفسش به درستی بالا نیامده، دلش بی‌تاب طفلش بود و همین که یوسف را در آغوش کشید، دیدم از گوشه چشمانش باران می‌بارد و زیر لب به فدای یوسف می‌رود. عمو همه را گوشه آشپزخانه جمع کرد تا از شیشه و پنجره و موج #انفجار دور باشیم، اما آتش‌بازی تازه شروع شده بود که رگبار گلوله هم به صدای خمپاره‌ها اضافه شد و تن‌مان را بیشتر می‌لرزاند. 💠 در این دو هفته #محاصره هرازگاهی صدای انفجاری را می‌شنیدیم، اما امشب قیامت شده بود که بی‌وقفه تمام شهر را می‌کوبیدند. بعد از یک روز #روزه‌داری آن‌هم با سحری مختصری که حلیه خورده بود، شیرش خشک شده و با همان اندک آبی که مانده بود برای یوسف شیرخشک درست کردم. 💠 همین امروز زن‌عمو با آخرین ذخیره‌های آرد، نان پخته و افطار و سحری‌مان نان و شیره توت بود که عمو مدام با یک لقمه نان بازی می‌کرد تا سهم ما دخترها بیشتر شود. زن‌عمو هم ناخوشی ناشی از وحشت را بهانه کرد تا چیزی نخورَد و سهم نانش را برای حلیه گذاشت. اما گلوی من پیش عباس بود که نمی‌دانستم آبی برای #افطار دارد یا امشب هم با لب خشک سپری می‌کند. 💠 اصلاً با این باران آتشی که از سمت #داعشی‌ها بر سر شهر می‌پاشید، در خاکریزها چه‌خبر بود و می‌ترسیدم امشب با #خون گلویش روزه را افطار کند! از شارژ موبایلم چیزی نمانده و به خدا التماس می‌کردم تا خاموش نشده حیدر تماس بگیرد تا اینهمه وحشت را با #عشقم قسمت کنم و قسمت نبود که پس از چند لحظه گوشی خاموش شد. 💠 آخرین گوشی خانه، گوشی من بود که این چند روز در مصرف باتری قناعت کرده بودم بلکه فرصت هم‌صحبتی‌ام با حیدر بیشتر شود که آن هم تمام شد و خانه در تاریکی محض فرو رفت. حالا دیگر نه از عباس خبری داشتیم و نه از حیدر که ما زن‌ها هر یک گوشه‌ای کِز کرده و بی‌صدا گریه می‌کردیم. 💠 در تاریکی خانه‌ای که از خاک پر شده بود، تعداد راکت‌ها و خمپاره‌هایی که شهر را می‌لرزاند از دست‌مان رفته و نمی‌دانستیم #انفجار بعدی در کوچه است یا روی سر ما! عمو با صدای بلند سوره‌های کوتاه #قرآن را می‌خواند، زن‌عمو با هر انفجار #صاحب‌الزمان (روحی‌فداه) را صدا می‌زد و به‌جای نغمه مناجات #سحر، با همین موج انفجار و کولاک گلوله نیت روزه ماه مبارک #رمضان کردیم. 💠 آفتاب که بالا آمد تازه دیدیم خانه و حیاط زیر و رو شده است؛ پرده‌های زیبای خانه پاره شده و همه فرش از خرده‌های شیشه پوشیده شده بود. چند شاخه از درختان توت شکسته، کف حیاط از تکه های آجر و شیشه و شاخه پُر شده و همچنان ستون‌های دود از شهر بالا می‌رفت. 💠 تا ظهر هر لحظه هوا گرم‌تر می‌شد و تنور #جنگ داغ‌تر و ما نه وسیله‌ای برای خنک کردن داشتیم و نه پناهی از حملات داعش. آتش داعشی‌ها طوری روی شهر بود که حلیه از دیدار عباس ناامید شد و من از وصال حیدر! می‌دانستم سدّ #مدافعان شکسته و داعش به شهر هجوم آورده است، اما نمی‌دانستم داغ #شهادت عباس و ندیدن حیدر سخت‌تر است یا مصیبت #اسارت... #ادامه_دارد ✍نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @haram110

✍️ #رمان_تنها_میان_داعش #قسمت_بیست_ویکم 💠 در این قحط #آب، چشمانم بی‌دریغ می‌بارید و در هوای بهاری حضور حیدرم، لب‌هایم می‌خندید و با همین حال به‌هم ریخته جواب دادم :«گوشی شارژ نداشت. الان موتور برق اوردن گوشی رو شارژ کردم.» توجیهم تمام شد و او چیزی نگفت که با دلخوری دلیل آوردم :«تقصیر من نبود!» و او دلش در هوای دیگری می‌پرید و با بغضی که گلوگیرش شده بود نجوا کرد :«دلم برا صدات تنگ شده، دلم می‌خواد فقط برام حرف بزنی!» و با ضرب سرانگشت #احساس طوری تار دلم را لرزاند که آهنگ آرامشم به هم ریخت. 💠 با هر نفسم تنها هق هق گریه به گوشش می‌رسید و او همچنان ساکت پای دلم نشسته بود تا آرامم کند. نمی‌دانستم چقدر فرصت #شکایت دارم که جام ترس و تلخی دیشب را یکجا در جانش پیمانه کردم و تا ساکت نشدم نفهمیدم شبنم اشک روی نفس‌هایش نم زده است. 💠 قصه غم‌هایم که تمام شد، نفس بلندی کشید تا راه گلویش از بغض باز شود و #عاشقانه نازم را کشید :«نرجس جان! می‌تونی چند روز دیگه تحمل کنی؟» از سکوت سنگین و غمگینم فهمید این #صبر تا چه اندازه سخت است که دست دلم را گرفت :«والله یه لحظه از جلو چشمام کنار نمیرید! فکر اینکه یه وقت خدای نکرده زبونم لال...» 💠 و من از حرارت لحنش فهمیدم کابوس #اسارت ما آتشش می‌زند که دیگر صدایش بالا نیامد، خاکستر نفسش گوشم را پُر کرد و حرف را به جایی دیگر کشید :«دیشب دست به دامن #امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) شدم، گفتم من بمیرم که جلو چشمت به #فاطمه (سلام‌الله‌علیها) جسارت کردن! من نرجس و خواهرام رو دست شما #امانت می‌سپرم!» از #توسل و توکل عاشقانه‌اش تمام ذرات بدنم به لرزه افتاد و دل او در آسمان #عشق امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) پرواز می‌کرد :«نرجس! شماها امانت من دست امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هستید، پس از هیچی نترسید! خود آقا مراقبتونه تا من بیام و امانتم رو ازش بگیرم!» 💠 همین عهد #حیدری آخرین حرفش بود، خبر داد با شروع عملیات شاید کمتر بتواند تماس بگیرد و با چه حسرتی از هم خداحافظی کردیم. از اتاق که بیرون آمدم دیدم حیدر با عمو تماس گرفته تا از حال همه باخبر شود، ولی گریه‌های یوسف اجازه نمی‌داد صدا به صدا برسد. حلیه دیگر نفسی برایش نمانده بود که عباس یوسف را در آغوش کشید و به اتاق دیگری برد. 💠 لب‌های روزه‌دار عباس از خشکی تَرک خورده و از رنگ پژمرده صورتش پیدا بود دیشب یک قطره آب نخورده، اما می‌ترسیدم این #تشنگی یوسف چهار ماهه را تلف کند که دنبالش رفتم و با بی‌قراری پرسیدم :«پس هلی‌کوپترها کی میان؟» دور اتاق می‌چرخید و دیگر نمی‌دانست یوسف را چطور آرام کند که دوباره پرسیدم :«آب هم میارن؟» از نگاهش نگرانی می‌بارید، مرتب زیر گلوی یوسف می‌دمید تا خنکش کند و یک کلمه پاسخ داد :«نمی‌دونم.» و از همین یک کلمه فهمیدم در دلش چه #آشوبی شده و شرمنده از اسفندی که بر آتشش پاشیده بودم، از اتاق بیرون آمدم. 💠 حلیه از درماندگی سرش را روی زانو گذاشته و زهرا و زینب خرده شیشه‌های فاجعه دیشب را از کف فرش جمع می‌کردند. من و زن‌عمو هم حیران حال یوسف شده بودیم که عمو از جا بلند شد و به پاشنه در نرسیده، زن‌عمو با ناامیدی پرسید :«کجا میری؟» 💠 دمپایی‌هایش را با بی‌تعادلی پوشید و دیگر صدایش به سختی شنیده می‌شد :«بچه داره هلاک میشه، میرم ببینم جایی آب پیدا میشه.» از روز نخست #محاصره، خانه ما پناه محله بود و عمو هم می‌دانست وقتی در این خانه آب تمام شود، خانه‌های دیگر هم #کربلاست اما طاقت گریه‌های یوسف را هم نداشت که از خانه فرار کرد. 💠 می‌دانستم عباس هم یوسف را به اتاق برده تا جلوی چشم مادرش پَرپَر نزند، اما شنیدن ضجه‌های #تشنه‌اش کافی بود تا حال حلیه به هم بریزد که رو به زن‌عمو با بی‌قراری ناله زد :«بچه‌ام داره از دستم میره! چیکار کنم؟» و هنوز جمله‌اش به آخر نرسیده، غرش شدیدی آسمان شهر را به هم ریخت. به در و پنجره خانه، شیشه سالمی نمانده و صدا به‌قدری نزدیک شده بود که چهارچوب فلزی پنجره‌ها می‌لرزید. 💠 از ترس حمله دوباره، زینب و زهرا با #وحشت از پنجره‌ها فاصله گرفتند و من دعا می‌کردم عمو تا خیلی دور نشده برگردد که عباس از اتاق بیرون دوید. یوسف را با همان حال پریشانش در آغوش حلیه رها کرد و همانطور که به‌سرعت به سمت در می‌رفت، صدا بلند کرد :«هلی‌کوپترها اومدن!» 💠 چشمان بی‌حال حلیه مثل اینکه دنیا را هدیه گرفته باشد، از شادی درخشید و ما پشت سر عباس بیرون دویدیم. از روی ایوان دو هلی‌کوپتر پیدا بود که به زمین مسطح مقابل باغ نزدیک می‌شدند. عباس با نگرانی پایین آمدن هلی‌کوپترها را تعقیب می‌کرد و زیر لب می‌گفت :«خدا کنه #داعش نزنه!»... #ادامه_دارد نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @haram110

✍️ #رمان_تنها_میان_داعش #قسمت_بیست_و_هشتم 💠 عباس بی‌معطلی به پشت سرش چرخید و با همان حالی که برایش نمانده بود به سمت ایوان برگشت. می‌دانستم از #شیرخشک یوسف چند قاشق بیشتر نمانده و فرصت نداد حرفی بزنم که یکسر به آشپزخانه رفت و قوطی شیرخشک را با خودش آورد. 💠 از پله‌های ایوان که پایین آمد، مقابلش ایستادم و با نگرانی نجوا کردم :«پس یوسف چی؟» هشدار من نه‌تنها #پشیمانش نکرد که با حرکت دستش به امّ جعفر اشاره کرد داخل حیاط شود و از من خواهش کرد :«یه شیشه آب میاری؟» بی‌قراری‌های یوسف مقابل چشمانم بود و پایم پیش نمی‌رفت که قاطعانه دستور داد :«برو خواهرجون!» نمی‌دانستم جواب حلیه را چه باید بدهم و عباس مصمم بود طفل #همسایه را سیر کند که راهی آشپزخانه شدم. 💠 وقتی با شیشه آب برگشتم، دیدم امّ جعفر روی ایوان نشسته و عباس پایین ایوان منتظر من ایستاده است. اشاره کرد شیشه را به امّ جعفر بدهم و نصف همان چند قاشق شیرخشک باقی‌مانده را در شیشه ریخت. دستان زن بی‌نوا از #شادی می‌لرزید و دست عباس از خستگی و خونریزی سست شده بود که بلافاصله قوطی را به من داد و بی‌هیچ حرفی به سمت در حیاط به راه افتاد. 💠 امّ جعفر میان گریه و خنده تشکر می‌کرد و من می‌دیدم عباس روی زمین راه نمی‌رود و در #آسمان پرواز می‌کند که دوباره بی‌تاب رفتنش شدم. دنبالش دویدم، کنار در حیاط دستش را گرفتم و با #گریه‌ای که گلویم را بسته بود التماسش کردم :«یه ساعت استراحت کن بعد برو!» 💠 انعکاس طلوع آفتاب در نگاهش عین رؤیا بود و من محو چشمان #آسمانی‌اش شده بودم که لبخندی زد و زمزمه کرد :«فقط اومده بودم از حال شما باخبر بشم. نمیشه خاکریزها رو خالی گذاشت، ما با #حاج_قاسم قرار گذاشتیم!» و نفهمیدم این چه قراری بود که قرار از قلب عباس برده و او را #مشتاقانه به سمت معرکه می‌کشید. در را که پشت سرش بستم، حس کردم #قلبم از قفس سینه پرید. یک ماه بی‌خبری از حیدر کار دلم را ساخته و این نفس‌های بریده آخرین دارایی دلم بود که آن را هم عباس با خودش برد. 💠 پای ایوان که رسیدم امّ جعفر هنوز به کودکش شیر می‌داد و تا چشمش به من افتاد، دوباره تشکر کرد :«خدا پدر مادرت رو بیامرزه! خدا برادر و شوهرت رو برات حفظ کنه!» او #دعا می‌کرد و آرزوهایش همه حسرت دل من بود که شیشه چشمم شکست و اشکم جاری شد. 💠 چشمان او هم هنوز از شادی خیس بود که به رویم خندید و دلگرمی داد :«#حاج_قاسم و جوونای شهر مثل شیر جلوی #داعش وایسادن! شیخ مصطفی می‌گفت #سید_علی_خامنه‌ای به حاج قاسم گفته برو آمرلی، تا آزاد نشده برنگرد!» سپس سری تکان داد و اخباری که عباس از دل غمگینم پنهان می‌کرد، به گوشم رساند :«بیچاره مردم #سنجار! فقط ده روز تونستن مقاومت کنن. چند روز پیش #داعش وارد شهر شده؛ میگن هفت هزار نفر رو کشته، پنج هزار تا دختر هم با خودش برده!» 💠 با خبرهایی که می‌شنیدم کابوس عدنان هر لحظه به حقیقت نزدیک‌تر می‌شد، ناله حیدر دوباره در گوشم می‌پیچید و او از دل من خبر نداشت که با نگرانی ادامه داد :«شوهرم دیروز می‌گفت بعد از اینکه فرمانده‌های شهر بازم #امان‌نامه رو رد کردن، داعش تهدید کرده نمی‌ذاره یه مرد زنده از #آمرلی بره بیرون!» او می‌گفت و من تازه می‌فهمیدم چرا دل عباس طوری لرزیده بود که برای ما #نارنجک آورده و از چشمان خسته و بی‌خوابش خون می‌بارید. 💠 از خیال اینکه عباس با چه دلی ما را تنها با یک نارنجک رها کرد و به معرکه برگشت، طوری سوختم که دیگر ترس #اسارت در دلم خاکستر شد و اینها همه پیش غم حیدر هیچ بود. اگر هنوز زنده بود، از تصور اسارت #ناموسش بیش از بلایی که عدنان به سرش می‌آورد، عذاب می‌کشید و اگر #شهید شده بود، دلش حتی در #بهشت از غصه حال و روز ما در آتش بود! 💠 با سرانگشتان لرزانم نارنجک را در دستم لمس کردم و از جای خالی انگشتان حیدر در دستانم #آتش گرفتم که دوباره صدای گریه یوسف از اتاق بلند شد. نگاهم به قوطی شیر خشک افتاد که شاید تنها یکبار دیگر می‌توانست یوسف را #سیر کند. به‌سرعت قوطی را برداشتم تا به اتاق ببرم و نمی‌دانستم با این نارنجک چه کنم که کسی به در حیاط زد. 💠 حس کردم عباس برگشته، نارنجک و قوطی شیر خشک را لب ایوان گذاشتم و به #شوق دیدار دوباره عباس، شالم را از روی نرده ایوان برداشتم. همانطور که به سمت در می‌دویدم، سرم را پوشاندم و به سرعت در را گشودم که چهره خاکی #رزمنده‌ای آینه نگاهم را گرفت. خشکم زد و لب‌های او بیشتر به خشکی می‌زد که به سختی پرسید :«حاجی خونه‌اس؟»... #ادامه_دارد نویسنده : #فاطمه_ولی_نژاد @haram110

✍️ #رمان_تنها_میان_داعش #قسمت_سی_و_دوم 💠 در تمام این مدت منتظر #شهادتش بودم و حالا خطش روشن بود که #عطش چشیدن صدایش آتشم می‌زد. باطری نیمه بود و نباید این فرصت را از دست می‌دادم که پیامی فرستادم :«حیدر! تو رو خدا جواب بده!» پیام رفت و دلم از خیال پاسخ #عاشقانه حیدر از حال رفت. 💠 صبر کردن برایم سخت شده بود و نمی‌توانستم در #انتظار پاسخ پیام بمانم که دوباره تماس گرفتم. مقابل چشمانم درصد باطری کمتر می‌شد و این جان من بود که تمام می‌شد و با هر نفس به #خدا التماس می‌کردم امیدم را از من نگیرد. یک دستم به تمنا گوشی را کنار صورتم نگه داشته بود، با دست دیگرم لباس عروسم را کنار زدم و چوب لباسی بعدی با کت و شلوار مشکی دامادی حیدر در چشمم نشست. 💠 یکبار برای امتحان پوشیده و هنوز عطرش به یادگار مانده بود که دوباره مست محبتش شدم. بوق آزاد در گوشم، انتظار احساس حیدر و اشتیاق #عشقش که بی‌اختیار صورتم را سمت لباسش کشید. سرم را در آغوش کتش تکیه دادم و از حسرت حضورش، دامن #صبوری‌ام آتش گرفت که گوشی را روی زمین انداختم، با هر دو دست کتش را کشیدم و خودم را در آغوش جای خالی‌اش رها کردم تا ضجه‌های بی‌کسی‌ام را کسی نشنود. 💠 دیگر تب و تشنگی از یادم رفته و پنهان از چشم همه، از هر آنچه بر دلم سنگینی می‌کرد به خدا شکایت می‌کردم؛ از #شهادت پدر و مادر جوانم به دست #بعثی‌ها تا عباس و عمو که مظلومانه در برابر چشمانم پَرپَر شدند، از یوسف و حلیه که از حال‌شان بی‌خبر بودم و از همه سخت‌تر این برزخ بی‌خبری از عشقم! قبل از خبر #اسارت، خطش خاموش شد و حالا نمی‌دانستم چرا پاسخ دل بی‌قرارم را نمی‌دهد. در عوض #داعش خوب جواب جان به لب رسیده ما را می‌داد و برای‌مان سنگ تمام می‌گذاشت که نیمه‌شب با طوفان توپ و خمپاره به جان‌مان افتاد. 💠 اگر قرار بود این خمپاره‌ها جانم را بگیرد، دوست داشتم قبل از مردن نغمه #عشقم را بشنوم که پنهان از چشم بقیه در اتاق با حیدر تماس گرفتم، اما قسمت نبود این قلب غمزده قرار بگیرد. دیگر این صدای بوق داشت جانم را می‌گرفت و سقوط #خمپاره‌ای نفسم را خفه کرد. دیوار اتاق به‌شدت لرزید، طوری‌که شکاف خورد و روی سر و صورتم خاک و گچ پاشید. 💠 با سر زانو وحشتزده از دیوار فاصله می‌گرفتم و زن‌عمو نگران حالم خودش را به اتاق رساند. ظاهراً خمپاره‌ای خانه همسایه را با خاک یکی کرده و این فقط گرد و غبارش بود که خانه ما را پُر کرد. ناله‌ای از حیاط کناری شنیده می‌شد، زن‌عمو پابرهنه از اتاق بیرون دوید تا کمک‌شان کند و من تا خواستم بلند شوم صدای پیامک گوشی دلم را به زمین کوبید. 💠 نگاهم پیش از دستم به سمت گوشی کشیده شد، قلبم به انتظار خبری از #تپش افتاد و با چشمان پریشانم دیدم حیدر پیامی فرستاده است. نبض نفس‌هایم به تندی می‌زد و دستانم طوری می‌لرزید که باز کردن پیامش جانم را گرفت و او تنها یک جمله نوشته بود :«نرجس نمی‌تونم جواب بدم.» 💠 نه فقط دست و دلم که نگاهم می‌لرزید و هنوز گیج پیامش بودم که پیامی دیگر رسید :«می‌تونی کمکم کنی نرجس؟» ناله همسایه و همهمه مردم گوشم را کر کرده و باورم نمی‌شد حیدر هنوز نفس می‌کشد و حالا از من کمک می‌خواهد که با همه احساس پریشانی‌ام به سمتش پَر کشیدم :«جانم؟» 💠 حدود هشتاد روز بود نگاه #عاشقش را ندیده بودم، چهل شب بیشتر می‌شد که لحن گرمش را نشنیده بودم و اشتیاقم برای چشیدن این فرصت #عاشقانه در یک جمله جا نمی‌شد که با کلماتم به نفس نفس افتادم :«حیدر حالت خوبه؟ کجایی؟ چرا تلفن رو جواب نمیدی؟» انگشتانم برای نوشتن روی گوشی می‌دوید و چشمانم از شدت اشتیاق طوری می‌بارید که نگاهم از آب پُر شده و به سختی می‌دیدم. 💠 دیگر همه رنج‌ها فراموشم شده و فقط می‌خواستم با همه هستی‌ام به فدای حیدر شوم که پیام داد :«من خودم رو تا نزدیک #آمرلی رسوندم، ولی دیگه نمی‌تونم!» نگاهم تا آخر پیامش نرسیده، دلم برای رفتن سینه سپر کرد و او بلافاصله نوشت :«نرجس! من فقط به تو اعتماد دارم! #داعش خیلی‌ها رو خریده.» 💠 پیامش دلم را خالی کرد و جان حیدرم در میان بود که مردانه پاسخ دادم :«من میام حیدر! فقط بگو کجایی؟» که صدای زهرا دلم را از هوای حیدر بیرون کشید :«یه ساعت تا #نماز مونده، نمی‌خوابی؟» نمی‌خواستم نگران‌شان کنم که گوشی را میان مشتم پنهان کردم، با پشت دستم اشکم را پاک کردم و پیش از آنکه حرفی بزنم دوباره گوشی در دستم لرزید. 💠 دلم پیش اضطرار حیدر بود، باید زودتر پیامش را می‌خواندم و زهرا تازه می‌خواست درددل کند که به در تکیه زد و #مظلومانه زمزمه کرد :«امّ جعفر و بچه‌اش #شهید شدن!»... #ادامه_دارد نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @haram110

✍️ #رمان_تنها_میان_داعش #قسمت_سی_و_هشتم 💠 حیدر چشمش به جاده و جمعیت رزمنده‌ها بود و دل او هم پیش #حاج_قاسم جا مانده بود که مؤمنانه زمزمه کرد :«عاشق #سید_علی_خامنه‌ای و #حاج_قاسمم!» سپس گوشه نگاهی به صورتم کرد و با لبخندی فاتحانه شهادت داد :«نرجس! به‌خدا اگه #ایران نبود، آمرلی هم مثل سنجار سقوط می‌کرد!» و در رکاب حاج قاسم طعم قدرت #شیعه را چشیده بود که فرمان را زیر انگشتانش فشار داد و برای #داعش خط و نشان کشید :«مگه شیعه مرده باشه که حرف #سید_علی و #مرجعیت روی زمین بمونه و دست داعش به کربلا و نجف برسه!» 💠 تازه می‌فهمیدم حاج قاسم با دل عباس و سایر #مدافعان شهر چه کرده بود که مرگ را به بازی گرفته و برای چشیدن #شهادت سرشان روی بدن سنگینی می‌کرد و حیدر هنوز از همه غم‌هایم خبر نداشت که در ترافیک ورودی شهر ماشین را متوقف کرد، رو به صورتم چرخید و با اشتیاقی که از آغوش حاج قاسم به دلش افتاده بود، سوال کرد :«عباس برات از #حاج_قاسم چیزی نگفته بود؟» و عباس روزهای آخر آیینه حاج قاسم شده بود که سرم را به نشانه تأیید پایین انداختم، اما دست خودم نبود که اسم برادر #شهیدم شیشه چشمم را از گریه پُر می‌کرد و همین گریه دل حیدر را خالی کرد. 💠 ردیف ماشین‌ها به راه افتادند، دوباره دنده را جا زد و با نگرانی نگاهم می‌کرد تا حرفی بزنم و دردی جز داغ عباس و عمو نبود که حرف را به هوایی جز هوای #شهادت بردم :«چطوری آزاد شدی؟» حسم را باور نمی‌کرد که به چشمانم خیره شد و پرسید :«برا این گریه می‌کنی؟» و باید جراحت جالی خالی عباس و عمو را می‌پوشاندم و همان نغمه ناله‌های حیدر و پیکر #مظلومش کم دردی نبود که زیر لب زمزمه کردم :«حیدر این مدت فکر نبودنت منو کشت!» 💠 و همین جسارت عدنان برایش دردناک‌تر از #اسارت بود که صورتش سرخ شد و با غیظی که گلویش را پُر کرده بود، پاسخ داد :«اون شب که اون نامرد بهت زنگ زد و #تهدیدت می‌کرد من می‌شنیدم! به خودم گفت می‌خوام ازت فیلم بگیرم و بفرستم واسه دخترعموت! به‌خدا حاضر بودم هزار بار زجرکشم کنه، ولی با تو حرف نزنه!» و از نزدیک شدن عدنان به #ناموسش تیغ غیرت در گلویش مانده و صدایش خش افتاد :«امروز وقتی فهمیدم کشونده بودت تو اون خونه خرابه، مرگ رو جلو چشام دیدم!» و فقط #امیرالمؤمنین مرا نجات داده و می‌دیدم قفسه سینه‌اش از هجوم #غیرت می‌لرزد که دوباره بحث را عوض کردم :«حیدر چجوری اسیر شدی؟» 💠 دیگر به ورودی شهر رسیده و حرکت ماشین‌ها در استقبال مردم متوقف شده بود که ترمز دستی را کشید و گفت :«برای شروع #عملیات، من و یکی دیگه از بچه‌ها که اهل آمرلی بودیم داوطلب شناسایی منطقه شدیم، اما تو کمین داعش افتادیم، اون #شهید شد و من زخمی شدم، نتونستم فرار کنم، #اسیرم کردن و بردن سلیمان بیک.» از تصور درد و #غربتی که عزیز دلم کشیده بود، قلبم فشرده شد و او از همه عذابی که عدنان به جانش داده بود، گذشت و تنها آخر ماجرا را گفت :«یکی از شیخ‌های سلیمان بیک که قبلا با بابا معامله می‌کرد، منو شناخت. به قول خودش نون و نمک ما رو خورده بود و می‌خواست جبران کنه که دو شب بعد فراریم داد.» 💠 از #اعجازی که عشقم را نجات داده بود دلم لرزید و ایمان داشتم از کرم #کریم_اهل_بیت (علیهم‌السلام) حیدرم سالم برگشته که لبخندی زدم و پس از روزها برایش دلبرانه ناز کردم :«حیدر نذر کردم اسم بچه‌مون رو حسن بذاریم!» و چشمانش هنوز از صورتم سیر نشده بود که عاشقانه نگاهم کرد و نازم را خرید :«نرجس! انقدر دلم برات تنگ شده که وقتی حرف می‌زنی بیشتر تشنه صدات میشم!» دستانم هنوز در گرمای دستش مانده و دیگر تشنگی و گرسنگی را احساس نمی‌کردم که از جام چشمان مستش سیرابم کرده بود. 💠 مردم همه با پرچم‌های #یاحسین و #یا_قمر_بنی_هاشم برای استقبال از نیروها به خیابان آمده بودند و اینهمه هلهله خلوت عاشقانه‌مان را به هم نمی‌زد. بیش از هشتاد روز #مقاومت در برابر داعش و دوری و دلتنگی، عاشق‌ترمان کرده بود که حیدر دستم را میان دستانش فشار داد تا باز هم دلم به حرارت حضورش گرم شود و باور کنم پیروز این جنگ ناجوانمردانه ما هستیم. #پایان نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد 🆔 @haram110

#مصائب_شام #اسارت ⚠️ شما کجا و خرابه‌نشینی کجا...! ⚫️ امام صادق علیه السلام فرمودند: وقتی اُسراء را در خانه‌ای در شام حبس کردند، بعضی از اهل بیت گفتند: ما را در این خرابه حبس کرده‌اند که خانه بر سر ما فرود آید.❗️ سربازانی که نگهبانِ ایشان بودند به زبان رومی به یکدیگر گفتند: ایشان می‌ترسند که خانه بر سرشان فرود آید و نمی‌دانند که فردا ایشان را خواهند کُشت؛ و گمان کردند که زبان ایشان را نمی‌فهمند. اما امام سجاد علیه السّلام جمیع لغت‌ها را می‌دانست و هیچکس در مدینه مثل ایشان زبان رومی را بلد نبود. (بنا بر حدیث ششم در همین باب، دو روز بعد آنان را از آنجا خارج کردند) 📓بصائرالدرجات، ط_أعلمی، ص ۳۵٨ «عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْحَلَبِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَاعَبْدِ اللَّهِ يَقُولُ‌ لَمَّا أَتَى بِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ يَزِيدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ عَلَيْهِمَا لَعَائِنُ اللَّهِ وَ مَنْ مَعَهُ جَعَلُوهُ فِي بَيْتٍ فَقَالَ بَعْضُهُمْ إِنَّمَا جَعَلَنَا فِي هَذَا الْبَيْتِ لِيَقَعَ عَلَيْنَا فَيَقْتُلَنَا فَرَاطَنَ الْحَرَسُ...» 🏴اللهم عجل لولیک الفرج🏴 @haram110

🌴بســـم ربـــ الــحــیــدر🌴﷽   #اسارت #مصائب_شام 📢 آیا یزید لعنه‌الله از قتلِ امام حسین علیه السلام و اسارتِ اهل بیت ایشان پشیمان شد و مراسم عزاداری برپا کرد؟ 🔴💥بسیار مهم 👈🏻 در لابلای گزارشات تاریخی، نقل‌هایی حاکی از پشیمانی و ندامت یزید لعنه‌الله از به قتل رساندن امام حسین علیه السلام و اسارتِ اهل بیت ایشان بچشم می‌خورد. طبری و ذهبی و ابن‌اثیر و دیگران از مورخینِ مخالفین شیعه، با کمی اختلاف پشیمانی و ندامت آن ملعونِ زنازاده را گزارش کرده‌اند، اما خودشان گزارشات دیگری را آورده‌اند که با بحثِ مذکور کاملا در تعارض است. ابتدا به نمونه‌هایی از گزارشاتِ پشیمانی یزید ملعون بنگرید: ▪️ذهبى به نقل از سفيان‌ثورى مى‌گويد: پس از شهادت امام حسين عليه السّلام و وارد شدن زنان خاندان حسين عليه السّلام بر يزيد در حالت اسارت، يزيد به زنان خود دستور داد كه به ديدن اسرا بروند و امر كرد كه زنان آل سفيان سه روز براى امام حسين عليه السّلام عزادارى كنند. 📚 سیرأعلام النبلاء، ج ٣، ص ٢٠۴ ▪️طبرى نقل مى‌كند: وقتى خبر كشته شدن امام حسين عليه السّلام را به يزيد دادند، چشم او اشك‌آلود شد و [خطاب به قاتلان امام حسين عليه السّلام] گفت: از اطاعت شما بى‌كشتن حسين نيز خشنود مى‌شدم، خدا پسر سميه را لعنت كند، بخدا اگر كار وى به دست من بود مى‌بخشيدمش، خدا حسين را رحمت كند. وى سپس اين شعر را سرود: سرهايى را شكافتند كه براى ما عزيز بود، درحالى‌كه خودشان ناسپاس‌تر و ستمكارتر بودند. 📚 تاریخ طبری، ج ۵، ص ۴۶٣ ▪️ابن‌اثير نیز با کمی اضافه، گزارشی مانند خبرِ طبری را نقل کرده. 📚 الکامل فی التاریخ، جلد ٤، ص ٨٤_٨٦ ✅ این نمونه‌هایی بود از گزارشات پشیمانی یزید لعنه‌الله. جالب اینجاست که یزید در همان حالی که بقول طبری و ذهبی و ابن‌کثیر، مثلا بشدت پشیمان بوده، جسارتی بی‌نظیر را به سر مبارک و مطهر امام می‌کرده!!! هم پشیمان بوده هم با چوب به دهان مقدس و مطهر امام می‌زده‼️ طبق گزارش ذیل، یزید در همان حالی که پشیمان بوده و ابن زیاد لعنهم‌الله را بخاطر قتل امام سرزنش می‌کرده، با چوب به دهان مبارک امام می‌زده، طوری‌که اعتراضِ ابوبرزة‌اسلمی را برانگیخته: 🔻ثم دخلوا على يزيد فوضعوا الرأس بين يديه و حدثوه، فسمعت الحديث هند بنت عبد الله بن عامر بن كريز، و كانت تحت يزيد، فتقنعت بثوبها وخرجت فقالت: يا أمير المؤمنين أ رأس الحسين بن علي بن فاطمة بنت رسول الله، صلي الله عليه وسلم؟ قال: نعم، فأعولي عليه وحدي علي ابن بنت رسول الله، صلي الله عليه وسلم، وصريحة قريش، عجل عليه ابن زياد فقتله، قتله الله! ثم أذن للناس فدخلوا عليه و الرأس بين يديه و معه قضيب وهو ينكت به ثغره، ثم قال: إن هذا وإيانا كما قال الحصين بن الحمام: أبى قومنا أن ينصفونا فأنصفت قواضب في أيماننا تقطر الدما يفلقن هاما من رجال أعزة علينا وهم كانوا أعمق وأظلما فقال له أبو برزة الأسلمي: أتنكت بقضيبك في ثغر الحسين؟ أما لقد أخذ قضيبك في ثغره مأخذا، لربما رأيت رسول الله، صلي الله عليه وسلم، يرشفه، أما إنك يا يزيد تجيء يوم القيامة وابن زياد شفيعك. ويجيء هذا ومحمد شفيعه. ثم قام فولى. فقال يزيد: والله يا حسين لو كنت أنا صاحبك ما قتلتك!» 📚 الکامل فی التاریخ، ج ٤، ص ٨٥_٨٤ ⭕️ در گزارشی دیگر آمده که یزید زنازاده لعنه الله گفت: «قتل حسین (علیه السلام‌) قضای الهی بود؛ او ظلم کرد، او پدر و مادرش را به رخ من می‌کشید و پدر و مادر مرا خوار نمود، همین باعثِ قتلش شد: ثمّ اتی بالرأس حتی وضع بین یدی یزید فی طست من ذهب فنظر إلیه و أنشد: نفلق هاما من رجال أعزّة علینا و هم کانوا أعقّ و أظلما ثم أقبل علی أهل المجلس و قال: إنّ هذا کان یفخر علی و یقول: إن أبی خیر من أب یزید و امی خیر من‌ام یزید و جدی خیر من جد یزید و أنا خیر من یزید فهذا هو الذی قتله.» 📚 مقتل الحسين، خوارزمی، ج ۲، ص ۶۴ ➖عجبا! آن زنازاده در نهایت پشیمانی، امام را ظالم، متهم، لایق قتل و.... می‌دانسته (معاذالله) و نهایتِ جسارت را کرده است! آیا این تعارض قابل جمع است⁉️ کسی که پشیمان شده در حین ندامت چنین می‌کند؟! در همان كتابِ تاريخ طبرى آمده است: «يزيد بن معاويه بزرگان شام را فراخواند و سپس دستور داد اُسَراى كربلا را نزد او آورند. على بن حسين (عليهم السّلام) و زنان و كودكان اسير درحالى‌كه مى‌گريستند نزد او آورده شدند. يزيد خطاب به على بن حسين گفت: اى على، بخدا پدرت حق مرا نشناخت و با من بر سر قدرتم به نزاع پرداخت و خدا با او چنين كرد كه ديدى.»‼️ 📚 تاریخ الأمم و الملوک، نشردارالتراث، ج ۵، ص ۴۶١ ادامه در مطلب بعد ان شاءالله... الهی ‌بِحَقِ‌السّیدة‌ زِینَب ْ‌سَلٰام ُ‌اَللّهْ‌ عَلَیْها َّ‌عَجّل‌لِوَلیکَ‌الغَریبِ‌ المَظلومِ الوَحید الطرید الشرید الفَرَج

🌴بســـم ربـــ الــحــیــدر🌴﷽   #اسارت #مصائب_شام قسمت دوم 📢 آیا یزید لعنه‌الله از قتلِ امام حسین علیه السلام و اسارتِ اهل بیت ایشان پشیمان شد و مراسم عزاداری برپا کرد؟ 🔴💥بسیار مهم ↪️ چنانكه ملاحظه مى‌گردد، يزيد گناه قتل امام حسين عليه السّلام و يارانش را به گردن شخص امام حسين عليه السّلام مى‌اندازد و علت فاجعه كربلا را نشناختن حقِ خلافت يزيد و قدرت‌طلبى امام حسين عليه السّلام مى‌داند و رفتارى را كه با حسين بن على عليه السّلام و يارانش شد مكافات الهى مى‌داند!!! درست همان استدلالى كه معاویه ملعون برای قتل جناب عمار رحمه الله آورد و گفت‌: مقصرِ قتل عمار، علی (علیه السلام) است!!! 🔻همچنین يزيد در مجلسى كه اُسراى اهل‌بيت عليهم السّلام حاضر بودند، به خواندن اشعارى از ابن زبعرى، يكى از شعراى زمان جاهليت كه دشمن سرسخت مسلمانان بود و در فتح مكه به نجران فرار كرد، پرداخت. ترجمه اشعاری که خواند چنين است: "اى كاش پدران و درگذشتگان من كه در روز جنگ بدر كشته شدند بودند و اين منظره را مى‌ديدند كه چگونه طايفه خزرج از دم شمشيرهاى ما به جزع آمده و ناله مى‌كنند." (لیت اشیاخی ببدر شهدوا، جزع الخزرج من وقع الأسل....) اى كاش آنان بودند و با شادى فراوان مى‌گفتند: يزيد! دستت درد نكند. ما به تعداد كشتگان بدر، سَروران و بزرگان قوم، آنها را كُشتيم. بنى هاشم خواستار سلطنت بودند و آن را به بازى گرفتند درحالى‌كه حقيقتا نه رسالتى وجود داشت و نه وحی نازل مى‌شد! بى‌هيچ شك و ترديد من از نسل "خندف" نيستم اگر انتقام خود را از آل نبى نگيرم! (که بعد با اعتراضِ کوبنده حضرت زینب علیهاالسلام روبرو شد.) 📓لهوف،نشر العالم، ص ١٨٠ ⚠️ بروایتِ امام رضا علیه السلام، هنگامی ﻛﻪ ﺳﺮ مطهر ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ روی آن ﺳﻔﺮﻩ‌ای ﮔﺴﺘﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺁﺏ‌ﺟﻮ میﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ طشتی ﺯﻳﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭی ﺁﻥ ﺗﺨت ﺷﻄﺮﻧﺞ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎﺯی میﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺟﺪﺵ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﺀ میﻛﺮﺩ و وقتی که از هم بازی‌اش می‌بُرد، سه بار آبجو می‌خورد و اضافه آن را در کنار طشتی که سر مطهر بود روی زمین می‌ریخت‼️ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ این ﺣﺪﻳﺚ، ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ میﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: «ﻓﻤﻦ ﻛﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻓﻠﻴﺘﻮﺭﻉ ﻋﻦ ﺷﺮﺏ ﺍﻟﻔﻘﺎﻉ ﻭ ﺍﻟﻠﻌﺐ ﺑﺎﻟﺸﻄﺮﻧﺞ، ﻭ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺍﻟﻲ ﺍﻟﻔﻘﺎﻉ ﺃﻭ ﺍﻟﻲ ﺍﻟﺸﻄﺮﻧﺞ ﻓﻠﻴﺬﻛﺮ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻟﻴﻠﻌﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺁﻝ ﺯﻳﺎﺩ، ﻳﻤﺤﻮ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﺰﻭجل ﺑﺬﻟﻚ ﺫﻧﻮﺑﻪ ﻭ ﻟﻮ ﻛﺎﻧﺖ ﻛﻌﺪﺩ ﺍﻟﻨﺠﻮﻡ.» ✍🏻 ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺁﺏ ﺟﻮ ﻭ ﺑﺎﺯی ﺑﺎ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭی ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺁﺏﺟﻮ ﻭ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺁﻝ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺤﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ.» 📚 عیون اخبار الرضا علیه السلام، ج ٢، ص ٢۵ در برخی گزارشات دیگر، یزید پای نحسش را روی سر مبارک امام نهاد!!!! (کامل بهایی، ص ٥١٧) 🔍 با این همه آیا نمی‌توان گفت گزارشات پشیمانیِ یزیدِ ملعون یا جعل است یا تحریف؟! آیا کسی که از جنایت خود پشیمان است، چنین جسارت‌هایی می‌کند؟ هیچ اثری از ندامت در رفتار یزید دیده نمی‌شود بلکه برعکس! او به جنایاتی که کرده مغرورانه می‌بالیده و جنایتش را توجیه کرده است! ادعایی که «یزید گفته من از ابن‌زیاد نخواستم تا چنین کند و بفعلِ او راضی نبودم» بَسی مضحک است؛ زیرا او بود که همان ابتدا به والیانِ خود نوشت اگر حسین (علیه السّلام) بیعت نکرد گردنش را بزنید و سرش را برای من بفرستید! در برخی نقل‌های دیگر، قتل امام را در عوضِ خون عثمان بیان کرده است! که با مراجعه به تاریخ تفصیلش را می‌توانید بنگرید. آنقدر ادلهٔ کینه و نفرت و تعمدِ یزید در جنایت کربلا زیاد است، که جای هیچ شک و تردیدی را باقی نمی‌گذارد. لذا حقیرِ ناچیز معتقدم برای اینکه مسلمانان از دستگاه حکومتیِ امویان متنفر و منزجر نشوند، بحثِ ندامت آن زنازاده مطرح شده است. بخصوص که تا بحال در این‌باره در روایات شیعی مطلبی ندیده‌ام و روایت مذکور از امام رضا علیه السلام خلاف چنین ادعایی است. اما اگر کسی چنین خبری یافت، حقیر را مطلع کند. الهی ‌بِحَقِ‌السّیدة‌ زِینَب ْ‌سَلٰام ُ‌اَللّهْ‌ عَلَیْها َّ‌عَجّل‌لِوَلیکَ‌الغَریبِ‌ المَظلومِ الوَحید الطرید الشرید الفَرَج

#اسارت #مصائب_شام ❌ به جرم گریه، نیزه بر سر ما می‌زدند ...😭 ➖[إقبال الأعمال] رَأَیْتُ فِی کِتَابِ الْمَصَابِیحِ بِإِسْنَادِهِ إِلَی جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ علیهم السلام قَالَ قَالَ لِی أَبِی مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ: سَأَلْتُ أَبِی عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ عَنْ حَمْلِ یَزِیدَ لَهُ فَقَالَ حَمَلَنِی عَلَی بَعِیرٍ یَطْلُعُ بِغَیْرِ وِطَاءٍ وَ رَأْسُ الْحُسَیْنِ علیه السلام عَلَی عَلَمٍ وَ نِسْوَتُنَا خَلْفِی عَلَی بِغَالٍ فأکف- [وَاکِفَةً] وَ الْفَارِطَةُ خَلْفَنَا وَ حَوْلَنَا بِالرِّمَاحِ إِنْ دَمَعَتْ مِنْ أَحَدِنَا عَیْنٌ قُرِعَ رَأْسُهُ بِالرُّمْحِ حَتَّی إِذَا دَخَلْنَا دِمَشْقَ صَاحَ صَائِحٌ یَا أَهْلَ الشَّامِ هَؤُلَاءِ سَبَایَا أَهْلِ الْبَیْتِ الْمَلْعُونِ. ✍🏻 در کتاب "مصابيح" دیدم که به سندش آورده: حضرت امام محمّد باقر علیه السّلام فرمودند: من از پدرم علی بن الحسین علیهم السّلام راجع به این که یزید لعنه الله او را چگونه اسیر کرد جویا شدم. فرمودند: مرا بر شتری که بدون جهاز بود سوار کرد و سر مبارک امام حسین علیه السّلام هم بر فراز نیزه بود. زنان ما به دنبال ما بر استرهای بدون زین سوار بودند. دشمنان با نیزه‌ها به دنبال و اطراف ما بودند! هرگاه چشم یکی از ما گریان می‌شد، با نیزه بر سر او می‌زدند! وقتی با این کیفیت داخل دمشق شدیم، شخصی فریاد زد: ای اهل شام! اینان اسیرانِ .... هستند.❗️ 📚 بحارالانوار، ج ۴۵، ص ١۵۴، به نقل از "اقبال الاعمال" سید بن طاووس رحمه الله الهی ‌بِحَقِ‌السّیدة‌ زِینَب ْ‌سَلٰام ُ‌اَللّهْ‌ عَلَیْها َّ‌عَجّل‌لِوَلیکَ‌الغَریبِ‌ المَظلومِ الوَحید الطرید الشرید الفَرَج

🔊 #کلیپ_صوتی 🚩 بیان وقایع روز نوزدهم محرّم سال ۶۱ هجری و مصائب اهل‌بیت علیهم‌السلام در مسیر کوفه به شام 🍂 «آجرک الله یا صاحب الزّمان.» ◼️ #استاد_بندانی_نیشابوری #منبر_کامل #کوفه #شام #ابن_زیاد #اسارت #امام_سجاد علیه‌السلام

🔘 نتوانستی پیراهن مرا در دست نامحرم ببینی، چگونه توانستی اهل بیت خود و دختران پیامبر را در دست نامحرمان اسیر ببینی؟! 🔻 شاید برخی افراد صوتِ مربوط به ملاعزیز منبری را که پیشتر ارائه شد نشنیده باشند، لذا به این حکایت توجه فرمایند ✍🏻 آیت الله شبیری زنجانی حفظه الله: شخصی داستانی درباره یکی از منبری‌های درجه يک تبريز به نام «ملّا عزیز» برای من نقل کرد. ملّاعزیز در تبـریـز منبرى درجـه يـک زمان ناصرالدین شاه و پس از او بود. راوی این داستان شيخ على اكبر تُرک، منبرى معروف تهران پسر ملّاعزیز است. برنامه ملا عزیز برای منبر ماه محرم این‌طور بود که اشخاص هر سال در فاصلـه بـيـن عـيـد قربان و عيـد غدیر به او مراجعه و برای منبر ماه محرم از او وقت می‌گرفتند و او پس از عید غدیر جواب می‌داد و مشخص می‌کرد که کدام دعوت را می‌پذیرد و کدام را رد می‌کند. در یکی از سال‌ها زنی به او مراجعه و درخواست می‌کند که روضه‌ای برایش بخواند. او می‌گوید: من يک تومان که در آن دوران مبلغ زیـادی بـود، می‌گـیـرم. زن می‌گوید: کار من رختشویی است و تمام پس‌انداز مـن در ماه، ۲۴ شـاهی است. ملا عزیز می‌گوید: همان که گفتم. زن می‌رود و يک پارچه مخمل با ارزشی را می‌آورد و به ملا عزیز می‌دهد و او هم قبول می‌کند و روضه‌ای می‌خواند. افراد به طور معمول از روز عید قربان قبل از طلوع آفتاب برای درخواست منبر نزد او می‌رفتند. ولی در آن سال کسی تا غـروب نمی‌آید. فردا و پس فردا و روزهای دیگر کسی مراجعه نمی‌کند تا اینکه ایام محرم می‌رسد. در اول محرم نـوكـر مـلا عـزيـز كه معمولاً با هم منبر می‌رفتند، برای رفتن به منبر به منزل ایشان می‌آید. ولی او نمی‌خواست نوکرش بداند که کسی او را دعوت نکرده است. بعد از آنکه قدری با هم با اسب حرکت می‌کنند، به نوکرش می‌گوید: من حالم مساعد نیست، تو برگرد، من بعداً می‌آیم. وقتی نوکر برمی‌گردد، ملا عزیز به اطراف تبریز می‌رود و موقع شب به یکی از روستاها می‌رسد و سراغ کدخدا می‌رود و به او می‌گوید: به نظرم رسید که نباید فقط در تبریز انجام وظیفه کنم و خوب است به اطراف هم بیایم لذا اینجا آمدم. آن‌ها خوشحال شدند که ملا عزیز برای تبلیغ به روستای آن‌ها آمده و مجلسی برای ایشان ترتیب می‌دهند. آخر شب ملا عزیز را به منزل یکی از متمکنین آن روستا که معمولاً میزبانی مبلغین را به عهده می‌گرفته راهنمایی می‌کنند؛ ملا عزیز به منزل آن شخص می‌رود و تا آخر دهه مجلس پرشوری برگزار می‌کند. شب عاشورا چوپان‌هایی که گله را بیرون می‌بردند، به مناسبت شـب عاشـورا کارشان را تعطیل می‌کنند و سگ یکی از گله‌ها را که متعلق به صاحب همین خانه بوده، تحویل صاحب‌خانه می‌دهند. ملا عزیز در نیمه آن شب بیدار می‌شود و برای قضای حاجت بیرون می‌رود. سگ که ملا عزیز برایش غریب بوده، شروع به پارس کردن می‌کند و به طرف او می‌آید. ملا عزیز از ترس عقب عقب می‌رود و در تاریکی ناگهان در گودالی سقوط می‌کند. از صدای پارس سگ عروس صاحب‌خانه بیدار می‌شود و می‌بیند ملا عزیز در گودال افتاده. دستش را دراز می‌کند تا او را بیرون بیاورد ولی خودش در گودال می‌افتد. شوهر این زن هم بیدار می‌شود و ملا عزیز را بیرون می‌آورد، اما آن زن از ترس صدایش درنمی‌آید. ملا عزیز همان موقع به سرعت به منزل کدخدا می‌رود و جریان را برایش تعریف می‌کند. کدخدا به او می‌گوید: هرچه زودتر از روستا خارج شو، چون صاحب آن خانه چهار پسر دارد که هیچ کس حریف آن‌ها نمی‌شود و همین که متوجه قضیه شوند، خطر کشته شدن برای تو دارد. ملا عزیز فوراً حرکت می‌کند و قبل از طلوع آفتاب خودش را به تبریز می‌رساند و چون پی برده بود که منشأ این گرفتاری‌ها چیست، فوراً آن زن را که درخواست روضه کرده بود، نزد خودش فرا می‌خواند، و جریان را برایش نقل و پارچه و پولی را که گرفته بود، رد می‌کند. آن زن هم قدری گریه می‌کند و خطاب به حضرت سید الشهدا (علیه السلام) می‌گوید که: تو که نتوانستی پیراهن مرا در دست نامحرم ببینی، چگونه توانستی اهل بیت خود و دختران پیامبر را در دست نامحرمان اسیر ببینی؟ وقتی آن زن می‌رود، دوباره افراد یکی پس از دیگری برای دعوت به روضه و منبر به او مراجعه می‌کنند و کار ملا عزیز دوباره رونق می‌گیرد. 📚 جرعه‌ای از دریا ؛ ج ۴ ص ۶۵۴ افرادی که تعیین مبلغ می‌کنند، منتظر خشم و غضب اهل بیت علیهم السلام باشند. در واقع باید ممنون و سپاسگذار باشیم که اجازه داده‌‌اند از معارف و مصائبشان بگوئیم، نه اینکه از این طریق مال اندوزی کنیم! اهل بیت علیهم السلام هیچ نیازی به ما ندارند، مجالس و نام مبارکشان در اعلی علیین برپاست. #اسارت #آداب_مداحی #مقتل 🏴ظهور - ان شاء الله - خیلی نزدیک است🏴 الهی ‌بِحَقِ ‌السّیدة‌ زِینَب ْ‌سَلٰام ُ‌اَللّهْ‌ عَلَیْها َّ‌عَجّل‌ لِوَلیکَ‌ الغَریبِ‌ المَظلومِ الوَحید الطرید الشرید الفَرَج🤲🏻

وقایع اول صفر: -ورود سر مطهر سیدالشهدا علیه السلام به شام ؛ شجره ملعونه (:بنی‌امیه) این روز را بدین جهت عید قرار دادند! (مصباح کفعمی۵۹۶/۲) -ورود اهل بیت علیهم السلام به دمشق. (معالی السبطین۱۴۰/۲) 💔مصائب شام همان مصائب عاشوراست. قسمت اول آن قتل و ذبح بود؛ و قسمت دوم سَبْی و اَسْر. برای فرد بزرگ و بزرگ زاده #اسارت و #تحقیر سخت‌تر و غیر قابل تحمل‌تر از قتل است. ▪️اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج▪️

🔻 سخنان تأثیرگذار آیت الله میرزا جواد تبریزی رحمة‌الله‌علیه در حرم حضرت رقیّه بنت‌الحسین علیهماالسلام در دمشق سوریه 🔹حضرت سیدالشهدا حسین بن علی علیه‌السلام با رقم زدن شهادت و دفن حضرت فاطمةالرقیه سلام الله علیها در شام، اثری قوی از خود برجای گذاشت تا دشمنان تشیّع بعدها نتوانند قضیه‌‍ٔ #اسارت اهل‌بیت علیهم‌السلام را انکار کنند. 💔همراه با تصاویری از حرم مطهّر حضرت فاطمةالرقیه سلام‌الله‌علیها ⚪️ اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج ⚪️

▪️ایّام شهادت مظلومانه حضرت امام محمدالباقر علیه السّلام تسلیّت باد 💢 وقتی هشام بن عبدالملک بن مروان لعنهم الله امام باقر و امام صادق عليهماالسّلام را به شام احضار کرد، به انواع مختلف به آن حضرت بی‌ادبی و إهانت نمود از امام صادق عليه السّلام روايت شده که فرمودند: «فَلَمَّا وَرَدْنَا مَدِینَةَ دِمَشْقَ حَجَبَنَا ثَلَاثاً ثُمَّ أَذِنَ لَنَا فِی الْیَوْمِ الرَّابِعِ» ✍🏻 ما را سه روز پشت درب دارالحکومة (یا دروازه شهر) متوقّف کردند و در روز چهارم اذن ورود دادند‼️ 📚بحارالأنوار، ج۴۶ ص٣۶٠ ➖و امام باقر علیه السّلام که در کودکی نیز با ورودش به شام سیاه، #مجلس_يزيد_ملعون، #اسارت، #مصائب_شام و .... را دیده بود. همان مصائبی که گویی پدرش امام سجّاد علیه السّلام و زنان خاندان عترت را پیر نمود. ولی امام صادق عليه السّلام در شام ندید آنچه پدرش دید. اللهم العن قتلة الحسين عليه السّلام ⚫️ اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج ⚫️

🩸 حوادث #اسارت آل‌الله علیهم‌السلام 🩸😭😭😭😭😭😭😭 🥀 ابن‌سعد لعين، اسيران آل‌رسول صلى‌الله عليه و آله را برداشت و به همراه خود به كوفه رسانيد و چون اهل‌بيت نزديك كوفه رسيدند، مردم براى تماشاى اسيران به اطراف شهر آمدند در اين هنگام زنى از زنان كوفه بر پشت بام آمد و فرياد زد: شما اسيران از كدام قبيله و خاندان هستيد؟!😭😭😭😭😭😭 🥀 گفتند: (نحن اسارى آل محمد) ما اسيران از آل محمد هستيم، در اين موقع آن زن از پشت بام پائين آمد و چندين قطعه لباس و چارقد و مقنعه به خدمت آنها آورد و تقديمشان نمود آنان آن لباس و پوشاك‌ها را پذيرفتند و آنها را حجاب و پرده خويش نمودند. 😭😭😭😭😭😭😭😭 📕 لهوف، مسلک سوم، سید بن طاووس رضوان‌الله تعالی علیه